Κειμενα

Κείμενο καλέσματος στήριξης της απεργίας της 28ης Φλεβάρη για την συμπλήρωση 2 χρόνων από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

Τα κέρδη τους, οι ζωές μας – Όλοι και όλες στην απεργία για τα δύο χρόνια από το κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη.
Δυο χρόνια έχουν περάσει από το μεγαλύτερο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα της σύγχρονης εποχής στην χώρα, το έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.
Δύο χρόνια μετά, καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της τραγωδίας, που δεν είναι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εκείνους που βρίσκονταν στις καίριες θέσεις ευθύνης που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτό το έγκλημα, αλλά και το Κεφάλαιο, δηλαδή οι ιδιωτικές εταιρίες οι οποίες, εν μέσω κρίσης, εξαγόρασαν για μια μπουκιά ψωμί τις δημόσιες υποδομές και προτεραιοποίησαν το κέρδος έναντι της ασφάλειας. Κανέναν και καμιά δεν ξεγελάει η απόδοση ευθυνών ατομικά σε αποδιοπομπαίους τράγους, ακόμη κι αν έφεραν και οι ίδιοι κομμάτι της ευθύνης.
Η παρούσα κυβέρνηση, έως και χθες, αισθανόταν παντοδύναμη και έδειχνε να πιστεύει πως δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Μετά και από την δεύτερη εκλογική της επικράτηση, το περίφημο “41%”, συνέχισε να προχωράει στα αντικοινωνικά της σχεδια με περίσσεια αλαζονεία και αναλγησία, στο σημείο που δεν δίσταζε καν να εμπαίζει τους συγγενείς των θυμάτων, να διατάζει το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος, να ψεύδεται σε σχέση με τους πραγματικούς λόγους και τις αληθινές αιτίες που οδήγησαν στο δυστύχημα.
Μετά και από τις νέες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της 26ης Γενάρη όμως, την επιμονή του κόσμου να βγαίνει μαζικά στον δρόμο για το ζήτημα αυτό, κάτι δείχνει να αλλάζει – και στην κοινωνία αλλά και στην ίδια την κρατική διαχείριση.
Από πό εκεί που μέχρι χθες η Κυβέρνηση είχε απέναντι της μια κοινωνία εξαιρετικά μουδιασμένη και ηττημένη, μετά από 15 – και βάλε- χρόνια κρίσης, με τα κινήματα των πιο ενεργών κομματιών της να προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από το φιάσκο της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα την ακραία καταστολή των ακροδεξιών πολιτικών της παρούσας κρατικής διαχείρισης, έχει πλέον να αντιμετωπίσει την γενική κατακραυγή. Από εκεί που το Κράτος θεωρούσε ότι βρίσκεται στην στιγμή της απόλυτης κυριαρχίας του, ώστε να υπηρετήσει το Κεφάλαιο χωρίς καμία περίσπαση, πλέον, οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που στέκονται στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων και ζητούν δικαιοσύνη, φαίνεται να ταρακουνούν την σιγουριά των κυβερνώντων.
Φάνηκε ξεκάθαρα πως ήταν λάθος τους να πιστεύουν ότι η παρούσα κατάσταση κοινωνικής αδράνειας μπορεί να συνεχιστεί υπέρ τους επ’ αορίστον. Η κοινωνία μπορεί να είναι βαθιά καταρρακωμένη από την συνεχιζόμενη επίθεση και η εργατική τάξη για πολλά χρόνια διασπασμένη και διαιρεμμένη, αλλά είναι πλέον κοινή κατανόηση όλων όσων δεν είναι ποταποί τσανακογλείφτες της Κυβέρνησης και των αφεντικών, πως ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Το συναίσθημα της οργής – που υφέρπει στο εσωτερικό της κοινωνίας εδώ και πολύ καιρό – ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί.
Για αυτό τον λόγο και η επίθεση της Κυβέρνησης και των πληρωμένων φερεφώνων της απέναντι στους ίδιους τους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που τους συμπαραστέκεται ενεργά, έχει φθάσει στα έσχατα επίπεδα κατασυκοφάντησης, ενώ επιστρατεύθηκαν και νέες τεχνικές παραχάραξης της αλήθειας (παραποιημένα Video κλπ). Ταυτόχρονα, η Κυβερνητική παράταξη προσπαθεί να “τσιμεντώσει” το δικό της κοινό με αφίσες που καλούν τον κόσμο να μην κατέβει στις πορείες, ανασύροντας ακόμη και τους νεκρούς στο Μάτι για να πείσει πως όλα αυτά είναι μια σκευωρία προκειμένου να πέσει η – τόσο αγαπητή σε όλους – κυβέρνηση του Μητσοτάκη.
Όμως πρέπει να γίνει κατανοητό πως το ζήτημα δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη Κυβέρνηση. Φυσικά και οι παρόντες διαχειριστές του Κράτους είναι οι πιο βαθιά βουτηγμένοι στα συμφέροντα, τις μίζες και τα πάρε-δώσε με την μαφία και το μαύρο κεφάλαιο. Φυσικά και έχουν κάνει τα πάντα για να καλύψουν τους “υμετέρους”. Φυσικά και είναι οι προτιμότεροι από το Κεφάλαιο διαχειριστές του συστήματος. Ωστόσο, το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο. Το έγκλημα στα Τέμπη αναδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το που οδηγούν οι ακραίες καπιταλιστικές πολιτικές της ιδιωτικοποίησης των πάντων, της υποβάθμισης κάθε δημόσιας υποδομής στον βωμό του κέρδους. Ακόμη και η ίδια η συγκάλυψη και το ζήτημα με τα παράνομα καύσιμα που μετέφερε το τρένο, μας δείχνουν τον ακραίο βαθμό του εναγκαλισμού του Κράτους με το (μαύρο ή μη) Κεφάλαιο και τα επίπεδα ποταπότητας στα οποία μπορεί να εκπέσει το πρώτο για να καλύψει το δεύτερο.
Ως ξεκάθαρο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα, τα Τέμπη δεν είναι ξεκομμένα από τα λοιπά καθημερινά εγκλήματα ίδιας φύσης στους χώρους εργασίας (“εργατικά ατυχήματα”), στα υδάτινα και χερσαία σύνορα (δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών), δεν είναι ξεκομμένα από τον πνιγμένο Θεσσαλικό Κάμπο και τα καμμένα δάση και σπίτια σε όλη την χώρα, από την Ρόδο μέχρι τον Έβρο. Υπαίτιοι είναι πάντα οι ίδιοι. Το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Οι νεκροί/ες των Τεμπών ζητούν δικαίωση. Και πέρα από τις όποιες δικαστικές εξελίξεις, αυτή η δικαίωση είναι φανερό πως θα αποδοθεί στους δρόμους, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που αναμένεται να ανταποκριθούν και πάλι στα καλέσματα των συγγενών των θυμάτων, των εργατικών σωματείων και των λοιπών φορέων που καλούν στην Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη.
Οι νεκροί περιμένουν. Αναμένουν δικαίωση. Και είναι καθήκον των ζωντανών να την αποδώσουν.
Όλοι και όλες στην Απεργία για τα δύο χρόνια από το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, Παρασκευή 28/2:
-Προσυγκέντρωση Καμάρα 10πμ
-Συγκέντρωση Άγαλμα Βενιζέλου 11πμ
Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών
Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Δρασεις, Κειμενα

Παρέμβαση στο κτίριο της Alstom στην Θεσσαλονίκη

Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι “ατύχημα” αλλά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της συστηματικής απαξίωσης των δημόσιων σιδηροδρομικών μεταφορών, του τεμαχισμού και της ξεπουλήματος των δημόσιων υποδομών σε ιδιώτες, δηλαδή τελικά η επικράτηση της λογικής του κέρδους έναντι της ασφάλειας και της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Ένοχοι για το έγκλημα είναι τόσο το πολιτικό προσωπικό που εφάρμοσε τις συγκεκριμένες πολιτικές όσο και οι εταιρείες που ενεπλάκησαν με κάθε τρόπο σε αυτή τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης.
Η Alstom, μεγάλη πολυεθνική εταιρεία που ασχολείται με έργα σιδηροδρομικών υποδομών παγκοσμίως και ταυτόχρονα είναι πασίγνωστη για την εμπλοκή της σε πλήθος υποθέσεων διαφθοράς στα έργα που αναλαμβάνει σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Ινδία, η Ινδονησία, η Πολωνία, η Σαουδική Αραβία και η Τυνησία. Η Alstom μαζί με την ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ (θυγατρική 100% του Άκτορα, νυν Ελλάκτωρ) είχε υπογράψει τη σύμβαση 717 για την εγκατάσταση συστημάτων σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης το 2014 με προϋπολογισμό 41.3 εκ. € και με ορίζοντα παράδοσης του έργου το 2016. Όπως γίνεται συνήθως στις αναθέσεις μεγάλων έργων σε ιδιώτες, οι ανάδοχες εταιρείες δεν παρέδωσαν το έργο μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο. Αντίθετα αρχίζουν να πιέζουν για επέκταση της σύμβασης με περισσότερα χρήματα, κάτι που καταφέρνουν το 2021 αποσπώντας επιπλέον 13.3 εκ €. Παρόλα αυτά η τηλεδιοίκηση δεν λειτουργούσε όταν έγινε η σύγκρουση των τραίνων στα Τέμπη και δεν έχει παραδοθεί μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με έρευνα η Ευρωπαία Εισαγγελέας κατηγορεί για εγκληματικό σχεδιασμό τους Σταύρο Βλάχο (διευθυντή της Alstom),
Δημήτρη Κούτρα (πρώην διευθυντή της Άκτωρ) και Αλέξανδρο Εξάρχου (επικεφαλής του ομίλου Intrakat-Άκτωρ).
Όλα αυτά βέβαια δε θα μπορούσαν να τα κάνουν οι εταιρείες χωρίς την άμεση συνέργεια του κράτους. Του ιδιου κράτους που βάζει το συμφέρον ιδιωτών πιο ψηλά από τις ανάγκες των από τα κάτω. Του ίδιου κράτους που πούλησε σε εξευτελιστικό ποσό την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην Ferrovie Dello Stato Italiane -εταιρία γνωστή για τη σύνδεση της με μαφία- την οποία και επιδοτεί με ποσά μεγαλύτερα από το ποσό εξαγοράς. Του κράτους που όταν οι εργαζόμενοι προειδοποιούσαν για τα κενά ασφαλείας τα δικαστήρια έβγαζαν παράνομες τις απεργίες που προσπαθούσαν να πραγματοποιήσουν τα σωματεία τους. Για τη μη υλοποίηση της σύμβασης 717 ένοχοι είναι τόσο οι εταιρείες όσο και όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από το 2014 μέχρι σήμερα.
Η κολοσσιαία επιχείρηση συγκάλυψης που επιχειρείται από την 28η Φλεβάρη μέχρι σήμερα είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της σύμπραξης κεφαλαίου και κράτους ενάντια στην κοινωνική βάση. Το επιτελικό κράτος κάνει ό,τι μπορεί να επιβάλει τον μαφιόζικο νόμο της σιωπής για να συγκαλυφθεί η συνενοχή του με το (νόμιμο και παράνομο) κεφάλαιο. Χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα παραρτήματά του (θεσμικά και μη) για να μείνουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι της δολοφονίας 57 ανθρώπων στα Τέμπη. Καθεστωτικά ΜΜΕ, κοινοβούλιο, Εθνική Αρχή Διαφάνειας, Ελεγκτικό Συνέδριο, Άρειος Πάγος και λοιπές δικαστικές αρχές κάνουν ό,τι μπορούν για μην αποδοθεί δικαιοσύνη. Όμως η αγωνιζόμενη κοινωνία έχει αρχίσει να ορθώνει το ανάστημά της. Οι γονείς και συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, οι εργαζόμενοι/ες, όλοι/ες οι καταπιεσμένοι/ες και εκμεταλλευόμενοι/ες θα φροντίσουμε πάση θυσία να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ με κάθε τρόπο.
Η ALSTOM ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΑΤΥΧΗΜΑ, ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ – ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ”
Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Κειμενα

Κείμενο για τον 24χρονο νεκρό διανομέα στην Καβάλα

Θα το λέμε και θα το ξαναλέμε: Δεν είναι ατυχήματα είναι δολοφονίες

Στις 17.01.25 ένας διανομέας φαγητού στην Καβάλα θα χάσει την ζωή του έπειτα από σύγκρουση με Ι.Χ. την ώρα που εργαζόταν. Είναι ένα ακόμη από τα πολλά «ατυχήματα» που έρχεται να προστεθεί στην λίστα με τους νεκρούς της τάξης μας.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι εργασιακές συνθήκες στις οποίες αναγκάζονται να δουλεύουν οι διανομείς – είτε φαγητού είτε άλλων προϊόντων- είναι άθλιες και απάνθρωπες. Τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, που πολλές φορές ξεπερνάνε κατα πολύ ακόμα και το ήδη κουραστικό 8ωρο, φτάνοντας τις 10-12 ώρες, η έλλειψη μέσων προστασίας, τα τεράστια φορτία που αναγκάζονται να κουβαλήσουν οι διανομείς φαγητού – και όχι μόνο- και ταυτόχρονα η πίεση για γρήγορες παραδώσεις αποτελούν ένα σύνολο παραγόντων που κάνει την συγκεκριμένη δουλειά ιδιαίτερα επικίνδυνη, ενώ την άμεση ευθύνη για όλα αυτά την έχουν τα αφεντικά και το κράτος που αδιαφορεί.

Ταυτόχρονα, είναι ευρέως γνωστό ότι τις περισσότερες φορές οι επιχειρήσεις δεν δίνουν καν τις νόμιμες αποδοχές στους εργαζόμενους διανομείς. Είτε αυτό αφορά την πλήρη ασφάλιση, είτε τα λεφτά για την βενζίνη/μηχανάκι, είτε τα δώρα ή ακόμα και την παρακράτηση των χρημάτων από τα πουρμπουάρ. Όλα αυτά, όπως ειπώθηκε, είναι ευρέως γνωστά σε όποιον/α δουλεύει σε αυτό τον κλάδο, και οδηγούν πολλές φορές τους διανομείς στο να έχουν ταυτόχρονα 2 ή και 3 δουλειές για να καταφέρουν να καλύψουν τα έξοδά τους. Επιπλέον πολλοί και πολλές εξωθούνται σε «εναλλακτικές» μορφές εργασίας που παρουσιάζονται από το κεφάλαιο ως πιο κερδοφόρες και συμφέρουσες για τους εργαζόμενους, όπως είναι το freelancing στον συγκεκριμένο κλάδο, όπου ο/η εργαζόμενος/η στην ουσία στερείται βασικών δικαιωμάτων του/της (ασφάλιση, άδεια, δώρα κλπ), αφού λογίζεται πλέον ως “συνεργάτης/τρια” της εταιρίας και όχι ως εργαζόμενος/η, οι αποδοχές του/της ωστόσο παραμένουν πάνω κάτω οι ίδιες. Πολλοί και πολλές πίστεψαν ότι θα έχουν καλύτερες αποδοχές, ωστόσο οι τελευταίοι αγώνες των free lancer σε wolt και efood έρχονται να αποδείξουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Από την άλλη βλέπουμε ότι υπάρχει μεγάλη κινητικότητα στον κλάδο των διανομέων, καθώς έχουν πραγματοποιηθεί μεγαλειώδεις απεργίες και συνεχείς αγώνες τα τελευταία χρόνια για την διεκδίκηση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας. Και είχαν επιτυχία. Ο αγώνας, για παράδειγμα, στην efood ικανοποίησε τα περισσότερα από τα αιτήματα των εργαζομένων. Ήταν ένας αγώνας με χιλιάδες απεργούς/ες οι οποίοι/ες είχαν στο πλευρό τους και μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Κατά την γνώμη μας, αυτός είναι ο τρόπος να βάλεις φρένο στον τσαμπουκά των αφεντικών: Μέσα από μαζικούς συλλογικούς αγώνες, διεκδικόντας το να ζούμε με αξιοπρέπεια και να μην πεθαίνουμε στην δουλειά.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Κειμενα

Κείμενο ενάντια στο υψηλό κόστος ζωής και την εξαθλίωση των ζωών μας

Τρομοκρατία είναι οι εξώσεις, τα υψηλά ενοίκια, η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και οι απολύσεις!
Όσοι και όσες ανήκουμε στην εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας το γνωστό “πακέτο” συστατικών που καθιστά την υποτίμηση των ζωών μας ολοένα και μεγαλύτερη: Ακρίβεια στους λογαριασμούς και τα αγαθά πρώτης ανάγκης, υψηλά ενοίκια, χαμηλοί μισθοί ή και ανεργία.
Το κόστος στέγασης έχει εκτοξευθεί μέσα σε λίγα χρόνια. Τα ενοίκια έχουν διπλασιαστεί, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, όπου στοιβάζεται το προλεταριάτο για να καταφέρει να βρει δουλειά, οι λογαριασμοί του ρεύματος “χτυπάνε κόκκινο”, λόγω της άκρατης κερδοσκοπίας των διαφόρων εταιριών και την “απελευθέρωση” της αγοράς του ρεύματος, ενώ οι τιμές στα σούπερ μάρκετ αυξάνονται καθημερινά σχεδόν, χωρίς κανείς και καμιά να μπορεί να καταλάβει την πραγματική αιτία – που φυσικά δεν είναι ούτε “ο πόλεμος στην Ουκρανία” ούτε όμως και κάποιο… φυσικό φαινόμενο. Την ίδια ώρα, οι μισθοί μένουν σχεδόν αδρανείς ή μόνο τυπικά αυξάνονται. Οι συνθήκες γαλέρας σε μικρές ή μεγάλες εταιρίες αποτελούν τον κανόνα, ενώ για όσους τολμούν να δυσανασχετήσουν, ο “μπαμπούλας” της ανεργίας καραδοκεί.
“Κρίση”, θα μας πουν. Μια λέξη που την ακούμε από το 2008 καθημερινά και μάλιστα το βάρος της ευθύνης ρίχνεται επάνω μας συλλογικά. Ήμαστε δήθεν όλοι και όλες υπεύθυνοι για την άσχημη κατάσταση της οικονομίας. Το “όλοι μαζί τα φάγαμε” μετατράπηκε από εξοργιστική καλτ ατάκα ενός διεφθαρμένου υπουργού, στην επίσημη γραμμή του Ελληνικού Κράτους γύρω από την διαχείριση αυτής της “κρίσης”. Ποιον όμως αφορά πραγματικά η “κρίση”, όταν για άλλη μια χρονιά οι μεγάλες εταιρίες, το μεγάλο Κεφάλαιο, τόσο διεθνώς όσο και εγχώρια, σημειώνουν κέρδη-ρεκόρ; Τελικά μάλλον μερικοί λίγοι συνεχίζουν να τρώνε ακόμη με χρυσά κουταλιά, ενώ άλλοι ψάχνουν στα ράφια των καταστημάτων για τις “προσφορές” από το “καλάθι του νοικοκυριού”. “Κρίση” για τους πολλούς σημαίνει ευκαιρία για τους λίγους.
Άδεια σπίτια, ψηλά ενοίκια:
Εν μέσω αυτής της συνθήκης της περαιτέρω φτωχοποίησης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, βλέπουμε χιλιάδες σπίτια να μένουν κλειστά και αναξιοποίητα, ενώ μεγάλα funds (κυρίως από το εξωτερικό, πχ Ισραήλ) αγοράζουν ασταμάτητα ακίνητα προς εκμετάλλευση, κυρίως για Airbnb και βραχυχρόνια μίσθωση και μέσω μιας διαδικασίας εξευγενισμού (gentrification) αλλάζουν πολλές φορές τον χαρακτήρα ακόμη και ολόκληρων λαϊκών γειτονιών, ανεβάζοντας τα ενοίκια ακόμη υψηλότερα.
Ταυτόχρονα, εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία, το κύριο μέλημα του ελληνικού κράτους ήταν να διασώσει τις τράπεζες, να “ενισχύσει την ρευστότητά τους” και να κουρέψει τα χρέη τους. Το ίδιο φυσικά δεν γίνεται με τα χρέη – μικρότερα ή λίγο μεγαλύτερα- των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Βασικά, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (που υπογράφτηκαν από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζονται αθρώα πλέον από την σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλέλευθερη της ΝΔ) μια φτωχή οικογένεια μπορεί να χάσει το σπίτι της από την τράπεζα ή από κάποιο fund για ένα ασήμαντο – σε σχέση με την αξία του ακινήτου- ποσό, εξαιτίας της αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης ενός στεγαστικού ή άλλου δανείου. Δάνειο που το εν λόγω fund εξαγόρασε για εξευτελιστικό πόσο, προκειμένου να προχωρήσει στην βίαιη “διεκπεραίωση” της αποπληρωμής του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Τα ΜΜΕ και το Κράτος προσπαθούν και πάλι να μετακυλήσουν την ευθύνη για αυτές τις κανιβαλιστικές και αντικοινωνικές πρακτικές στους ίδιους τους “ανεύθυνους δανειολήπτες” που “άπλωσαν τα πόδια τους πιο μακριά από εκεί που φτάνει το στρώμα τους”. Για τους αστούς και τα τσιράκια τους, η στέγαση δεν είναι δικαίωμα κανενός και οι φτωχοί θα πρέπει να αποδείξουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους ότι “αξίζουν” να μην μείνουν στον δρόμο.
Ας σκεφτούμε όμως την φαινομενική κατάσταση της οικονομίας και τις ψεύτικες υποσχέσεις “ευμάρειας” και “ανάπτυξης” που έδινε κάθε μία από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, όταν προωθούσε και σιγόνταρε την πολιτική των στεγαστικών (και όχι μόνο) δανείων για τις οικογένειες της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ας σκεφτούμε τις εκατοντάδες διαφημίσεις των τραπεζών και την στήριξη του Κράτους προς τα προγράμματα αυτά. Ας σκεφτούμε πόσο βίαια ανατράπηκε αυτή η κατάσταση “ευμάρειας” δεκαπέντε χρόνια πριν και ποιοι πλήρωσαν το κόστος με την απώλεια των εργασιών τους, των σπιτιών τους, της ίδιας τους της ζωής πολλές φορές. Και τέλος, ας σκεφτούμε ακριβώς αυτό που είπαμε παραπάνω: Τα δισεκατομμύρια των τραπεζών διασώθηκαν. Τα μικροποσά των χρεών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, από την άλλη, αποτελούν τον τέλειο μοχλό που θα βάλει σε λειτουργία ένα καλοστημένο σχέδιο περαιτέρω αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.
Η λαϊκή κατοικία και η στέγαση στο στόχαστρο
Η αλήθεια είναι πως η ιδιοκτησία κατοικίας κυμαίνεται -ακόμη- σε υψηλά επίπεδα στην χώρα μας. Κι αυτό γιατί, ζώντας μέσα στην φτώχεια και την μιζέρια, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, οι εκμεταλλευόμενοι/ες θέλησαν να αποκτήσουν την ασφάλεια που θεωρούσαν πως θα τους προσέφερε το να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους και η θέληση να εξασφαλίσουν το μέλλον αυτό και για τα παιδιά τους. Η εργατική και λαϊκή κατοικία ήταν κάτι που κερδήθηκε μέσα από αγώνες και πιέσεις της οργανωμένης εργατικής τάξης – αν και ο οργανισμός που είχε συσταθεί για αυτόν τον σκοπό (ΟΕΚ) καταργήθηκε εν τέλει κι αυτός στα χρόνια του μνημονίου.
Στην πιο σύγχρονη εποχή, κυρίως από την δεκαετία του ’80, ο συνδυασμός των εργατικών διεκδικήσεων και κατακτήσεων, αλλά και των σχεδίων του κατασκευαστικού Κεφαλαίου προώθησε, με προνομιακούς όρους και ευκολίες, την αγορά πρώτης κατοικίας από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Δεκαετίες μετά, εν μέσω μιας κρίσης που πληρώνουν οι από-τα-κάτω και κατά την οποία η αφαίμαξη των στρωμάτων αυτών τείνει να ολοκληρωθεί, το “ζουμί” που παραμένει ακόμη διαθέσιμο για να στραγγίξουν τα αφεντικά είναι αυτό το ακίνητο κεφάλαιο, η λαϊκή κατοικία.
Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες σκηνών βγαλμένων από τους χειρότερους εφιάλτες. Σκηνές που μια δεκαπενταετία πριν βλέπαμε να συμβαίνουν σε άλλες χώρες (που επίσης αντιμετώπιζαν την οικονομική κρίση) και δεν μπορούσαμε καν να τις αντιληφθούμε: Μπάτσοι να μπουκάρουν με πολιορκιτικούς κρυούς στα σπίτια λαϊκών οικογενειών, παρέα με εισαγγελείς και μεταφορικές εταιρείες και να πετάνε τον κόσμο έξω από τα σπίτια του από την μία μέρα στην άλλη. Είδαμε να γίνονται τέτοιου είδους επιδρομές ακόμα και σε σπίτια συνανθρώπων μας με αντικειμενικά προβλήματα υγείας που τους απέτρεπαν από το να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους.
Να μην μιλήσουμε φυσικά για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι σε όσους και όσες, αντιμετωπίζοντας τον βραχνά της αστεγίας, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και επέλεξαν να δώσουν ζωή σε άδεια και παρατημένα σπίτια, καταλαμβάνοντάς τα. Εκεί το Κράτος, μέσα και από τα φερέφωνά του, επιλέγει να μιλάει για το “παράνομο” αυτών των πράξεων, την μηδενική ανοχή στην “καταπάτηση της ιδιοκτησίας” και την πάταξη των καταληψιών, προωθώντας προφανώς την λογική πως, στο υπάρχον κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα, είναι προτιμότερο ολόκληρα κτίρια να παραμένουν διαλυμένα και παρατημένα, πάρα να στεγάζουν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, όταν δεν διαμεσολαβεί κάποιο κέρδος για το Κεφάλαιο. Φυσικά, αυτό δεν είναι τυχαίο. Κράτος και Κεφάλαιο θέλουν με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψουν την γενίκευση της πρακτικής της κατάληψης στέγης, μια πρακτική που κατά το παρελθόν οι καταπιεσμένοι/ες, η ίδια η εργατική τάξη, είχε οικειοποιηθεί οργανωμένα και συλλογικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Τέλος, το περσινό περιστατικό με το ασανσέρ που έπεσε στο κενό στις ριμαγμένες και παρατημένες στο έλεος της φθοράς Φοιτητικές Εστίες Θεσσαλονίκης, όπου από τύχη δεν υπήρξε κάποιο θύμα, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο υπολογίζει και επενδύει το Κράτος σε μια πολιτική “κοινωνικής πρόνοιας και στέγασης” : Οι φτωχοί/ες φοιτητές/τριες, που από ανάγκη και μόνο μένουν σε εκείνα τα επικίνδυνα και ανθυγιεινά κτίρια, αντιμετώπισαν την χλεύη των αρχών, το ξύλο από την αστυνομία και εν τέλει πλήρωσαν με συλλήψεις και δικαστήρια την διαμαρτυρία τους για την κατάσταση προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ.
Η αλληλεγγύη και ο συλλογικός αγωνας τα όπλα μας!
Δεν είναι όμως όλα μαύρα. Η ελπίδα βρίσκεται πάντα στους συλλογικούς αγώνες! Τα τελευταία χρόνια είδαμε να ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης από κομμάτια της εργατικής τάξης, οργανώσεις, σωματεία και συλλογικότητες, αλλά και από απλούς ανθρώπους, προερχόμενους από τα κατώτερα στρώματα, σε σχέση με το ζήτημα της στέγασης, της ακρίβειας, των υψηλών ενοικίων, των χαμηλών μισθών. Ανθρώπους που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά, σε μια πράξη υψίστης ταξικής αλληλεγγύης και κατάφεραν πολλές φορές να αποτρέψουν τους πλειστηριασμούς στις δικαστικές αίθουσες αλλά και τις εξώσεις στις ίδιες τις κατοικίες των συνανθρώπων τους, την ώρα που ένστολα και μη καθάρματα προσπαθούσαν να πετάξουν τις ζωές τους στο πεζοδρόμιο. Ανθρώπους που, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, οργανώθηκαν μαζικά στους χώρους της δουλειάς τους για να μπλοκάρουν απολύσεις και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Πρόσφατα επίσης συστάθηκε στην Θεσσαλονίκη η Ένωση Ενοικιαστ(ρι)ών, με την μορφή Σωματείου, για να αποτελέσει ένα όχημα διεκδίκησης για τους συμπολίτες μας που ζουν υπό τον βραχνά των ενοικίων και της συνεχούς, αχαλίνωτης αύξησής τους.
Από την μεριά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως κομμάτι της τάξης που βάλλεται από τις πιο αισχρές αντικοινωνικές πολιτικές Κράτους και Κεφαλαίου, αντιλαμβανόμενοι/ες ότι αύριο μπορεί να βρισκόμαστε εμείς σε αυτή την θέση, πρέπει να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, που χάνουν τις δουλειές τους, που αδυνατούν να πληρώσουν τον λογαριασμό του ρεύματος.
Να αγωνιστούμε πλάι-πλάι, ώμο με ώμο, μαζί με το ταξικο κίνημα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί και να μην αφήσουμε ούτε ένα σπίτι της εργατικής τάξης να πέσει στα χέρια αυτών των αρπακτικών, ούτε έναν άνθρωπο να βρεθεί στον δρόμο.
Ακόμη, να οργανωθούμε σε συλλογικές δομές, συνελεύσεις γειτονιάς και σωματεία, που θα μπλοκάρουν την ακραία υποτίμηση των ζώων μας σε κάθε επίπεδο, από την στέγαση μέχρι την εργασία και τον ελεύθερο χρόνο.
Να ζήσουμε ζωές αξιοβίωτες! Να παλέψουμε για έναν καλύτερο, ελεύθερο κόσμο ισότητας κι αλληλεγγύης!
Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Κειμενα

Έκτακτη συγκέντρωση για την έξωση μιας μονογονεϊκής οικογένειας από την κατοικία της στον Εύοσμο

Κάτω τα χέρια από τα σπίτια της εργατικής τάξης!
Έκτακτη συγκέντρωση αλληλεγγύης σε μονογονεϊκη οικογένεια που κινδυνεύει να πεταχτεί στον δρόμο ΣΗΜΕΡΑ Δευτέρα 27/1 στις 6μ.μ στην οδό Φιλύρων 13 στον Εύοσμο!
Όπως πληροφορηθήκαμε από ανακοινώσεις σωματείων και φορέων της πόλης, σήμερα το πρωί πραγματοποιήθηκε απόπειρα έξωσης μονογονεϊκής οικογένειας, σε μια εργάτρια μητέρα με δύο ανήλικα παιδιά. Το περιστατικό συνέβη στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης.
Η γυναίκα είχε μπει εγγυήτρια σε δάνειο του πρώην συζύγου της – επαγγελματία. Το δάνειο σταμάτησε να εξυπηρετείται λόγω των τεράστιων οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπισε η οικογένεια την περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Το πιο εξοργιστικό: Ενώ η ίδια η εργάτρια είχε αποπληρώσει κανονικά το σπίτι, ωστόσο πραγματοποιήθηκε κατάσχεση και πλειστηριασμός λόγω των χρεών του πρώην συζύγου της!
Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η γυναίκα και τα δύο ανήλικα παιδιά της να μείνουν κυριολεκτικά στον δρόμο!
Όπως έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν σχετικά: Εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία, το κύριο μέλημα του ελληνικού κράτους ήταν να διασώσει τις τράπεζες, να “ενισχύσει την ρευστότητά τους” και να κουρέψει τα χρέη τους. Το ίδιο φυσικά δεν γίνεται με τα χρέη – μικρότερα ή λίγο μεγαλύτερα- των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Βασικά, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (που υπογράφτηκαν από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζονται αθρώα πλέον από την σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλέλευθερη της ΝΔ) μια φτωχή οικογένεια μπορεί να χάσει το σπίτι της από την τράπεζα ή από κάποιο fund για ένα ασήμαντο – σε σχέση με την αξία του ακινήτου- ποσό, εξαιτίας της αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης ενός στεγαστικού ή άλλου δανείου. Δάνειο που το εν λόγω fund εξαγόρασε για εξευτελιστικό πόσο, προκειμένου να προχωρήσει στην βίαιη “διεκπεραίωση” της αποπληρωμής του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…
… Τα δισεκατομμύρια των τραπεζών διασώθηκαν. Τα μικροποσά των χρεών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, από την άλλη, αποτελούν τον τέλειο μοχλό που θα βάλει σε λειτουργία ένα καλοστημένο σχέδιο περαιτέρω αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.
Δεν θα το επιτρεψουμε! Η εργατική τάξη και το οργανωμένο κίνημά της θα πρέπει να σταθούν απέναντι σε κάθε απόπειρα έξωσης οποιασδήποτε λαϊκής οικογένειας!
Να μπλοκάρουμε την έξωση της εργαζόμενης μητέρας και των δύο παιδιών της από τα καθάρματα του Κράτους, της αστυνομίας και των funds!
Όλοι και όλες σήμερα, Δευτέρα 27/1, στις 18:00 στην οδό Φιλύρων 14 στον Εύοσμο!
Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Κειμενα

Κάλεσμα στην συγκέντρωση για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα μείνει αναπάντητο
Δυο χρόνια έχουν περάσει από το μεγαλύτερο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα της σύγχρονης εποχής στην χώρα, το έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.
Δύο χρόνια μετά, καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της τραγωδίας, που δεν είναι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εκείνους που βρίσκονταν στις καίριες θέσεις ευθύνης που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτό το έγκλημα, αλλά και στις ιδιωτικές εταιρίες οι οποίες, εν μέσω κρίσης, εξαγόρασαν για μια μπουκιά ψωμί τις δημόσιες υποδομές και προτεραιοποίησαν το κέρδος έναντι της ασφάλειας. Κανέναν και καμιά δεν ξεγελάει η απόδοση ευθυνών ατομικά σε αποδιοπομπαίους τράγους, ακόμη κι αν έφεραν και οι ίδιοι κομμάτι της ευθύνης.
Η παρούσα κυβέρνηση αισθάνεται παντοδύναμη και δείχνει να πιστεύει πως δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Μετά και από την δεύτερη εκλογική της επικράτηση, το περίφημο “41%”, δείχνει να προχωράει στα αντικοινωνικά της σχεδια με περίσσια αλαζονεία και αναλγησία, στο σημείο που δεν διστάζει να εμπαίζει τους συγγενείς των θυμάτων, να διατάζει το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος, να ψεύδεται σε σχέση με τους πραγματικούς λόγους και τις αληθινές αιτίες που οδήγησαν στο δυστύχημα.
Απέναντι της έχει μια κοινωνία που δείχνει εξαιρετικά μουδιασμένη και ηττημένη, μετά από 15 – και βάλε- χρόνια κρίσης, με τα κινήματα των πιο ενεργών κομματιών της να προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από το φιάσκο της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα την ακραία καταστολή των ακροδεξιών πολιτικών της παρούσας κρατικής διαχείρισης. Το Κράτος θεωρεί ότι βρίσκεται στην στιγμή της απόλυτης κυριαρχίας του ώστε να υπηρετήσει το Κεφάλαιο χωρίς καμία περίσπαση και η διαχείριση του εγκλήματος των Τεμπών το αποδεικνύει.
Εκεί όμως που κάνουν λάθος είναι πως πιστεύουν ότι η παρούσα κατάσταση μπορεί να συνεχιστεί υπέρ τους επ’ αορίστον. Το αντίθετο! Η κοινωνία μπορεί να είναι βαθιά καταρρακωμένη από την συνεχιζόμενη επίθεση και η εργατική τάξη για πολλά χρόνια διασπασμένη και διαιρεμμένη, αλλά είναι κοινή κατανόηση όλων όσων δεν είναι ποταποί τσανακογλείφτες της Κυβέρνησης και των αφεντικών, πως ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Η κοινωνική οργή – που υφέρπει στο εσωτερικό της κοινωνίας εδώ και πολύ καιρό – ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί.
Οι νεκροί/ες των Τεμπών ζητούν δικαίωση. Και πέρα από τις όποιες δικαστικές εξελίξεις, αυτή η δικαίωση είναι φανερό πως θα δοθεί στους δρόμους, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που αναμένεται να ανταποκριθούν στα καλέσματα των συγγενών των θυμάτων.
Το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι ξεκομμένο από τα καθημερινά κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα στους χώρους εργασίας (“εργατικά ατυχήματα”), στα υδάτινα και χερσαία σύνορα (δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών), δεν είναι ξεκομμένο από τον πνιγμένο Θεσσαλικό κάμπο και τα καμμένα δάση και σπίτια σε όλη την χώρα, από την Ρόδο μέχρι τον Έβρο. Υπαίτιοι είναι πάντα οι ίδιοι. Το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Οι νεκροί περιμένουν. Αναμένουν δικαίωση. Και είναι καθήκον των ζωντανών να την αποδώσουν.
Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις που καλέστηκαν από τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών.
Θεσσαλονίκη: Κυριακη 26/1, Καμάρα 12.00
Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό