Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ!

16 Χρονιά έχουν περάσει από την 6η Δεκέμβρη του 2008. Τότε που ο μπάτσος Ε. Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. 16 χρόνια από την μεγάλη εξέγερση που ακολούθησε, αυτής των αναρχικών, των από-τα-κάτω, της νεολαίας χωρίς αύριο, που αποτέλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της σύγχρονης εποχής στο εγχώριο κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα.

Ήταν μια εξέγερση που, αν και έσπασε στην πράξη το μονοπώλιο της βίας των καταπιεστών επάνω στους καταπιεσμένους, δεν έμεινε μόνο στις βίαιες επιθετικές ενέργειες ενάντια στην αστυνομία και τις κρατικές / καπιταλιστικές δομές. Αντίθετα, αποτέλεσε σημείο αφετηρίας – ή επανεκκίνησης- για μια σειρά από δομές αγώνα, συνελεύσεις γειτονιάς, Σωματεία Βάσης, συλλογικότητες, καταλήψεις, πολιτικές και στέγης. Ενα κρίσιμο σημείο για την διαμόρφωση του ευρύτερου σύγχρονου αναρχικού/ελευθεριακού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, αλλά και για την επαφή των ιδεών της αλληλεγγύης, της οριζοντιότητας, της αυτό-οργάνωσης με ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.

Ο Δεκέμβρης πήρε την σκυτάλη από προηγούμενους κοινωνικούς αγώνες της εποχής (π.χ. τα φοιτητικά του 06/07) και διαμόρφωσε συνειδήσεις αγωνιστών που πρωταγωνίστησαν στον επόμενο γύρο των σκληρών συγκρούσεων και κινητοποιήσεων της εποχής των Μνημονίων. Αν και ο αναρχικός χώρος δεν κατάφερε να παίξει τον κομβικό ρόλο που θα του αναλογούσε στην κεντρική πολιτική σκηνή την εποχή που ακολούθησε, ωστόσο δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε πως, χωρίς την διάχυση των ελευθεριακών επαναστατικών ιδεών και του πνεύματος της αντίστασης με τα οποία μπόλιασε ο Δεκέμβρης μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οι επόμενοι αγώνες θα ήταν σίγουρα πιο αδύναμοι.

Ταυτόχρονα, ο Δεκέμβρης του 2008 και ιδίως η εποχή που τον ακολούθησε, φανέρωσε τα όρια κάποιων πρακτικών και μεθόδων δράσης προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, ενώ ανέδειξε την ανάγκη για καλύτερη οργάνωση των αναρχικών, κάτι που, ως το δυσκολότερο ίσως έργο για ένα κίνημα, 16 χρόνια μετά αποτελεί ακόμη το ζητούμενο. Ζητούμενο για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε ως κίνημα, αλλά κυρίως ως τάξη, την οξεία επίθεση που δεχόμαστε από τις ακροδεξιές και νεοφιλελεύφθερες πολιτικές του Κράτους και του Κεφαλαίου, αλλά και να προταξούμε με συνέπεια και υπευθυνότητα στους/στις εκμεταλλευόμενους/ες έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.

16 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι το Κράτος συνεχίζει να δολοφονεί. Στα σύνορα, στα κέντρα κράτησης και τα ΑΤ, στις κοινότητες των Ρομά. Ταυτόχρονα, προστατεύει και συγκαλύπτει τις δολοφονίες που διαπράττει το Κεφάλαιο στους χώρους εργασίας (“εργατικά ατυχήματα”) , καθώς και τις γυναικοκτονίες – ιδιαίτερα όσες προέρχονται από στοιχεία που είναι δομικά συνδεδεμένα με αυτό, όπως αστυνομικούς.

Ακούστηκε πολλές φορές από τότε πως ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση. Μπορούμε να πούμε πλέον με βεβαιότητα πως ήταν και τα δύο. Από την μία, ήταν μια άμεση, αναγκαία απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα. Από την άλλη, έθεσε τις σημαντικές ερωτήσεις της εποχής: “Που πάμε από εδώ και μπρος;” και “Πως σταματάμε αυτό που συμβαίνει και αυτό που έρχεται;”.

Ακόμη κι αν τότε – αλλά και ακριβώς επειδή- οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενοι/ες, καθώς και οι αναρχικοί/ες ως το πιο ριζοσπαστικό τους κομμάτι, δεν κατάφεραν να δώσουν μια σαφή απάντηση, ούτε και να σταματήσουν αυτό που ακολούθησε, αν και σίγουρα προσπάθησαν, οι ερωτήσεις αυτές που έθεσε ο Δεκέμβρης παραμένουν αναπάντητες ή μάλλον αναμένουν απαντήσεις από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του σήμερα και του αύριο. Ένας άλλος, δίκαιος και ελεύθερος κόσμος, είναι όχι απλά εφικτός, αλλά αναγκαίος. Και στην προσπάθεια να τον κατακτήσουμε, οι εξεγέρσεις του παρελθόντος, όπως ο Δεκέμβρης του 2008, με τα θετικά και τα αρνητικά συμπεράσματα που μπορούν να μας προσφέρουν, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε οι εξεγέρσεις του μέλλοντος να μετατραπούν σε κοινωνικές επαναστάσεις.

Οργάνωση κι Αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό!

Ολοι και όλες στους δρόμους στις πορείες της 6ης Δεκέμβρη!

Στηρίζουμε τα αναρχικα καλέσματα και μπλοκ της Καμάρας, 6μμ.

ΥΓ. Ο φετινός Δεκέμβρης έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς βρίσκει το κινημα να δέχεται μια οξεία επίθεση στις δομές, αλλά και τους ανθρώπους του. Το Κράτος αποφάσισε, λίγες ημέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, να προφυλακίσει χωρίς κανένα στοιχείο (μισό αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε ένα διαλυμένο διαμέρισμα δεν αποτελεί στοιχείο) τον αδερφικό του φίλο, τον άνθρωπο στα χέρια του ξεψύχησε εκείνο το βράδυ, τον αναρχικό αγωνιστή Νίκο Ρωμανό, ενώ το έργο επαναλήφθηκε λίγες μέρες μετά με ακόμη μια πανομοιότυπη σύλληψη. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ παίζουν και πάλι το χαρτί της τρομολαγνείας επάνω σε νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένος/ες αναρχικούς/ες. Αυτό πρέπει να μας δώσει ακόμη ένα κίνητρο για μαζική παρουσία στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 49 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΣΘΕ

Στις 16 Μαρτίου 2024, στα πλαίσια ενός μαζικού πανελλαδικού φοιτητικού κινήματος, που είχε δημιουργηθεί με αφορμή την ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια το κράτος από κοινού με την πανεπιστημιακές αρχές επιλέγουν να στείλουν τους μπάτσους να εισβάλλουν στο κτίριο της ΣΘΕ με αφορμή μια δράση επανοικειοποίησης που λάμβανε μέρος εκείνη την ημέρα. Η επέμβαση αυτή της αστυνομίας είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη 49 φοιτητών και φοιτητριών (μεταξύ των οποίων και μέλος της συλλογικότητάς μας) και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για σοβαρή διατάραξη της ομαλής λειτουργίας δημόσιου κτιρίου για τους 2 μήνες κατά τους οποίους το κτίριο βρισκόταν υπό κατάληψη αλλά και για απείθια.

Είναι οφθαλμοφανές ότι η συγκεκριμένη κίνηση είχε στόχο να στοχοποιήσει ολόκληρο τον αγώνα που δινόταν από τις τεράστιες μάζες των φοιτητών/ριών. Αποτελεί πραγματικότητα αυτό που λένε και οι ίδιοι οι φοιτητές ότι στα πρόσωπα των 49 δικάζονται όλοι και όλες που συμμετείχαν στις συλλογικές διαδικασίες , που τάχθηκαν υπέρ των καταλήψεων και διαδήλωναν στον δρόμο δυναμικά. Άλλωστε εκατοντάδες σχολές είχαν κατάληψη διαρκείας και οι διαδηλώσεις που γινόταν εκείνο το διάστημα απαριθμούσαν χιλιάδες κόσμου που διεκδικούσαν το αυτονόητο. Δηλαδή το να παραμείνει η παιδεία δημόσια και προσβάσιμη σε ολόκληρη την κοινωνία. Το να μην γίνει ακόμα ένα πεδίο κερδοφορίας των αφεντικών και να μην χρειάζεται οι φοιτήτριες να πληρώνουν δίδακτρα, συγγράματα και τις υπόλοιπες φοιτητικές παροχές (πχ. φοιτητική εστία). Σε τελική ανάλυση απ’ ότι φαίνεται το πανεπιστήμιο που ονειρεύονται οι πρυτάνεις και τα κράτη και δεν είναι ούτε ανοιχτό, ούτε ελεύθερο. Αντίθετα είναι ”αποστειρωμένο” και απρόσωπο και έχει σαν μοναδικό σκοπό να παράγει κατάλληλα καταρτισμένους εργαζόμενους που θα συνεισφέρουν στην περαιτέρω κερδοφορία των αφεντικών.

Βλέποντας επιπλέον την μεγαλύτερη εικόνα, παρατηρούμε ότι το τελευταίο διάστημα η καταστολή γενικότερα αλλά και ειδικότερα στους/ις αγωνιζόμενους/ες φοιτητές/ριες έχει αναβαθμιστεί. Οι μπάτσοι μπαινοβγαίνουν συνεχώς στο campus (η τελευταία εισβολή πραγματοποιήθηκε στην παλιά φιλοσοφική όπου τα ματ έδειραν φοιτητές και φοιτήτριες που διαμαρτύρονταν για την τραγική κατάσταση στις εστίες με αφορμή την πτώση του ασανσέρ), προσπαθούν να μπλοκάρουν πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα με την έντονη παρουσία τους γύρω από αυτό και εκκενώνουν φοιτητικές καταλήψεις-στέκια. Ταυτόχρονα στις διαδηλώσεις των φοιτητών η παρουσία τους είναι δυσανάλογη και πολλές φορές προκλητική. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και το χρονικό διάστημα από τότε που οι μπάτσοι ήταν εγκατεστημένοι εντός του campus δήθεν για την ανέγερση της βιβλιοθήκης στο βιολογικό και που ταυτόχρονα προσπαθούσαν να εγκαταστήσουν την πανεπιστημιακή αστυνομία. Ένα δίαστημα που επίσης το φοιτητικό κίνημα έδωσε μαχητικούς αγώνες πραγματοποιώντας καταλήψεις και μαζικές διαδηλώσεις (πολλές φορές μάλιστα με συγκρουσιακό χαρακτήρα).

Συμπεραίνουμε οπότε, ότι ο μεγαλύτερος στόχος του κράτους είναι να φιμωθεί οποιαδήποτε φωνή αμφισβήτησης και να κατασταλλεί οποιαδήποτε πράξη αντίστασης. Πόσο δε μάλλον όσον αφορά τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που ανέκαθεν αποτελούσαν ένα πολύ ενεργό κοινωνικό κομμάτι στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα. Ως Οριζόντια Κίνηση στηρίζουμε τους αγώνες των αγωνιζόμενων φοιτητών/ριων που απαιτούν καλύτερες συνθήκες σπουδών, που διεκδικούν ένα πανεπιστήμιο που βάζει τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης πάνω από τα κέρδη των εταιριών, ένα πανεπιστήμιο που δεν παράγει ερευνητικό έργο για τον στρατό, ένα πανεπιστήμιο που θα είναι προσβάσιμο από τον καθένα και την καθεμία και θα αποτελεί πραγματικό πεδίο ζύμωσης ολόκληρης της κοινωνίας.

ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ 49 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ/ΕΙΣΩΝ ΤΗΣ ΣΘΕ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 26 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 09:00

Οριζόντια Κίνηση – για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ LIBERTATIA ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΓΩΝΑ

Η κατάληψη Libertatia αποτελεί έναν κατειλημμένο πολιτικό χώρο εδώ και 16 χρόνια με έντονη δραστηριότητα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Μετά τον εμπρησμό της το 2018 από φασίστες, οι σύντροφοι/ισσες ξεκίνησαν έναν ακόμα αγώνα για την ανοικοδόμησή της. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, αλλά και λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι υπεύθυνοι για τον εμπρησμό του κτιρίου δεν συνελήφθησαν ποτέ, το κράτος επιλέγει να χτυπήσει αυτόν τον αγώνα αλλά και συνολικά την κατάληψη Libertatia, μέσα σε ένα ευρύτερο κατασταλτικό κύμα εναντίον των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Έχει εισβάλλει λοιπόν 4 φορές στην κατάληψη συλλαμβάνοντας τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονταν εντός του κτιρίου, με αφορμή την κατηγορία της επέμβασης σε διατηρητέο κτίριο, φορτώνοντας τους δικαστήρια, ευελπιστώντας ότι αυτή η τακτική θα βάλει φρένο στην πολιτική τους δράση. Οι σύντροφοι/ισσες όχι απλά δεν πτοήθηκαν αλλά αντίθετα δεν το έβαλαν ούτε στιγμή κάτω και η Libertatia αποτελεί μια κατάληψη με συνεχή παρέμβαση, που διοργανώνει συχνά πολιτικές (αλλά και καλλιτεχνικές) εκδηλώσεις με εξωστρεφή απεύθυνση, κάτι που την βάζει ακόμη περισσότερο στο στόχαστρο της καταστολής.

Είναι αρκετά ξεκάθαρο πως το Κράτος έχει αλλεργία στην οποιαδήποτε εστία ελευθερίας, αγώνα και αντίστασης. Οποιοδήποτε κτίριο, οποισδήποτε χώρος γενικότερα αποτελεί σημείο συνάντησης των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων προκειμένου να καταστρώσουν σχέδια αντίστασης και αντεπίθεσης ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο, αποτελεί θανάσιμο εχθρό του συστήματος. Πόσο μάλλον οταν αυτό συμβαίνει με όρους απτής αμφισβήτησης της αστικής νομιμότητας, όπως ισχύει για τις καταλήψεις. Για αυτό άλλωστε και τα τελευταία χρόνια έχουμε την ολοένα και πιο οξυμένη επίθεση σε αυτές τις δομές αγώνα, την εκκένωση αρκετών κατειλημμένων κτιρίων – αλλά και την μαχητική επαναδιεκδίκηση και επανακατάληψη κάποιων εξ αυτών από το κίνημα και ευρύτερα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας (π. χ Ρόζα Νέρα στα Χανιά, Ευαγγελισμός στο Ηράκλειο κλπ).

Ως Οριζόντια Κίνηση θεωρούμε πως οι καταλήψεις και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι ενός μεγάλου ψηφιδωτού, το οποίο θα συνθέσει το κίνημα αντίστασης κι αγώνα των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Μαζί με άλλες δομές αγώνα, όπως μαχητικά ταξικά σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς κ.α., μπορούν να δομήσουν αυτό το ευρύ ταξικό και κοινωνικό μέτωπο που, όταν μαζικοποιηθεί, θα αμφισβητήσει υλικά και πολιτικά τον κόσμο του Κράτους και του Κεφαλαίου και θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση μαζί του, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης.

Στηρίζουμε και υπερασπιζόμαστε τις Καταλήψεις και τους Ελεύθερους Κοινωνικούς Χώρους.

Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Libertatia

Παύση των διώξεων στους/στις συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες

ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ LIBERTARIA ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΓΩΝΑ | ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΝΟΕΜΒΡΗ 12:00 | ΠΑΡΚΟ ΕΡΤ3

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ/ΙΣΣΩΝ

51 Νοέμβρηδες μετά… Δεν λέγεται Χούντα, λέγεται “Δημοκρατία”

51 Νοέμβρηδες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε ως αναρχικοί/ες να τιμήσουμε τους/τις νεκρούς/ες αγωνιστ(ρι)ες, συνεχίζοντας και επανανοηματοδοτώντας τον αγώνα τους.

Αλλωστε, για το αναρχικό κίνημα, ο Νοέμβρης του 1973 αποτελεί την στιγμή της (επαν)εμφάνισής του στο προσκήνιο της εγχώριας αγωνιστικής ιστορίας, αφού εκείνες τις κρίσιμες ημέρες, πανό και συνθήματα όπως τα “ΚΆΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ” και “ΚΆΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ” αναρτήθηκαν στα κάγκελα και έβαψαν τους τοίχους του Πολυτεχνείου Αθηνών, αναδεικνύοντας την συμμετοχή μιας – όχι και τόσο μικρής- μερίδας αναρχικών στους κόλπους των εξεγερμένων.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι ουσιαστικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την εξέγερση είναι παραπάνω από ορατοί και υπαρκτοί και στο σήμερα. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι στις μέρες μας οι μορφές της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι πιο ύπουλες και καλυμμένες κάτω από εναν δημοκρατικό μανδύα.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ουσιαστικοί λόγοι που προαναφέρθηκαν; Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η καταπίεση σε όλους τους τομείς της ζωής μας, σίγουρα αποτελούν ορισμένους απο τους σημαντικότερους. Αυτά τα προβλήματα ειναι άμεσα συνυφασμένα με την ουσία του Κράτους και γεννούν εξεγέρσεις και επαναστάσεις ανά τα χρόνια.

Στο σήμερα όλα αυτά τα προβλήματα – και πολλά περισσότερα- είναι πιο έντονα από ποτέ. Διανύοντας ακόμα μία περίοδο κρίσης, μιας κρίσης που έχει ξεκινήσει εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια – και ακόμη δεν έχει τελειώσει φυσικά- οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αναζητούν διεξόδους, καταδικάζουν την τάξη μας σε ακόμα πιο δυσμενείς συνθήκες. Χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια, πανάκριβα ενοίκια, πλειστηριασμοί, διάλυση και περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του συτήματος υγείας, άθλιες συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε εκατοντάδες θανάτους εργαζομένων, πανδημίες, πόλεμοι, ανυπολόγιστες καταστροφές, τόσο στην φύση όσο και στις πόλεις, από φυσικές καταστροφές για τις οποίες δεν υπάρχει καμία πρόληψη, αφού αυτή δεν φέρνει κάποιο κέρδος (βλ. Φωτιές, πλημμύρες) και άγρια καταστολή για όσους αντιστέκονται σε αυτήν την πραγματικότητα: Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πλέον ξερονήσια και να μην βλέπουμε τανξ στους δρόμους, αλλά οι φυλακές είναι γεμάτες με τους απόκληρους της ζωής – καθώς και πολιτικούς κρατούμενους, αναρχικούς και κομμουνιστές- ενώ απεργοί και διαδηλωτές αντιμετωπίζονται με ακραία βία, ακόμη και με Αύρες Νερού. Ταυτόχρονα η ακραία λογοκρισία που επιχειρείται να επιβληθεί άμεσα ή έμμεσα στα κανάλια, στον Τύπο και στο διαδίκτυο και οι πολιτικές διώξεις για αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρουν κάτι από τον αέρα της Επταετίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η έξαρση του φασισμού το τελευταίο διάστημα έρχεται να αποπροσανατολίσει την κοινωνική βαση από τα πραγματικά της προβλήματα και να δημιουργήσει – ή καλύτερα να αναπαράγει- τους επίπλαστους διαχωρισμούς που έχουν δημιουργήσει το Κράτος και το Κεφάλαιο στο εσωτερικό της. Τους διαχωρισμούς με βάση το χρώμα, την εθνικότητα, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ο φασισμός δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Φασισμός δεν είναι ούτε μονάχα η Χούντα, ούτε μονάχα η Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός ενυπάρχει διάχυτος μέσα στην κοινωνία και χρησιμοποιείται από την αστική τάξη ως ακόμα ένα εργαλείο καταστολής των κινημάτων. Στις μέρες μας, όπου η κοινή γνώμη είναι αρκετά μετατοπισμένη πλέον προς τα δεξιά, βλέπουμε πως και το ίδιο το Κράτος χρησιμοποιεί ακροδεξιά ρητορική και αντίστοιχες πρακτικές χωρίς κανέναν δισταγμό.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οφείλουμε να αντισταθούμε με το ίδιο σθένος που έδειξαν οι φοιτητές και φοιτήτριες του Πολυτεχνείου το ’73. Με αποφασιστικότητα και χωρίς φόβο. Με οργάνωση, οραματιζόμενοι την εικόνα ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από την καταπίεση και την εξαθλίωση, έχοντας στο επίκεντρο τις αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της ισότητας. Να χτίσουμε αναχώματα στην επέλαση αυτού του συστήματος που προκαλεί μόνο θάνατο και καταστροφή στον βωμό του κέρδους μιας χούφτας ανθρώπων.

Καλούμε όλους και όλες στην πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου θα σχηματίσουμε κοινό αναρχικό μπλοκ με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης και της Αναρχικής Ομάδας Πυρανθός.

Κυριακή, 17 Νοέμβρη, 17.00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ.

Οριζόντια Κίνηση – Για Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Τις τελευταίες ημέρες, από κοινού με την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης και την Αναρχική Ομάδα Πυρανθός, πραγματοποιούμε καμπάνια προποαγάνδισης της Γενικής Απεργίας της 20ης Νοέμβρη, με την ανάρτηση δεκάδων αφισών-πλότερ σε τοίχους και στάσεις λεωφορείων της πόλης.

Ακολουθεί το κείμενο στήριξής μας στα απεργιακά καλέσματα της Καμάρας:

Γενική Απεργία 20/11: Όλοι και όλες στους δρόμους!

Την εποχή της ακραίας υποτίμησης των ζωών μας, της ακρίβειας, της αύξησης των ενοικίων, της υποβάθμισης κάθε δημόσιας δομής και υποδομής, των πολέμων και της απόπειρας να εκφασιστεί η κοινωνία, προτάσουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη, τον ανυποχώρητο αγώνα!

Ολοι εμείς οι εργαζόμενοι/ες και οι από-τα-κάτω βιώνουμε καθημερινά την εκμετάλλευση από το Κεφάλαιο, με άμεσο συνεργό του το Κράτος. Ενώ λοιπόν τα πάντα γύρω μας ακριβαίνουν, οι μισθοί μας μένουν παγωμένοι ή αυξάνονται απειροελάχιστα, ονομαστικά μόνο σε σχέση με το κόστος διαβίωσης και τα αφεντικά μας θέλουν να ζούμε μόνιμα με τον φόβο της απόλυσης και της ανεργίας. Όσο είμαστε ανοργάνωτοι/ες, οι διεκδικήσεις μας θα αντιμετωπίζονται με αδιαφορία ή θα πνίγονται από την κρατική καταστολή.

Δεν μένουμε λοιπόν με σταυρωμένα χέρια! Δεν πέφτουμε στην μοιρολατρία!

Εμπνεόμαστε από τους μαζικούς εργατικούς αγώνες του τελευταίου διαστήματος σε διάφορους κλάδους (delivery, call centers, ναυτεργάτες κλπ) και προτάσουμε την οργάνωση σε σωματεία μαχητικά και ταξικά, μακριά από τον κρατικοδίαιτο εργοδοτικό συνδικαλισμό και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Πιο συγκεκριμένα, ως αναρχικοί/ες εργαζόμενοι/ες, προωθούμε τις διαδικασίες συμμετοχικότητας και οριζοντιότητας μέσα στα σωματεία μας, σπάμε την ανάθεση καθώς και στηρίζουμε τα Σωματεία Βάσης που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο.

Χαιρετίζουμε τους/τις εργαζόμενους/ες που, εν μέσω αντίξοων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, κλιμακώνουν τους αγώνες τους – όπως αυτούς/ες στην εταιρία Teleperformance που αποφάσισαν την επέκταση της απεργίας σε 48ωρη (19-20/11)- μέχρι την τελική νίκη και την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Αγωνιζόμενοι/ες για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας στο σήμερα, χτίζουμε, μαζί με την εργατική τάξη και μέσα από τα σπλάχνα της, τις δομές της κοινωνικής αντιεξουσίας που θα έρθουν σε σύγκρουση με τον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, χαράσσοντας τον δρόμο για έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της κοινοκτημοσύνης. Την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

Όλοι και όλες στους δρόμους, όλοι και όλες στην γενική απεργία, για να σπάσουμε τον τσαμπουκά των αφεντικών!

*Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών, Καμάρα, 10.30πμ*

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε!

Περιστατικό πρώτο: Το βράδυ της Παρασκευής 25/10 η 22χρονη κρατούμενη Θ. Μ. βρέθηκε κρεμασμένη στο κελί της στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού Άγιος Παύλος. Οι συγκρατούμενοι/ες της καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους πως το μεταγωγών αποφάσισε να μην εκτελέσει καθορισμένη μεταγωγή της Θ. Μ. σε εξωτερικό νοσοκομείο, αφήνοντάς την αβοήθητη, ενώ η ίδια διαμαρτυρόταν καθημερινά στο ιατρείο της φυλακής και ζητούσε βοήθεια.

Περιστατικό δεύτερο: Το Σάββατο 26/10 στις φυλακές Βόλου, ένας 21χρονος κρατούμενος

βρίσκεται νεκρός στο κελί του “υπό διευκρίνηστες συνθήκες” . Σύντομα ξεκινούν ταραχές, αφού οι συγκρατούμενοί του ξεσηκώθηκαν, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησης και ζητώντας καλύτερη ιατρική κάλυψη και αξιοπρεπή επίπεδα διαβίωσης.

Και αυτά είναι μονάχα δύο από τα εκατοντάδες περιστατικά “αυτοκτονιών” και θανάτων που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο μέσα σε φυλακές και Αστυνομικά Τμήματα, οπου ο θάνατος έχει μετατραπεί σε ακόμη ένα “ατύχημα”. Αμφότερα τα περιστατικά πέρασαν στα ψιλά των ειδησεογραφικών Site και των δελτίων, χαρακτηριστικό του πόσο λίγο μετρούν οι ζωές των κρατουμένων για αυτούς που ορίζουν αυτό το εγκληματικό σύστημα.

Οι φυλακισμένοι/ες στην Ελλάδα είναι άνθρωποι στιγματισμένοι και ξεχασμένοι. Η μόνη αναφορά που γίνεται σε αυτούς από τα ΜΜΕ είναι όταν θέλουν να τους στιγματίσουν ακόμη περισσότερο, συλλήβδην εμπλέκοντας τους σε υποθέσεις Μαφίας καθώς και να τους συνδέσουν με κάθε είδους αντικοινωνική συμπεριφορά. Σχεδόν ποτέ δεν γίνεται κάποια αναφορά στις συνθήκες κράτησής τους, που είναι πραγματικά άθλιες, παρά μόνο όταν θέλουν να παρουσιάσουν τις φυλακές ως το “βασίλειο των κακοποιών”, του οποίου τον πλήρη έλεγχο έχουν δήθεν διαφορές συμμορίες και όπου όλοι οι κρατούμενοι απεικονίζονται να ζούνε τάχα σαν πελάτες ξενοδοχείου, “με όλες τις ανέσεις”. Καμία αναφορά και κανένας διαχωρισμός δεν γινεται στους βασανισμούς, στο άθλιο φαγητό και στην υπερσυμφόρηση σε ασφυκτικά μικρά κελιά, από την μια για την πλειοψηφία των κρατουμένων, και στην άμεση διαπλοκή των αστυνομικών και των κρατικών υπαλλήλων με τους βαρώνους του ποινικού εγκλήματος από την άλλη.

Η φυλακή και η εγκληματικότητα είναι ο διεστραμμένος (και όχι απλά ανεστραμμένος) καθρέφτης της κοινωνίας μας. Όπως ακριβώς έξω στην κοινωνία επιχειρείται να αποκρυφτούν οι κύριες αιτίες που οδηγούν στην μιζέρια και την εξαθλίωση εκατομμύρια συνανθρώπους μας – ενώ άλλοι, πολλοί λίγοι, πατάνε επάνω στην εκμετάλλευση αυτών των εκατομμυρίων για να ζουν πλουσιοπάροχα-, όπως ακριβώς πάντα βρίσκονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι επάνω τους οποίους θα ρίξουν τις ευθύνες για όλα τα κοινωνικά προβλήματα (μετανάστες, απεργοί κλπ), έτσι ακριβώς και οι κυριότεροι λόγοι που γεννούν το αντικοινωνικό έγκλημα και την παραβατικότητα αποκρύπτονται και οι φυλακισμένοι μετατρέπονται μαζικά σε “τέρατα” και απανθρωποποιούνται.

Οι κυριότεροι λόγοι φυσικά για το έγκλημα είναι αμιγώς κοινωνικοί και συστημικοί: Είναι η φτώχεια, η ανεργία, αλλά φυσικά και η πολιτισμική κατάπτωση και οι αντικοινωνικές αξίες που επιβάλλει το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι κομμάτι των πράξεων που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον/α στην φυλακή σχετίζονται με πράξεις τόσο αποτρόπαιες, που δεν μπορούν να εξηγηθούν με ταξικά κριτήρια – κάποια όμως έχουν να κάνουν με μια ξεκάθαρη εξουσιαστική συνθήκη όπως η πατριαρχία (όπως π.χ. οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί)- αναγνωρίζουμε ωστόσο πως αυτά δεν είναι παρά μία μειοψηφία – που δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και πιο συχνά- και πως η πλειονότητα των φυλακισμένων εμπλέκεται σε εγκλήματα οι αιτίες των οποίων συσχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με κοινωνικά και ταξικά αιτία.

Το ποινικό σύστημα και η φυλακή λοιπόν είναι κι αυτά μια ταξική υπόθεση. Την ίδια ώρα που χιλιάδες φτωχοδιάβολοι, μετανάστες, Ρομά, στοιβάζονται σαν τα σακιά στα ελληνικά κάτεργα για ψύλλου πήδημα, μην έχοντας καν πολλές φορές την οικονομική δυνατότητα για επαρκή εκπροσώπηση από έναν δικηγόρο, από την άλλη μεριά, επιχειρηματίες-μαφιόζοι, οι “στυλοβάτες” της ελληνικής οικονομίας, αυτοί που μεταφέρουν τους τόνους πρέζας, που κάνουν λαθρεμπόριο όπλων και καυσίμων και πλουτίζουν από την σωματεμπορία, μπορούν και την γλυτώνουν, πληρώνοντας αδρά την ελευθερία τους, λαδώνοντας ή εκβιάζοντας το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Για να μην μιλήσουμε για τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, που “αθωώνονται” καθημερινά σε υποθέσεις με μίζες εις βάρος των δημοσίων ταμείων, αλλά και την ΕΛΑΣ: Εκεί επικρατεί μια πραγματική “ομερτά” για κάθε είδους έγκλημα – από παιδοβιασμούς μέχρι και γυναικοκτονίες- στα οποία εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα (συνήθως από την Δεξιά, πχ ο πολιτευτής της ΝΔ Νίκος Γεωργιάδης) ή αστυνομικοί (όπως ο Μπουγιούκος στην υπόθεση της έκδοσης της 19χρονης από την Ηλιούπολη).

Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, το σύστημα έχει εξοπλιστεί με μία σειρά από ακόμη πιο αυστηρούς νόμους εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, δηλαδή όσων αντιτίθενται ακριβώς σε αυτή την συνθήκη της γενικευμένης εκμετάλλευσης και καταπίεσης που γεννά το ίδιο το έγκλημα(αναρχικοί, κομμουνιστές, συνδικαλιστές, κοινωνικοί αγωνιστές). Έτσι, πλέον, κάποιος/α μπορεί να βρεθεί με μήνες ή και χρόνια ποινών φυλάκισης στην πλάτη του/της ακόμη και επειδή ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο ένιωσε πως “απειλείται” και “στοχοποιείται” από κάποιο post στο Facebook. Σε αυτά τα πλαίσια ψηφίστηκε και ξεκινάει να εφαρμόζεται και ο νέος ποινικός κώδικας. Οι νέες αντικοινωνικές διατάξεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την ιδιαίτερη επιθυμία της εξουσίας για τιμωρία, στοχεύουν δήθεν στην πάταξη της εγκληματικότητας, ενώ στην πραγματικότητα καταφέρνουν ακριβώς το αντίθετο, αφού αφενός δεν καταπιάνονται καθόλου με τα αίτια της εγκληματικότητας, δηλαδή με την πρόληψη, και αφετέρου, όπως είναι γνωστό και αποδεδειγμένα, εκτός των άλλων, από διάφορες έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, η αυστηροποίηση των ποινών δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο για τα πιο καταπιεσμένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας, που λόγω του στιγματισμού και της έλλειψης ευκαιριών οδηγούνται αναπόφευκτα ξανά στο έγκλημα.

Πιο συγκεκριμένα, αυστηροποιούνται οι ποινές (είτε μέσω αύξησης του χρόνου έκτισης μιας ποινής είτε μέσω της μετατροπής της από πλημέλλημα σε κακούργημα). Επιπλέον οι τριμελείς συνθέσεις των δικαστηρίων (τουλάχιστον για πλημμεληματικές πράξεις) καταργούνται και αντικαθιστούνται απο μονομελείς, κάτι το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε ότι είναι λιγότερο δημοκρατικό. Και τέλος, με τον νέο νόμο, όπως ειπώθηκε και νωρίτερα, γίνεται πολύ πιο εύκολο να μπει κάποιος/α στην φυλακή και να εκτίσει την ποινή ή μέρος αυτής, αφού μειώνεται το χρονικό εύρος των πόνων που παρέχουν δυνατότητα αναστολής.

Αυτά αποτελούν ορισμένες μόνο από τις νέες διατάξεις του νέου νόμου. Και το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση μέσα από ένα αφήγημα πάταξης της εγκληματικότητας, ειδικότερα όσον αφορά τα θέματα ενδοοικογενειακής βίας και το θέμα των εμπρησμών, ενώ ξέρουμε πολύ καλά πόσο και αν ενδιαφέρονται το κράτος και το κεφάλαιο, τόσο για το πρώτο όσο και για το δεύτερο…

Το μήνυμα λοιπόν είναι ξεκάθαρο: Αν είσαι φτωχός και ωθηθείς στην παραβατικότητα ή αν είσαι εχθρός του συστήματος, σε περιμένει πιθανότατα η φυλακή. Αν είσαι πλούσιος, πολιτικός ή αστυνομικός, έχεις ασυλία.

Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι φυλακισμένοι/ες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Και αν για κάποιον λόγο έμπλεξαν στην παγίδα που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα και κατέληξαν στην φυλακή, αυτό δεν σημαίνει πως η ανθρώπινη τους υπόσταση πρέπει ξεχνιέται. Αυτό δεν σημαίνει πως, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, οπου και θα καταστραφούν μοιραία όλες οι φυλακές μαζί με το σύστημα και τις αιτίες που τις γέννησε, θα πρέπει να ξεχνάμε τα δικαιώματα των φυλακισμένων στο σήμερα και να τους αντιμετωπίζουμε ως άγρια θηρία και τέρατα.

Να σταθούμε δίπλα στους/στις κρατούμενους/ες και στον αγώνα τους για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Να μην αφήσουμε καμία κρατική δολοφονία, μέσα ή έξω από τα τείχη των φυλακών, να μείνει αναπάντητη.

Μέχρι το γκρέμισμα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά την ανισότητα και την καταπίεση και ωθεί τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας στο αντικοινωνικό έγκλημα και την παραβατικότητα.

Μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής!

Στηρίζουμε την συγκέντρωση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες κρατουμένων, Πέμπτη 19.00, Πλατεία Αγίας Σοφίας

Συγκέντρωση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες κρατουμένων, Πέμπτη 19.00, Πλατεία Αγίας Σοφίας

Οριζόντια Κίνηση – για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Την εβδομάδα που μας πέρασε συμμετείχαμε σε σειρά δράσεων/παρεμβάσεων σε λαϊκές αγορές, μαζί με άλλους/ες συντρόφους/ισσες και συναγωνιστές/τριες, στα πλαίσια του Συντονισμού Συλλογικοτήτων και Οργανώσεων για το δικαίωμα στην Στέγαση.

Ακολουθεί το κείμενο της ομάδας μας, που μοιράστηκε στις παρεμβάσεις στις λαϊκές της Ξηροκρήνης, Μαρτίου, Γκράτσιου, Άνω Τούμπας:

Η στέγαση είναι δικαίωμα όλων!

Όσοι και όσες ανήκουμε στην εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα γνωρίζουμε πολύ καλά τον μπαμπούλα του κόστους στέγασης. Τα ενοίκια έχουν διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, όπου στοιβάζεται το προλεταριάτο για να καταφέρει να βρει δουλειά, ενώ οι μισθοί μένουν σχεδόν αδρανείς ή μόνο τυπικά αυξάνονται. Την ίδια ώρα η ανεργία χτυπάει την πόρτα μεγάλης μερίδας των από-τα-κάτω και η ακρίβεια φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη.

Εν μέσω αυτής της συνθήκης βλέπουμε χιλιάδες σπίτια να μένουν κλειστά και αναξιοποίητα, ενώ μεγάλα funds (κυρίως από το εξωτερικό, πχ Ισραήλ) αγοράζουν ασταμάτητα ακίνητα προς εκμετάλλευση, κυρίως για Airbnb και βραχυχρόνια μίσθωση και μέσω μιας διαδικασίας εξευγενισμού (gentrification) αλλάζουν πολλές φορές τον χαρακτήρα ακόμη και ολόκληρων λαϊκών γειτονιών, ανεβάζοντας τα ενοίκια ακόμη υψηλότερα.

Ταυτόχρονα, εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία, το κύριο μέλημα του ελληνικού κράτους ήταν να διασώσει τις τράπεζες, να “ενισχύσει την ρευστότητά τους” και να κουρέψει τα χρέη τους. Το ίδιο φυσικά δεν γίνεται με τα χρέη – μικρότερα ή λίγο μεγαλύτερα- των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Βασικά, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (που υπογράφτηκαν από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζονται αθρώα πλέον από την σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλέλευθερη της ΝΔ) μια φτωχή οικογένεια μπορεί να χάσει το σπίτι της από την τράπεζα ή από κάποιο fund για ένα ασήμαντο – σε σχέση με την αξία του ακινήτου- ποσό, εξαιτίας της αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης ενός στεγαστικού ή άλλου δανείου. Δάνειο που το εν λόγω fund εξαγόρασε για εξευτελιστικό πόσο, προκειμένου να προχωρήσει στην βίαιη “διεκπεραίωση” της αποπληρωμής του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Τα ΜΜΕ και το Κράτος προσπαθούν να μετακυλήσουν την ευθύνη για αυτές τις κανιβαλιστικές και αντικοινωνικές πρακτικές στους ίδιους τους “ανεύθυνους δανειολήπτες” που “άπλωσαν τα πόδια τους πιο μακριά από εκεί που φτάνει το στρώμα τους”. Για τους αστούς και τα τσιράκια τους, η στέγαση δεν είναι δικαίωμα κανενός και οι φτωχοί θα πρέπει να αποδείξουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους ότι “αξίζουν” να μην μείνουν στον δρόμο.

Ας σκεφτούμε όμως την φαινομενική κατάσταση της οικονομίας και τις ψεύτικες υποσχέσεις “ευμάρειας” και “ανάπτυξης” που έδινε κάθε μία από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, όταν προωθούσε και σιγόνταρε την πολιτική των στεγαστικών (και όχι μόνο) δανείων για τις οικογένειες της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ας σκεφτούμε τις εκατοντάδες διαφημίσεις των τραπεζών και την στήριξη του Κράτους προς τα προγράμματα αυτά. Ας σκεφτούμε πόσο βίαια ανατράπηκε αυτή η κατάσταση “ευμάρειας” δεκαπέντε χρόνια πριν και ποιοι πλήρωσαν το κόστος με την απώλεια των εργασιών τους, των σπιτιών τους, της ίδιας τους της ζωής πολλές φορές. Και τέλος, ας σκεφτούμε ακριβώς αυτό που είπαμε παραπάνω: Τα δισεκατομμύρια των τραπεζών που διασώθηκαν. Τα μικροποσά των χρεών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, από την άλλη, αποτελούν τον τέλειο μοχλό που θα βάλει σε λειτουργία ένα καλοστημένο σχέδιο περαιτέρω αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.

Η λαϊκή κατοικία και η στέγαση στο στόχαστρο

Η αλήθεια είναι πως η ιδιοκτησία κατοικίας κυμαίνεται -ακόμη- σε υψηλά επίπεδα στην χώρα μας. Κι αυτό γιατί, ζώντας μέσα στην φτώχεια και την μιζέρια, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, οι εκμεταλλευόμενοι/ες θέλησαν να αποκτήσουν την ασφάλεια που θεωρούσαν πως θα τους προσέφερε το να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους και η θέληση να εξασφαλίσουν το μέλλον αυτό και για τα παιδιά τους. Η εργατική και λαϊκή κατοικία ήταν κάτι που κερδήθηκε μέσα από αγώνες και πιέσεις της οργανωμένης εργατικής τάξης – αν και ο οργανισμός που είχε συσταθεί για αυτόν τον σκοπό (ΟΕΚ) καταργήθηκε εν τέλει κι αυτός στα χρόνια του μνημονίου.

Στην πιο σύγχρονη εποχή, κυρίως από την δεκαετία του ’80, ο συνδυασμός των εργατικών διεκδικήσεων και κατακτήσεων, αλλά και των σχεδίων του κατασκευαστικού Κεφαλαίου προώθησε, με προνομιακούς όρους και ευκολίες, την αγορά πρώτης κατοικίας από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Δεκαετίες μετά, εν μέσω μιας κρίσης που πληρώνουν οι από-τα-κάτω και κατά την οποία η αφαίμαξη των στρωμάτων αυτών τείνει να ολοκληρωθεί, το “ζουμί” που παραμένει ακόμη διαθέσιμο για να στραγγίξουν τα αφεντικά είναι αυτό το ακίνητο κεφάλαιο, η λαϊκή κατοικία.

Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες σκηνών βγαλμένων από τους χειρότερους εφιάλτες. Σκηνές που μια δεκαπενταετία πριν βλέπαμε να συμβαίνουν σε άλλες χώρες (που επίσης αντιμετώπιζαν την οικονομική κρίση) και δεν μπορούσαμε καν να τις αντιληφθούμε: Μπάτσοι να μπουκάρουν με πολιορκιτικούς κρυούς στα σπίτια λαϊκών οικογενειών, παρέα με εισαγγελείς και μεταφορικές εταιρείες και να πετάνε τον κόσμο έξω από τα σπίτια του από την μία μέρα στην άλλη. Είδαμε να γίνονται τέτοιου είδους επιδρομές ακόμα και σε σπίτια συνανθρώπων μας με αντικειμενικά προβλήματα υγείας που τους απέτρεπαν από το να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους.

Να μην μιλήσουμε φυσικά για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι σε όσους και όσες, αντιμετωπίζοντας τον βραχνά της αστεγίας, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και επέλεξαν να δώσουν ζωή σε άδεια και παρατημένα σπίτια, καταλαμβάνοντάς τα. Εκεί το Κράτος, μέσα και από τα φερέφωνά του, επιλέγει να μιλάει για το “παράνομο” αυτών των πράξεων, την μηδενική ανοχή στην “καταπάτηση της ιδιοκτησίας” και την πάταξη των καταληψιών, προωθώντας προφανώς την λογική πως, στο υπάρχον κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα, είναι προτιμότερο ολόκληρα κτίρια να παραμένουν διαλυμένα και παρατημένα, πάρα να στεγάζουν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, όταν δεν διαμεσολαβεί κάποιο κέρδος για το Κεφάλαιο. Φυσικά, αυτό δεν είναι τυχαίο. Κράτος και Κεφάλαιο θέλουν με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψουν την γενίκευση της πρακτικής της κατάληψης στέγης από την εργατική τάξη, μια πρακτική που κατά το παρελθόν οι καταπιεσμένοι/ες, η ίδια η εργατική τάξη, είχε οικειοποιηθεί οργανωμένα και συλλογικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Τέλος, το πρόσφατο περιστατικό με το ασανσέρ που έπεσε στο κενό στις ριμαγμένες και παρατημένες στο έλεος της φθοράς Φοιτητικές Εστίες Θεσσαλονίκης, όπου από τύχη δεν υπήρξε κάποιο θύμα, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο υπολογίζει και επενδύει το Κράτος σε μια πολιτική “κοινωνικής πρόνοιας και στέγασης” : Οι φτωχοί/ες φοιτητές/τριες, που από ανάγκη και μόνο μένουν σε εκείνα τα επικίνδυνα και ανθυγιεινά κτίρια, αντιμετώπισαν την χλεύη των αρχών, το ξύλο από την αστυνομία και εν τέλει πλήρωσαν με συλλήψεις και δικαστήρια την διαμαρτυρία τους για την κατάσταση προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ.

Η αλληλεγγύη και ο συλλογικός αγωνας τα όπλα μας!

Δεν είναι όμως όλα μαύρα. Η ελπίδα βρίσκεται πάντα στους συλλογικούς αγώνες! Τα τελευταία χρόνια είδαμε να ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης από κομμάτια της εργατικής τάξης, οργανώσεις, σωματεία και συλλογικότητες, αλλά και από απλούς ανθρώπους, προερχόμενους από τα κατώτερα στρώματα, σε σχέση με το ζήτημα της στέγασης. Ανθρώπους που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά, σε μια πράξη υψίστης ταξικής αλληλεγγύης και κατάφεραν πολλές φορές να αποτρέψουν τους πλειστηριασμούς στις δικαστικές αίθουσες αλλά και τις εξώσεις στις ίδιες τις κατοικείες των συνανθρώπων τους, την ώρα που ένστολα και μη καθάρματα προσπαθούσαν να πετάξουν τις ζωές τους στο πεζοδρόμιο.

Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια οργάνωσης – στην βάση σωματείου- από τους συμπολίτες μας που ζουν υπό τον βραχνά των ενοικίων και της συνεχούς, αχαλίνωτης αύξησής τους.

Από την μεριά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως κομμάτι της τάξης που βάλλεται από τις πιο αισχρές αντικοινωνικές πολιτικές Κράτους και Κεφαλαίου, αντιλαμβανόμενοι/ες ότι αύριο μπορεί να βρισκόμαστε εμείς σε αυτή την θέση, πρέπει να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τα αρπακτικά των funds και των τραπεζών.

Να αγωνιστούμε πλάι-πλάι, ώμο με ώμο, μαζί με το ταξικο κίνημα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί και να μην αφήσουμε ούτε ένα σπίτι της εργατικής τάξης να πέσει στα χέρια αυτών των αρπακτικών.

Ακόμη, να οργανωθούμε σε συλλογικές δομές, συνελεύσεις γειτονιάς και σωματεία, που θα μπλοκάρουν την ακραία αύξηση του κόστους στέγασης.

Γιατί η στέγη δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα, αλλά αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας!

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Κάτω τα χέρια από τους/τις αγωνιζόμενους/ες φοιτητές και φοιτήτριες!

Την Δευτέρα 7/10 ασανσέρ πέφτει στο κενό στο κτίριο των Γ’ φοιτητικών εστιών Θεσσαλονίκης. Από τύχη και μόνο δεν υπάρχει κάποιο άτομο στο εσωτερικό του, καθώς παρά την άθλια κατάσταση τους και τα χρόνια παράπονα των φοιτητ(ρι)ών προς τις υπεύθυνες αρχές, τα ασανσέρ όχι μόνο δεν επισκευάζονται, αλλά βρίσκονται κανονικά σε λειτουργία. Ανάλογη είναι και η εικόνα των υπολοίπων εστιών, που ρημάζουν παρατημένες στην μοίρα τους.

Η διαμαρτυρία των φοιτητ(ρι)ών στις υπεύθυνες αρχές την επόμενη ημέρα πέφτει κι αυτή στο κενό, όπως ακριβώς το ασανσέρ. Έτσι, μετά από γενική συνέλευση του Συλλόγου των Οικότροφων Φοιτητ(ρι)ών των Εστιών Θεσσαλονίκης αποφασίζεται παρέμβαση διαμαρτυρίας στον Πρύτανη του ΑΠΘ για σήμερα, Πέμπτη. Η παρέμβαση αυτή αντιμετωπίζεται με χλευασμό από τον Πρύτανη, που αρνείται να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη για τις άθλιες συνθήκες στις φοιτητικές εστίες και να δεσμευτεί για την επισκευή των ασανσέρ, που ήταν ουσιαστικά το αίτημα των φοιτητ(ρι)ών.

Σύντομα ακολουθεί εισβολή της αστυνομίας στην Παλιά Φιλοσοφική όπου και βρίσκονταν οι φοιτητ(ρι)ες με τον Πρύτανη. Η αστυνομία τους επιτίθεται βίαια και συλλαμβάνει 5 εξ αυτών – ανάμεσα τους και ένα μέλος της ομάδας μας. Στους/στις συλληφθέντες/είσες αποδίδονται κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα για παράνομη κατακράτηση, παράνομη βία, διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια. Με λίγα λόγια, οι φοιτητ(ρι)ες που αποπειράθηκαν να διαμαρτυρηθούν για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης τους και το γεγονός ότι από τύχη και μόνο δεν υπήρξε κάποιο θύμα στις εστίες, όχι απλά κατέληξαν να τρώνε ξύλο από την αστυνομία, αλλά κατηγορούνται οι ίδιοι/ες για βίαιες ενέργειες!

Εμείς ξέρουμε ότι πραγματική βία είναι η κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η κατάρρευση κάθε δημόσιας δομής πρόνοιας, η φτώχεια, η ανεργία. Αυτή την βία βιώνουν καθημερινά – και αναμένεται να βιώσουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον ως εργαζόμενοι/ες- οι εστιακοί/ες φοιτητ(ρι)ες που, προκειμένου να καταφέρουν σπουδάσουν, αναγκάζονται να ζουν σε πραγματικά απαράδεκτες, ανθυγιεινές και επικίνδυνες συνθήκες, στον βωμό της υποτίμησης της δημόσιας εκπαίδευσης και των υποδομών. Και όταν αποφασίζουν να κάνουν κάτι για αυτό, δέχονται και την φυσική βία, αυτή των τραμπούκων του κράτους και του κεφαλαίου, των μπάτσων.

Από την μεριά μας στεκόμαστε αδιαπραγμάτευτα δίπλα στους/στις οικότροφους/ες φοιτητ(ρι)ες των εστιών, ως ένα από τα πιο έντονα βαλλόμενα κομμάτια της τάξης μας. Τα αιτήματά τους είναι αιτήματα της τάξης μας και ο αγώνας τους, δικός μας αγώνας.

Στεκόμαστε δίπλα στους/στις συλληφθέντες/είσες και απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης απέναντι τους.

Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης αύριο, Παρασκευή 11/10, στις 10πμ στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό