Η φετινή ΔΕΘ λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο που όλα τα βλέμματα και οι δράσεις μας οφείλουν να είναι στραμμένα στην εν εξελίξει γενοκτονία στη Γάζα. Το Ελληνικό Κράτος, ένας από τους καλύτερους και πιο πιστούς συμμάχους του σιωναζιστικού Ισραήλ, έρχεται για ακόμα μια φορά με φανφάρες και τυράκια να θρέψει την ψευδαίσθηση της κανονικότητας και της ανάπτυξης. Να υποσχεθεί και πάλι με τα ματωμένα του χέρια οικονομικά μέτρα «ανάκαμψης», να δηλώσει πως όλα βαίνουν καλώς, τη στιγμη που το σύστημα Υγείας καταρρέει, τα αντεργατικά νομοσχέδια γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνα και απάνθρωπα, η καταστολή έχει φτάσει στην κορύφωσή της (είδαμε ακόμη και διώξεις σε καθηγήτρια για την διοργάνωση σχολικής παράστασης με θέμα την Παλαιστίνη), ενώ η ακρίβεια γονατίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους και οι εξώσεις και οι πλειστηριασμοί γίνονται καθημερινότητα.

Βγήκαμε μόλις από ακόμη μια καλοκαιρινή περίοδο που στιγματίστηκε για άλλη μια φορά από τεράστιες πυρκαγιές.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πληγές που έχουν αφήσει οι επιπτώσεις τωνφυσικών καταστροφών στο σώμα της κοινωνικής βάσης. Κάθε χρόνο ακούμε τα ίδια και τα ίδια περί κλιματικής κρίσης – την οποία φυσικά δεν αμφισβητούμε, ωστόσο γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι

χρησιμοποιείται για να ξεπλύνει τις όποιες κρατικές ευθύνες.

Η διαχείριση των φυσικών καταστροφών αποκαλύπτει με τον πιο ωμό τρόπο τον εγκληματικό χαρακτήρα του κρατικού μηχανισμού: Απ’ την μία, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόληψη (επαρκής στελέχωση υπηρεσιών, συντήρηση απαραίτητων

υποδομών, επαρκής δυνάμεις πυρόσβεσης) και απ’ την άλλη ακολουθείται μία στρατηγική επικοινωνιακής διαχείρισης, στην οποία μοναδικός στόχος είναι η αποφυγή ανθρώπινων απωλειών, μόνο και μόνο για να στηριχτεί το αφήγημα με βάση το οποίο η ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τους δεκάδες νεκρούς στο Μάτι– το οποίο προφανώς και ήταν ακόμη μαι εγκληματική διαχείριση. Έτσι, η κυβερνητική πολιτική ενάντια στις πυρκαγιές περιορίζεται σε

μαζικές εκκενώσεις οικισμών, χωριών ακόμα και περιοχών αστικών περιοχών και στην μαζική χρήση του περιβόητου 112.

Οι φυσικές καταστροφές, δεν είναι απλώς “ακραία καιρικά φαινόμενα” ούτε “φυσικές συμφορές”. Είναι, αφενός, το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που βάζει σαν μοναδικό στόχο το κέρδος και αφετέρου, μιας κλιματικής αλλαγής που προέρχεται από τον τρόπο παραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος που ρημάζει με κάθε τρόπο την φύση. Οι φωτιές στην Εύβοια, στην Ηλεία, στη Ρόδο, οι πλημμύρες στη Θεσσαλία και σε δεκάδες άλλες περιοχές, άφησαν χιλιάδες ανθρώπους άστεγους, χωρίς καμία ουσιαστική κρατική στήριξη. Οι αποζημιώσεις είναι ελάχιστες ή ανύπαρκτες, η γραφειοκρατία ασφυκτική, και οι “υποσχέσεις” εξατμίζονται λίγες μέρες μετά την καταστροφή, όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν. Οι άνθρωποι που χάνουν τα σπίτια, τις καλλιέργειες, τα ζώα και τη γη τους, ανήκουν σχεδόν πάντα στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα – εργάτες, αγρότες, συνταξιούχοι, μετανάστες. Είναι αυτοί που δεν έχουν “πολιτικές άκρες”, που δεν τους χωράνε τα σχέδια “ανάκαμψης” και “επενδύσεων”.

Οι κρατικές ευθύνες υπάρχουν και οφείλουμε να τις δούμε, ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα της ρητορικής “των ανεξέλεγκτων φυσικών καταστροφών”, θαρρείς και ζούμε στον μεσαίωνα. Η υποστελέχωση των πυροσβεστικών και διασωστικών δυνάμεων, η πλήρης εγκατάλειψη των δημόσιων

υποδομών πρόληψης (καθαρισμός δασών, αντιπλημμυρικά έργα, συντήρηση φραγμάτων και ρεμάτων), η ανυπαρξία σχεδιασμού και η απουσία κάθε έννοιας κοινωνικής μέριμνας, είναι πολιτικές αποφάσεις, όχι λάθη ή αδυναμίες. Εν μέσω “κλιματικής κρίσης”, η κρατική εξουσία δεν επενδύει σε μηχανισμούς προστασίας της κοινωνίας, αλλά σε εξοπλισμούς, αστυνομία, παρακολουθήσεις και “ανάπτυξη” για μια χούφτα ανθρώπους. Η “κλιματική αλλαγή” απλώς λειτουργεί ως βολικό άλλοθι για να συγκαλύψει Την ανικανότητα – ή μάλλον τη σκόπιμη απουσία – του κράτους από τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης.

Αλλά το πράγμα δεν μένει μόνο εκεί. Κάθε φορά βλέπουμε ότι δημιουργείται ο κατάλληλος εχθρός, ώστε να στηριχτεί το κρατικό αφήγημα. Στον Έβρο έφταιγαν οι μετανάστες (ενώ η πυροσβεστική είχε δηλώσει ότι η φωτιά είχε προέλθει από κεραυνό), στην Αχαΐα συνέλαβαν εθελοντές ως εμπρηστές Και στήθηκε μία ολόκληρη σκευωρία ώστε να αποκρύψει τα πραγματικά αίτια και τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού.

Και ταυτόχρονα η “ανάπτυξη” συνεχίζεται: δάση καίγονται για να γίνουν τουριστικά θέρετρα και ΑΠΕ και ο φυσικός πλούτος παραδίδεται σε ιδιωτικά συμφέροντα. Είναι δεκάδες τα παραδείγματα στα οποία ιδιωτικές εταιρίες, με τις ευχές του κράτους, επενδύουν επάνω σε καμένες εκτάσεις. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι κάθε καμένη γη μετατρέπεται σε “ευκαιρία αξιοποίησης” προς όφελος του κεφαλαίου χωρίς κανέναν σεβασμό στους ανθρώπους που ζούνε σε εκείνα τα μέρη και έχουν χάσει τα πάντα.

Τα ψίχουλα που ήδη ακούγεται πως θα υποσχεθεί ο Πρωθυπουργός στην ΔΕΘ αποτελούν ένα αμελητέο μέγεθος από τα κρατικά έσοδα, τα οποία άλλωστε έχουν εξαχθεί από τα ματωμένα πλεονάσματα, δηλαδή από τις ίδιες μας τις τσέπες. Αυτά τα ψίχουλα δεν μπορούν πλέον να κρύψουν την πραγματική εικόνα των πολιτικών της εξαθλίωσης, όσο κι αν τα κοράκια των ΜΜΕ προσπαθούν να μετατρέψουν το άσπρο σε μαύρο.

Η πολιτική που ακολουθεί η Κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και κάθε Κυβέρνηση άλλωστε, είναι μια πολιτική ταγμένη στην υπηρεσία του Κεφαλαίου. Το ξεπούλημα κάθε δημόσιας υποδομής επιτυγχάνεται σταδιακά με την υποβάθμισή τους, μέχρι του σημείου της πλήρους αποσάθρωσης, για να ακολουθήσει η “σωτηρία” μέσω της ιδιωτικοποίησης. Αυτή την τακτική ακολουθούν με την δημόσια υγεία, τα υποστελεχωμένα και ετοιμόρροπα νοσοκομεία, που στέναξαν μέσα στην πανδημία και σήμερα βρίσκονται ένα βήμα πριν την ολική κατάρρευση, ενώ γιατροί και νοσηλευτές/τριες αναγκάζονται να δουλεύουν απανωτές εξοντωτικές βάρδιες και υπερωρίες, καταγγέλλοντας τα ψέμματα και τις τακτικές δυσφήμισης τους από τον πρώην τηλεπλασιέ και νυν υπουργό-για-όλες-τις-δουλειές Α.Γεωργιάδη.

Αυτή την τακτική ακολουθούν επίσης και με την δημόσια παιδεία και εκπαίδευση. Στην τριτοβάθμια, κάθε “επένδυση” πλέον πραγματοποιείται μέσω συνεργασιών με ιδιωτικές εταιρείες και φυσικά τα αποτελέσματά της οφείλουν τις ίδιες και όχι τους/τις φοιτητές/τριες. Η πολεμική βιομηχανία αποτελεί αγαπημένο συνέταιρο της ακαδημαϊκής έρευνας, πάρα τις αντιδράσεις μερίδας της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οι λέσχες σίτισης, εδώ και χρόνια σε χέρια ιδιωτών της εστίασης, επιχειρούν να επιβάλουν face control ενάντια σε όσους/ες δεν επιδεικνύουν πάσο. Οποιαδήποτε άλλη υποδομή έχει ξεμείνει που να έχει έναν βασικό κοινωνικό χαρακτήρα παραπαίει, όπως πχ οι φοιτητικές εστίες.

Εν μέσω αυτής της κατάστασης, ήταν βέβαιο πως το επόμενο βήμα θα ήταν η κατάργηση του αποκλειστικά δημοσίου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και το άνοιγμά της σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά κέντρα, δήθεν παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων. Λίγη σημασία έχει αν η “παράκαμψη” του άρθρου 16 ήταν συνταγματική ή μη. Αυτό που μετράει εν τέλει είναι πως η τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί πλέον μια ανοιχτή αγορά, της οποίας εμπόρευμα δεν αποτελεί καν η ίδια η γνώση, αλλά τα πτυχία. Κάτι που σημαίνει πως γρήγορα τα δημόσια πανεπιστήμια θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν τους κανόνες αυτής της αγοράς, ή θα υποβαθμιστούν ολοκληρωτικά.

Αποκορύφωμα των πολιτικών της ιδιωτικοποίησης των πάντων αποτελεί φυσικά η περίπτωση των σιδηροδρόμων. Κάνεις δεν ξέχνα πως η πλήρης αποδιοργάνωση και οι μηδαμινές επενδύσεις σε βασικό και αναγκαίο υλικοτεχνικό εξοπλισμό κόστισαν την ζωή σε 57+ συνανθρώπους μας στα Τέμπη. Αυτή η μαζική δολοφονία, το σύννεφο συγκάλυψης που την ακολούθησε αλλά και η μέχρι στιγμής δικαστική/νομική εξέλιξη της υπόθεσης, αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό δείγμα γραφής, από την μία της διαπλοκής του ιδιωτικού κεφαλαίου με το Κράτος και από την άλλη του ελέγχου που ασκεί η πολιτική εξουσία σε δήθεν ανεξάρτητους φορείς και αρχές όπως η δικαιοσύνη.

Ταυτόχρονα, η κοινωνική βάση δέχεται μια άνευ προηγούμενου οικονομική επίθεση που πλέον έχει θέσει σε άμεση αμφισβήτηση την ίδια την δυνατότητα επιβίωσής της. Η ακρίβεια έχει χτυπήσει δυσθεώρητα ύψη, είτε μιλάμε για την ενέργεια – άλλος τομέας όπου η ιδιωτικοποίηση έπαιξε τον ρόλο της – είτε για τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, ακόμη και των αγαθών πρώτης ανάγκης. Μεγαλύτερο βραχνά φυσικά για την εργατική ταξική και τα πιο φτωχά στρώματα αποτελεί το κόστος στέγασης. Την ίδια ώρα που μεγάλα funds αγοράζουν ασταμάτητα κόκκινα δάνεια ακινήτων, τα βγάζουν σε πλειστηριασμό και πετάνε στον δρόμο λαϊκές οικογένειες για μερικές χιλιάδες ευρώ, οι τιμές των ενοικίων εκτοξεύονται στα ύψη και καταλήγουν να καταλαμβάνουν ως και το 70-80% του συνολικού εισοδήματος ενός νοικοκυριού.

Φυσικά, οι μισθοί δεν ακολουθούν την ίδια ανοδική πορεία, παρά τα “στοιχεία” που παρουσιάζουν κατά καιρούς τα διάφορα κυβερνητικά όργανα. Μια απλή σύγκριση της αύξησης του κόστους ζωής με την τυπική αύξηση των μισθών πείθει και τον πιο δύσπιστος για την τραγικότητα της κατάστασης. Και όχι μόνο αυτό. Η κυβέρνηση έχει κηρύξει έναν ανηλεή πόλεμο στα εργασιακά δικαιώματα, με απανωτούς αντεργατικούς νόμους, που ως σκοπό τους έχουν την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας προς όφελος του Κεφαλαίου. Ο τελευταίος τέτοιος νόμος, αυτός της υπουργού Κεραμέως, που πέρασε εν μέσω καλοκαιριού, έρχεται να προσθέσει νέα δεδομένα στις αλλαγές που ήδη είχαν αποφασιστεί από προηγούμενους υπουργούς (Χατζηδάκης, Γεωργιάδης). Μερικά από τα πιο σημαντικά κομμάτια αυτού του νέου αντεργατικού νόμου αποτελούν η σύνδεση της αύξησης του βασικού μισθού με διάφορους “ουδέτερους” δείκτες της οικονομίας – και άρα η αποδυνάμωση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος και η δυνατότητα μηδαμινων αυξήσεων αν “η οικονομία δεν τις σηκώνει”- καθώς και η νομοθέτηση της 13ωρης εργασίας στον ίδιο εργοδότη, δηλαδή η θεσμοθέτηση της εξάντλησης, πάντα “με την σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου”, θαρρείς και υπάρχει δυνατότητα επιλογής.

Το κράτος ξέρει πως αυτή η κατάσταση μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα εξελίξεων ανάμεσα στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και για αυτόν τον λόγο παίζει το χαρτί του κοινωνικού εκφασισμού και της δημιουργίας “εχθρών”, αρχικά στα πρόσωπα των μεταναστ(ρι)ών που καταφεύγουν στην χώρα μας μέσω των υδάτινων και χερσαίων συνόρων, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την καταστροφή στις χώρες τους, κατάσταση για την οποία είναι ασφαλώς συνυπεύθυνο το Ελληνικό Κράτος, με την πρόσδεση του στο δυτικό καπιταλιστικό μπλοκ και σε ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Μάλιστα, όλον και μεγαλύτερο κομμάτι του ΑΕΠ τηε χώρας ξοδεύεται σε πολεμικούς, “αμυντικούς” εξοπλισμούς κατά παραγγελία των “εταίρων” μας, για τα συμφέροντα των αστών.

Οι ρατσιστικές πολιτικές του Ελληνικού Κράτους οδηγούν σε μαζικές δολοφονίες, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα φυσικά το έγκλημα στην Πύλο. Ταυτόχρονα οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι γίνονται όλο και πιο σκληροί, ενώ ο διορισμός των πιο ακροδεξιών στελεχών της Κυβέρνησης (Βορίδης, Πλεύρης) στο αρμόδιο Υπουργείο στέλνει σαφές μήνυμα.

Όμως ο επιχειρούμενος εκφασισμός δεν εκδηλώνεται μόνο στα σύνορα ή στη θάλασσα, αλλά και στην ίδια την καθημερινότητα. Στα πανεπιστήμια, η είσοδος αστυνομίας και εγκατάσταση καμερών επιτήρησης μετατρέπουν χώρους γνώσης και ζύμωσης σε πεδία ελέγχου και καταστολής. Στις γειτονιές, βλέπουμε “τάγματα εφόδου” σε μικρογραφία: μπλόκα της αστυνομίας, ξυλοδαρμούς νέων, στοχοποίηση μεταναστών μικροπωλητών, καταστολή σε πλατείες, ακραίος αντιτσιγγανισμός.

Τα ΜΜΕ παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτό το πλέγμα, διαδίδοντας την ρητορική του φόβου, αποσιωπώντας εγκλήματα του κράτους και αναπαράγοντας κάθε φορά το αφήγημα του “εσωτερικού εχθρού”.

Η ίδια λογική εφαρμόζεται και στον εργασιακό χώρο. Η ποινικοποίηση των απεργιών, η καταστολή των σωματείων και οι συνθήκες εργασιακής γαλέρας επιβάλλονται μέσα από έναν συνδυασμό θεσμικής βίας και κοινωνικής σιωπής, που ενισχύεται από τον εκφασισμό. Όταν ο εργάτης που αντιστέκεται παρουσιάζεται ως “ταραξίας” ή “βολεμένος”, και ο μετανάστης εργάτης ως “απειλή”,

αυτό γίνεται με σκοπό την υποτίμηση κάθε δυνατότητας συλλογικής διεκδίκησης.

Στον πυρήνα του, αυτός ο κοινωνικός εκφασισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κανονικοποίηση της καταπίεσης. Το κράτος σπέρνει τον φόβο και τη διχόνοια για να ελέγχει, το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται

αυτήν την κατάσταση για να αυξάνει την κερδοφορία του. Οι “εθνικοί εχθροί”, οι “επικίνδυνοι μετανάστες”, οι “παραβατικοί νέοι” ή οι “απείθαρχοι φοιτητές” δεν είναι παρά προσχήματα για να δικαιολογηθεί η στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής.

Και για όσους /ες επιμένουν να αντιστέκονται, η αυστηροποίηση των ποινών, η ευκολία με την οποία μοιράζονται οι προφυλακίσεις για ψύλλου πήδημα και οι νέοι “αντί”τρομοκρατικοί νόμοι είναι εκεί για να μας θυμίζουν πως η αστική “δικαιοσύνη” είναι ταξική.

Το κυρίαρχο αφήγημα υποστηρίζει πως «δεν υπάρχει εναλλακτική». Ότι το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα, οι ανισότητες και η εκμετάλλευση εντός αυτού είναι φυσικοί νόμοι και αναπόφευκτοι. Ότι το μόνο που μας μένει είναι να προσαρμοστούμε, να υπομένουμε και να ελπίζουμε σε μικροβελτιώσεις. Αυτό το αφήγημα όμως είναι ένα επικίνδυνο ψέμα που αδρανοποιεί την κοινωνική βάση και την καθιστά θεατή απέναντι στις εξελίξεις. Είναι βέβαιο πως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και πως συνεχίζει να γράφεται καθημερινά, έτσι και οι κοινωνίες συνεχώς αλλάζουν και αναδιαμορφώνονται, ωστόσο εμείς – τα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια αυτών των κοινωνιών – πρέπει να ανασυνταχθούμε και να οργανωθούμε ενιαία, διεκδικώντας τα συμφέροντα μας και την αποδέσμευση μας από την ανελευθερία του υπάρχοντος συστήματος.

Σήμερα, όμως, κυριαρχεί η απογοήτευση και οι ήττες των κινημάτων μοιάζουν μεγαλύτερες από τις νίκες μας. Μετά το έγκλημα στα Τέμπη και τις τεράστιες κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, πολλοί αισθάνθηκαν ότι τίποτα δεν αλλάζει, παρά τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που συμμετείχαν. Αυτή η αίσθηση παραίτησης δεν είναι τυχαία. Δεν είναι επειδή «οι άνθρωποι δεν παλεύουν αρκετά», αλλά επειδή οι αντιστάσεις δεν είχαν ξεκάθαρη στόχευση, δεν υπήρξε συλλογική οργάνωση που να δείχνει πού οδεύουμε, ενώ η ενέργεια εγκλωβίστηκε σε νομικά και θεσμικά κανάλια που δεν αμφισβήτησαν την ίδια τη ρίζα του προβλήματος.

Η αλήθεια είναι πως τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα βρίσκονται ακόμη σε περίοδο άμπωτης. Το μεγάλο χτύπημα που δέχθηκε η κοινωνική βάση από την “προδοσία” της σοσιαλδημοκρατίας, οι “κωλοτούμπες” της κυβερνώσας “Αριστεράς” που έστειλαν πολύ κόσμο πίσω στο σπίτι του, άφησαν πίσω τους ένα συλλογικό τραύμα που, μια δεκαετία μετά, δεν έχει επουλωθεί ακόμη. Η απουσία εναλλακτικής προς το υπάρχον σύστημα πρότασης και προοπτικής είναι ίσως το στοιχείο που περισσότερο από όλα έχει επιτρέψει σε Κράτος και Κεφάλαιο να “παίζουν μπάλα χωρίς αντίπαλο”.

Είναι όμως πλέον ώρα αυτό το τραύμα να επουλωθεί. Η εργατική τάξη, τα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα, πρέπει να βγουν και πάλι στο προσκήνιο στης ιστορίας, με την συμβολή των αναρχικών, που μπορούν και πρέπει να καταφέρουν να επηρεάσουν τα κινήματα ως προς την αναζωπύρωσή τους και να τα στρέψουν προς μια ριζοσπαστική, επαναστατική κατεύθυνση, να γίνουν η κινητήριος δύναμη για την ανασύνταξη και την αντεπίθεση ενάντια στους δυνατές μας. Η κοινωνία δεν είναι θεατής∙ έχει τη δύναμη να γράψει η ίδια την ιστορία της.

Αυτό σημαίνει οργάνωση. Στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, παντού. Οργάνωση κοινωνική, ταξική και πολιτική, βήμα βήμα, με ξεκάθαρους στόχους. Μόνο έτσι μπορούμε να χτίσουμε τις σχέσεις και τις δομές που θα σταθούν απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο∙ όχι περιμένοντας λύσεις «από τα πάνω», αλλά παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας.

Δεν ξεχνάμε την γενοκτονία της εποχής μας στην Παλαιστίνη. Το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ πρέπει να ηττηθεί. Χρέος μας να δράσουμε προς αυτή την κατεύθυνση με όλα τα μέσα που διαθέτουμε, να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια, εγχώρια ή διεθνή.