51 Νοέμβρηδες μετά… Δεν λέγεται Χούντα, λέγεται “Δημοκρατία”

51 Νοέμβρηδες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε ως αναρχικοί/ες να τιμήσουμε τους/τις νεκρούς/ες αγωνιστ(ρι)ες, συνεχίζοντας και επανανοηματοδοτώντας τον αγώνα τους.

Αλλωστε, για το αναρχικό κίνημα, ο Νοέμβρης του 1973 αποτελεί την στιγμή της (επαν)εμφάνισής του στο προσκήνιο της εγχώριας αγωνιστικής ιστορίας, αφού εκείνες τις κρίσιμες ημέρες, πανό και συνθήματα όπως τα “ΚΆΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ” και “ΚΆΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ” αναρτήθηκαν στα κάγκελα και έβαψαν τους τοίχους του Πολυτεχνείου Αθηνών, αναδεικνύοντας την συμμετοχή μιας – όχι και τόσο μικρής- μερίδας αναρχικών στους κόλπους των εξεγερμένων.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι ουσιαστικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την εξέγερση είναι παραπάνω από ορατοί και υπαρκτοί και στο σήμερα. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι στις μέρες μας οι μορφές της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι πιο ύπουλες και καλυμμένες κάτω από εναν δημοκρατικό μανδύα.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ουσιαστικοί λόγοι που προαναφέρθηκαν; Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η καταπίεση σε όλους τους τομείς της ζωής μας, σίγουρα αποτελούν ορισμένους απο τους σημαντικότερους. Αυτά τα προβλήματα ειναι άμεσα συνυφασμένα με την ουσία του Κράτους και γεννούν εξεγέρσεις και επαναστάσεις ανά τα χρόνια.

Στο σήμερα όλα αυτά τα προβλήματα – και πολλά περισσότερα- είναι πιο έντονα από ποτέ. Διανύοντας ακόμα μία περίοδο κρίσης, μιας κρίσης που έχει ξεκινήσει εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια – και ακόμη δεν έχει τελειώσει φυσικά- οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αναζητούν διεξόδους, καταδικάζουν την τάξη μας σε ακόμα πιο δυσμενείς συνθήκες. Χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια, πανάκριβα ενοίκια, πλειστηριασμοί, διάλυση και περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του συτήματος υγείας, άθλιες συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε εκατοντάδες θανάτους εργαζομένων, πανδημίες, πόλεμοι, ανυπολόγιστες καταστροφές, τόσο στην φύση όσο και στις πόλεις, από φυσικές καταστροφές για τις οποίες δεν υπάρχει καμία πρόληψη, αφού αυτή δεν φέρνει κάποιο κέρδος (βλ. Φωτιές, πλημμύρες) και άγρια καταστολή για όσους αντιστέκονται σε αυτήν την πραγματικότητα: Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πλέον ξερονήσια και να μην βλέπουμε τανξ στους δρόμους, αλλά οι φυλακές είναι γεμάτες με τους απόκληρους της ζωής – καθώς και πολιτικούς κρατούμενους, αναρχικούς και κομμουνιστές- ενώ απεργοί και διαδηλωτές αντιμετωπίζονται με ακραία βία, ακόμη και με Αύρες Νερού. Ταυτόχρονα η ακραία λογοκρισία που επιχειρείται να επιβληθεί άμεσα ή έμμεσα στα κανάλια, στον Τύπο και στο διαδίκτυο και οι πολιτικές διώξεις για αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρουν κάτι από τον αέρα της Επταετίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η έξαρση του φασισμού το τελευταίο διάστημα έρχεται να αποπροσανατολίσει την κοινωνική βαση από τα πραγματικά της προβλήματα και να δημιουργήσει – ή καλύτερα να αναπαράγει- τους επίπλαστους διαχωρισμούς που έχουν δημιουργήσει το Κράτος και το Κεφάλαιο στο εσωτερικό της. Τους διαχωρισμούς με βάση το χρώμα, την εθνικότητα, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ο φασισμός δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Φασισμός δεν είναι ούτε μονάχα η Χούντα, ούτε μονάχα η Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός ενυπάρχει διάχυτος μέσα στην κοινωνία και χρησιμοποιείται από την αστική τάξη ως ακόμα ένα εργαλείο καταστολής των κινημάτων. Στις μέρες μας, όπου η κοινή γνώμη είναι αρκετά μετατοπισμένη πλέον προς τα δεξιά, βλέπουμε πως και το ίδιο το Κράτος χρησιμοποιεί ακροδεξιά ρητορική και αντίστοιχες πρακτικές χωρίς κανέναν δισταγμό.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οφείλουμε να αντισταθούμε με το ίδιο σθένος που έδειξαν οι φοιτητές και φοιτήτριες του Πολυτεχνείου το ’73. Με αποφασιστικότητα και χωρίς φόβο. Με οργάνωση, οραματιζόμενοι την εικόνα ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από την καταπίεση και την εξαθλίωση, έχοντας στο επίκεντρο τις αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της ισότητας. Να χτίσουμε αναχώματα στην επέλαση αυτού του συστήματος που προκαλεί μόνο θάνατο και καταστροφή στον βωμό του κέρδους μιας χούφτας ανθρώπων.

Καλούμε όλους και όλες στην πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου θα σχηματίσουμε κοινό αναρχικό μπλοκ με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης και της Αναρχικής Ομάδας Πυρανθός.

Κυριακή, 17 Νοέμβρη, 17.00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ.

Οριζόντια Κίνηση – Για Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Τις τελευταίες ημέρες, από κοινού με την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης και την Αναρχική Ομάδα Πυρανθός, πραγματοποιούμε καμπάνια προποαγάνδισης της Γενικής Απεργίας της 20ης Νοέμβρη, με την ανάρτηση δεκάδων αφισών-πλότερ σε τοίχους και στάσεις λεωφορείων της πόλης.

Ακολουθεί το κείμενο στήριξής μας στα απεργιακά καλέσματα της Καμάρας:

Γενική Απεργία 20/11: Όλοι και όλες στους δρόμους!

Την εποχή της ακραίας υποτίμησης των ζωών μας, της ακρίβειας, της αύξησης των ενοικίων, της υποβάθμισης κάθε δημόσιας δομής και υποδομής, των πολέμων και της απόπειρας να εκφασιστεί η κοινωνία, προτάσουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη, τον ανυποχώρητο αγώνα!

Ολοι εμείς οι εργαζόμενοι/ες και οι από-τα-κάτω βιώνουμε καθημερινά την εκμετάλλευση από το Κεφάλαιο, με άμεσο συνεργό του το Κράτος. Ενώ λοιπόν τα πάντα γύρω μας ακριβαίνουν, οι μισθοί μας μένουν παγωμένοι ή αυξάνονται απειροελάχιστα, ονομαστικά μόνο σε σχέση με το κόστος διαβίωσης και τα αφεντικά μας θέλουν να ζούμε μόνιμα με τον φόβο της απόλυσης και της ανεργίας. Όσο είμαστε ανοργάνωτοι/ες, οι διεκδικήσεις μας θα αντιμετωπίζονται με αδιαφορία ή θα πνίγονται από την κρατική καταστολή.

Δεν μένουμε λοιπόν με σταυρωμένα χέρια! Δεν πέφτουμε στην μοιρολατρία!

Εμπνεόμαστε από τους μαζικούς εργατικούς αγώνες του τελευταίου διαστήματος σε διάφορους κλάδους (delivery, call centers, ναυτεργάτες κλπ) και προτάσουμε την οργάνωση σε σωματεία μαχητικά και ταξικά, μακριά από τον κρατικοδίαιτο εργοδοτικό συνδικαλισμό και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Πιο συγκεκριμένα, ως αναρχικοί/ες εργαζόμενοι/ες, προωθούμε τις διαδικασίες συμμετοχικότητας και οριζοντιότητας μέσα στα σωματεία μας, σπάμε την ανάθεση καθώς και στηρίζουμε τα Σωματεία Βάσης που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο.

Χαιρετίζουμε τους/τις εργαζόμενους/ες που, εν μέσω αντίξοων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, κλιμακώνουν τους αγώνες τους – όπως αυτούς/ες στην εταιρία Teleperformance που αποφάσισαν την επέκταση της απεργίας σε 48ωρη (19-20/11)- μέχρι την τελική νίκη και την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Αγωνιζόμενοι/ες για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας στο σήμερα, χτίζουμε, μαζί με την εργατική τάξη και μέσα από τα σπλάχνα της, τις δομές της κοινωνικής αντιεξουσίας που θα έρθουν σε σύγκρουση με τον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, χαράσσοντας τον δρόμο για έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της κοινοκτημοσύνης. Την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

Όλοι και όλες στους δρόμους, όλοι και όλες στην γενική απεργία, για να σπάσουμε τον τσαμπουκά των αφεντικών!

*Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών, Καμάρα, 10.30πμ*

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε!

Περιστατικό πρώτο: Το βράδυ της Παρασκευής 25/10 η 22χρονη κρατούμενη Θ. Μ. βρέθηκε κρεμασμένη στο κελί της στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού Άγιος Παύλος. Οι συγκρατούμενοι/ες της καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους πως το μεταγωγών αποφάσισε να μην εκτελέσει καθορισμένη μεταγωγή της Θ. Μ. σε εξωτερικό νοσοκομείο, αφήνοντάς την αβοήθητη, ενώ η ίδια διαμαρτυρόταν καθημερινά στο ιατρείο της φυλακής και ζητούσε βοήθεια.

Περιστατικό δεύτερο: Το Σάββατο 26/10 στις φυλακές Βόλου, ένας 21χρονος κρατούμενος

βρίσκεται νεκρός στο κελί του “υπό διευκρίνηστες συνθήκες” . Σύντομα ξεκινούν ταραχές, αφού οι συγκρατούμενοί του ξεσηκώθηκαν, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησης και ζητώντας καλύτερη ιατρική κάλυψη και αξιοπρεπή επίπεδα διαβίωσης.

Και αυτά είναι μονάχα δύο από τα εκατοντάδες περιστατικά “αυτοκτονιών” και θανάτων που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο μέσα σε φυλακές και Αστυνομικά Τμήματα, οπου ο θάνατος έχει μετατραπεί σε ακόμη ένα “ατύχημα”. Αμφότερα τα περιστατικά πέρασαν στα ψιλά των ειδησεογραφικών Site και των δελτίων, χαρακτηριστικό του πόσο λίγο μετρούν οι ζωές των κρατουμένων για αυτούς που ορίζουν αυτό το εγκληματικό σύστημα.

Οι φυλακισμένοι/ες στην Ελλάδα είναι άνθρωποι στιγματισμένοι και ξεχασμένοι. Η μόνη αναφορά που γίνεται σε αυτούς από τα ΜΜΕ είναι όταν θέλουν να τους στιγματίσουν ακόμη περισσότερο, συλλήβδην εμπλέκοντας τους σε υποθέσεις Μαφίας καθώς και να τους συνδέσουν με κάθε είδους αντικοινωνική συμπεριφορά. Σχεδόν ποτέ δεν γίνεται κάποια αναφορά στις συνθήκες κράτησής τους, που είναι πραγματικά άθλιες, παρά μόνο όταν θέλουν να παρουσιάσουν τις φυλακές ως το “βασίλειο των κακοποιών”, του οποίου τον πλήρη έλεγχο έχουν δήθεν διαφορές συμμορίες και όπου όλοι οι κρατούμενοι απεικονίζονται να ζούνε τάχα σαν πελάτες ξενοδοχείου, “με όλες τις ανέσεις”. Καμία αναφορά και κανένας διαχωρισμός δεν γινεται στους βασανισμούς, στο άθλιο φαγητό και στην υπερσυμφόρηση σε ασφυκτικά μικρά κελιά, από την μια για την πλειοψηφία των κρατουμένων, και στην άμεση διαπλοκή των αστυνομικών και των κρατικών υπαλλήλων με τους βαρώνους του ποινικού εγκλήματος από την άλλη.

Η φυλακή και η εγκληματικότητα είναι ο διεστραμμένος (και όχι απλά ανεστραμμένος) καθρέφτης της κοινωνίας μας. Όπως ακριβώς έξω στην κοινωνία επιχειρείται να αποκρυφτούν οι κύριες αιτίες που οδηγούν στην μιζέρια και την εξαθλίωση εκατομμύρια συνανθρώπους μας – ενώ άλλοι, πολλοί λίγοι, πατάνε επάνω στην εκμετάλλευση αυτών των εκατομμυρίων για να ζουν πλουσιοπάροχα-, όπως ακριβώς πάντα βρίσκονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι επάνω τους οποίους θα ρίξουν τις ευθύνες για όλα τα κοινωνικά προβλήματα (μετανάστες, απεργοί κλπ), έτσι ακριβώς και οι κυριότεροι λόγοι που γεννούν το αντικοινωνικό έγκλημα και την παραβατικότητα αποκρύπτονται και οι φυλακισμένοι μετατρέπονται μαζικά σε “τέρατα” και απανθρωποποιούνται.

Οι κυριότεροι λόγοι φυσικά για το έγκλημα είναι αμιγώς κοινωνικοί και συστημικοί: Είναι η φτώχεια, η ανεργία, αλλά φυσικά και η πολιτισμική κατάπτωση και οι αντικοινωνικές αξίες που επιβάλλει το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι κομμάτι των πράξεων που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον/α στην φυλακή σχετίζονται με πράξεις τόσο αποτρόπαιες, που δεν μπορούν να εξηγηθούν με ταξικά κριτήρια – κάποια όμως έχουν να κάνουν με μια ξεκάθαρη εξουσιαστική συνθήκη όπως η πατριαρχία (όπως π.χ. οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί)- αναγνωρίζουμε ωστόσο πως αυτά δεν είναι παρά μία μειοψηφία – που δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και πιο συχνά- και πως η πλειονότητα των φυλακισμένων εμπλέκεται σε εγκλήματα οι αιτίες των οποίων συσχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με κοινωνικά και ταξικά αιτία.

Το ποινικό σύστημα και η φυλακή λοιπόν είναι κι αυτά μια ταξική υπόθεση. Την ίδια ώρα που χιλιάδες φτωχοδιάβολοι, μετανάστες, Ρομά, στοιβάζονται σαν τα σακιά στα ελληνικά κάτεργα για ψύλλου πήδημα, μην έχοντας καν πολλές φορές την οικονομική δυνατότητα για επαρκή εκπροσώπηση από έναν δικηγόρο, από την άλλη μεριά, επιχειρηματίες-μαφιόζοι, οι “στυλοβάτες” της ελληνικής οικονομίας, αυτοί που μεταφέρουν τους τόνους πρέζας, που κάνουν λαθρεμπόριο όπλων και καυσίμων και πλουτίζουν από την σωματεμπορία, μπορούν και την γλυτώνουν, πληρώνοντας αδρά την ελευθερία τους, λαδώνοντας ή εκβιάζοντας το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Για να μην μιλήσουμε για τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, που “αθωώνονται” καθημερινά σε υποθέσεις με μίζες εις βάρος των δημοσίων ταμείων, αλλά και την ΕΛΑΣ: Εκεί επικρατεί μια πραγματική “ομερτά” για κάθε είδους έγκλημα – από παιδοβιασμούς μέχρι και γυναικοκτονίες- στα οποία εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα (συνήθως από την Δεξιά, πχ ο πολιτευτής της ΝΔ Νίκος Γεωργιάδης) ή αστυνομικοί (όπως ο Μπουγιούκος στην υπόθεση της έκδοσης της 19χρονης από την Ηλιούπολη).

Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, το σύστημα έχει εξοπλιστεί με μία σειρά από ακόμη πιο αυστηρούς νόμους εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, δηλαδή όσων αντιτίθενται ακριβώς σε αυτή την συνθήκη της γενικευμένης εκμετάλλευσης και καταπίεσης που γεννά το ίδιο το έγκλημα(αναρχικοί, κομμουνιστές, συνδικαλιστές, κοινωνικοί αγωνιστές). Έτσι, πλέον, κάποιος/α μπορεί να βρεθεί με μήνες ή και χρόνια ποινών φυλάκισης στην πλάτη του/της ακόμη και επειδή ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο ένιωσε πως “απειλείται” και “στοχοποιείται” από κάποιο post στο Facebook. Σε αυτά τα πλαίσια ψηφίστηκε και ξεκινάει να εφαρμόζεται και ο νέος ποινικός κώδικας. Οι νέες αντικοινωνικές διατάξεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την ιδιαίτερη επιθυμία της εξουσίας για τιμωρία, στοχεύουν δήθεν στην πάταξη της εγκληματικότητας, ενώ στην πραγματικότητα καταφέρνουν ακριβώς το αντίθετο, αφού αφενός δεν καταπιάνονται καθόλου με τα αίτια της εγκληματικότητας, δηλαδή με την πρόληψη, και αφετέρου, όπως είναι γνωστό και αποδεδειγμένα, εκτός των άλλων, από διάφορες έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, η αυστηροποίηση των ποινών δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο για τα πιο καταπιεσμένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας, που λόγω του στιγματισμού και της έλλειψης ευκαιριών οδηγούνται αναπόφευκτα ξανά στο έγκλημα.

Πιο συγκεκριμένα, αυστηροποιούνται οι ποινές (είτε μέσω αύξησης του χρόνου έκτισης μιας ποινής είτε μέσω της μετατροπής της από πλημέλλημα σε κακούργημα). Επιπλέον οι τριμελείς συνθέσεις των δικαστηρίων (τουλάχιστον για πλημμεληματικές πράξεις) καταργούνται και αντικαθιστούνται απο μονομελείς, κάτι το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε ότι είναι λιγότερο δημοκρατικό. Και τέλος, με τον νέο νόμο, όπως ειπώθηκε και νωρίτερα, γίνεται πολύ πιο εύκολο να μπει κάποιος/α στην φυλακή και να εκτίσει την ποινή ή μέρος αυτής, αφού μειώνεται το χρονικό εύρος των πόνων που παρέχουν δυνατότητα αναστολής.

Αυτά αποτελούν ορισμένες μόνο από τις νέες διατάξεις του νέου νόμου. Και το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση μέσα από ένα αφήγημα πάταξης της εγκληματικότητας, ειδικότερα όσον αφορά τα θέματα ενδοοικογενειακής βίας και το θέμα των εμπρησμών, ενώ ξέρουμε πολύ καλά πόσο και αν ενδιαφέρονται το κράτος και το κεφάλαιο, τόσο για το πρώτο όσο και για το δεύτερο…

Το μήνυμα λοιπόν είναι ξεκάθαρο: Αν είσαι φτωχός και ωθηθείς στην παραβατικότητα ή αν είσαι εχθρός του συστήματος, σε περιμένει πιθανότατα η φυλακή. Αν είσαι πλούσιος, πολιτικός ή αστυνομικός, έχεις ασυλία.

Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι φυλακισμένοι/ες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Και αν για κάποιον λόγο έμπλεξαν στην παγίδα που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα και κατέληξαν στην φυλακή, αυτό δεν σημαίνει πως η ανθρώπινη τους υπόσταση πρέπει ξεχνιέται. Αυτό δεν σημαίνει πως, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, οπου και θα καταστραφούν μοιραία όλες οι φυλακές μαζί με το σύστημα και τις αιτίες που τις γέννησε, θα πρέπει να ξεχνάμε τα δικαιώματα των φυλακισμένων στο σήμερα και να τους αντιμετωπίζουμε ως άγρια θηρία και τέρατα.

Να σταθούμε δίπλα στους/στις κρατούμενους/ες και στον αγώνα τους για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Να μην αφήσουμε καμία κρατική δολοφονία, μέσα ή έξω από τα τείχη των φυλακών, να μείνει αναπάντητη.

Μέχρι το γκρέμισμα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά την ανισότητα και την καταπίεση και ωθεί τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας στο αντικοινωνικό έγκλημα και την παραβατικότητα.

Μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής!

Στηρίζουμε την συγκέντρωση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες κρατουμένων, Πέμπτη 19.00, Πλατεία Αγίας Σοφίας

Συγκέντρωση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες κρατουμένων, Πέμπτη 19.00, Πλατεία Αγίας Σοφίας

Οριζόντια Κίνηση – για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Την εβδομάδα που μας πέρασε συμμετείχαμε σε σειρά δράσεων/παρεμβάσεων σε λαϊκές αγορές, μαζί με άλλους/ες συντρόφους/ισσες και συναγωνιστές/τριες, στα πλαίσια του Συντονισμού Συλλογικοτήτων και Οργανώσεων για το δικαίωμα στην Στέγαση.

Ακολουθεί το κείμενο της ομάδας μας, που μοιράστηκε στις παρεμβάσεις στις λαϊκές της Ξηροκρήνης, Μαρτίου, Γκράτσιου, Άνω Τούμπας:

Η στέγαση είναι δικαίωμα όλων!

Όσοι και όσες ανήκουμε στην εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα γνωρίζουμε πολύ καλά τον μπαμπούλα του κόστους στέγασης. Τα ενοίκια έχουν διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, όπου στοιβάζεται το προλεταριάτο για να καταφέρει να βρει δουλειά, ενώ οι μισθοί μένουν σχεδόν αδρανείς ή μόνο τυπικά αυξάνονται. Την ίδια ώρα η ανεργία χτυπάει την πόρτα μεγάλης μερίδας των από-τα-κάτω και η ακρίβεια φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη.

Εν μέσω αυτής της συνθήκης βλέπουμε χιλιάδες σπίτια να μένουν κλειστά και αναξιοποίητα, ενώ μεγάλα funds (κυρίως από το εξωτερικό, πχ Ισραήλ) αγοράζουν ασταμάτητα ακίνητα προς εκμετάλλευση, κυρίως για Airbnb και βραχυχρόνια μίσθωση και μέσω μιας διαδικασίας εξευγενισμού (gentrification) αλλάζουν πολλές φορές τον χαρακτήρα ακόμη και ολόκληρων λαϊκών γειτονιών, ανεβάζοντας τα ενοίκια ακόμη υψηλότερα.

Ταυτόχρονα, εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία, το κύριο μέλημα του ελληνικού κράτους ήταν να διασώσει τις τράπεζες, να “ενισχύσει την ρευστότητά τους” και να κουρέψει τα χρέη τους. Το ίδιο φυσικά δεν γίνεται με τα χρέη – μικρότερα ή λίγο μεγαλύτερα- των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Βασικά, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (που υπογράφτηκαν από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζονται αθρώα πλέον από την σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλέλευθερη της ΝΔ) μια φτωχή οικογένεια μπορεί να χάσει το σπίτι της από την τράπεζα ή από κάποιο fund για ένα ασήμαντο – σε σχέση με την αξία του ακινήτου- ποσό, εξαιτίας της αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης ενός στεγαστικού ή άλλου δανείου. Δάνειο που το εν λόγω fund εξαγόρασε για εξευτελιστικό πόσο, προκειμένου να προχωρήσει στην βίαιη “διεκπεραίωση” της αποπληρωμής του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Τα ΜΜΕ και το Κράτος προσπαθούν να μετακυλήσουν την ευθύνη για αυτές τις κανιβαλιστικές και αντικοινωνικές πρακτικές στους ίδιους τους “ανεύθυνους δανειολήπτες” που “άπλωσαν τα πόδια τους πιο μακριά από εκεί που φτάνει το στρώμα τους”. Για τους αστούς και τα τσιράκια τους, η στέγαση δεν είναι δικαίωμα κανενός και οι φτωχοί θα πρέπει να αποδείξουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους ότι “αξίζουν” να μην μείνουν στον δρόμο.

Ας σκεφτούμε όμως την φαινομενική κατάσταση της οικονομίας και τις ψεύτικες υποσχέσεις “ευμάρειας” και “ανάπτυξης” που έδινε κάθε μία από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, όταν προωθούσε και σιγόνταρε την πολιτική των στεγαστικών (και όχι μόνο) δανείων για τις οικογένειες της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ας σκεφτούμε τις εκατοντάδες διαφημίσεις των τραπεζών και την στήριξη του Κράτους προς τα προγράμματα αυτά. Ας σκεφτούμε πόσο βίαια ανατράπηκε αυτή η κατάσταση “ευμάρειας” δεκαπέντε χρόνια πριν και ποιοι πλήρωσαν το κόστος με την απώλεια των εργασιών τους, των σπιτιών τους, της ίδιας τους της ζωής πολλές φορές. Και τέλος, ας σκεφτούμε ακριβώς αυτό που είπαμε παραπάνω: Τα δισεκατομμύρια των τραπεζών που διασώθηκαν. Τα μικροποσά των χρεών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, από την άλλη, αποτελούν τον τέλειο μοχλό που θα βάλει σε λειτουργία ένα καλοστημένο σχέδιο περαιτέρω αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.

Η λαϊκή κατοικία και η στέγαση στο στόχαστρο

Η αλήθεια είναι πως η ιδιοκτησία κατοικίας κυμαίνεται -ακόμη- σε υψηλά επίπεδα στην χώρα μας. Κι αυτό γιατί, ζώντας μέσα στην φτώχεια και την μιζέρια, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, οι εκμεταλλευόμενοι/ες θέλησαν να αποκτήσουν την ασφάλεια που θεωρούσαν πως θα τους προσέφερε το να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους και η θέληση να εξασφαλίσουν το μέλλον αυτό και για τα παιδιά τους. Η εργατική και λαϊκή κατοικία ήταν κάτι που κερδήθηκε μέσα από αγώνες και πιέσεις της οργανωμένης εργατικής τάξης – αν και ο οργανισμός που είχε συσταθεί για αυτόν τον σκοπό (ΟΕΚ) καταργήθηκε εν τέλει κι αυτός στα χρόνια του μνημονίου.

Στην πιο σύγχρονη εποχή, κυρίως από την δεκαετία του ’80, ο συνδυασμός των εργατικών διεκδικήσεων και κατακτήσεων, αλλά και των σχεδίων του κατασκευαστικού Κεφαλαίου προώθησε, με προνομιακούς όρους και ευκολίες, την αγορά πρώτης κατοικίας από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Δεκαετίες μετά, εν μέσω μιας κρίσης που πληρώνουν οι από-τα-κάτω και κατά την οποία η αφαίμαξη των στρωμάτων αυτών τείνει να ολοκληρωθεί, το “ζουμί” που παραμένει ακόμη διαθέσιμο για να στραγγίξουν τα αφεντικά είναι αυτό το ακίνητο κεφάλαιο, η λαϊκή κατοικία.

Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες σκηνών βγαλμένων από τους χειρότερους εφιάλτες. Σκηνές που μια δεκαπενταετία πριν βλέπαμε να συμβαίνουν σε άλλες χώρες (που επίσης αντιμετώπιζαν την οικονομική κρίση) και δεν μπορούσαμε καν να τις αντιληφθούμε: Μπάτσοι να μπουκάρουν με πολιορκιτικούς κρυούς στα σπίτια λαϊκών οικογενειών, παρέα με εισαγγελείς και μεταφορικές εταιρείες και να πετάνε τον κόσμο έξω από τα σπίτια του από την μία μέρα στην άλλη. Είδαμε να γίνονται τέτοιου είδους επιδρομές ακόμα και σε σπίτια συνανθρώπων μας με αντικειμενικά προβλήματα υγείας που τους απέτρεπαν από το να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους.

Να μην μιλήσουμε φυσικά για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι σε όσους και όσες, αντιμετωπίζοντας τον βραχνά της αστεγίας, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και επέλεξαν να δώσουν ζωή σε άδεια και παρατημένα σπίτια, καταλαμβάνοντάς τα. Εκεί το Κράτος, μέσα και από τα φερέφωνά του, επιλέγει να μιλάει για το “παράνομο” αυτών των πράξεων, την μηδενική ανοχή στην “καταπάτηση της ιδιοκτησίας” και την πάταξη των καταληψιών, προωθώντας προφανώς την λογική πως, στο υπάρχον κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα, είναι προτιμότερο ολόκληρα κτίρια να παραμένουν διαλυμένα και παρατημένα, πάρα να στεγάζουν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, όταν δεν διαμεσολαβεί κάποιο κέρδος για το Κεφάλαιο. Φυσικά, αυτό δεν είναι τυχαίο. Κράτος και Κεφάλαιο θέλουν με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψουν την γενίκευση της πρακτικής της κατάληψης στέγης από την εργατική τάξη, μια πρακτική που κατά το παρελθόν οι καταπιεσμένοι/ες, η ίδια η εργατική τάξη, είχε οικειοποιηθεί οργανωμένα και συλλογικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Τέλος, το πρόσφατο περιστατικό με το ασανσέρ που έπεσε στο κενό στις ριμαγμένες και παρατημένες στο έλεος της φθοράς Φοιτητικές Εστίες Θεσσαλονίκης, όπου από τύχη δεν υπήρξε κάποιο θύμα, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο υπολογίζει και επενδύει το Κράτος σε μια πολιτική “κοινωνικής πρόνοιας και στέγασης” : Οι φτωχοί/ες φοιτητές/τριες, που από ανάγκη και μόνο μένουν σε εκείνα τα επικίνδυνα και ανθυγιεινά κτίρια, αντιμετώπισαν την χλεύη των αρχών, το ξύλο από την αστυνομία και εν τέλει πλήρωσαν με συλλήψεις και δικαστήρια την διαμαρτυρία τους για την κατάσταση προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ.

Η αλληλεγγύη και ο συλλογικός αγωνας τα όπλα μας!

Δεν είναι όμως όλα μαύρα. Η ελπίδα βρίσκεται πάντα στους συλλογικούς αγώνες! Τα τελευταία χρόνια είδαμε να ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης από κομμάτια της εργατικής τάξης, οργανώσεις, σωματεία και συλλογικότητες, αλλά και από απλούς ανθρώπους, προερχόμενους από τα κατώτερα στρώματα, σε σχέση με το ζήτημα της στέγασης. Ανθρώπους που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά, σε μια πράξη υψίστης ταξικής αλληλεγγύης και κατάφεραν πολλές φορές να αποτρέψουν τους πλειστηριασμούς στις δικαστικές αίθουσες αλλά και τις εξώσεις στις ίδιες τις κατοικείες των συνανθρώπων τους, την ώρα που ένστολα και μη καθάρματα προσπαθούσαν να πετάξουν τις ζωές τους στο πεζοδρόμιο.

Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια οργάνωσης – στην βάση σωματείου- από τους συμπολίτες μας που ζουν υπό τον βραχνά των ενοικίων και της συνεχούς, αχαλίνωτης αύξησής τους.

Από την μεριά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως κομμάτι της τάξης που βάλλεται από τις πιο αισχρές αντικοινωνικές πολιτικές Κράτους και Κεφαλαίου, αντιλαμβανόμενοι/ες ότι αύριο μπορεί να βρισκόμαστε εμείς σε αυτή την θέση, πρέπει να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τα αρπακτικά των funds και των τραπεζών.

Να αγωνιστούμε πλάι-πλάι, ώμο με ώμο, μαζί με το ταξικο κίνημα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί και να μην αφήσουμε ούτε ένα σπίτι της εργατικής τάξης να πέσει στα χέρια αυτών των αρπακτικών.

Ακόμη, να οργανωθούμε σε συλλογικές δομές, συνελεύσεις γειτονιάς και σωματεία, που θα μπλοκάρουν την ακραία αύξηση του κόστους στέγασης.

Γιατί η στέγη δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα, αλλά αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας!

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Κάτω τα χέρια από τους/τις αγωνιζόμενους/ες φοιτητές και φοιτήτριες!

Την Δευτέρα 7/10 ασανσέρ πέφτει στο κενό στο κτίριο των Γ’ φοιτητικών εστιών Θεσσαλονίκης. Από τύχη και μόνο δεν υπάρχει κάποιο άτομο στο εσωτερικό του, καθώς παρά την άθλια κατάσταση τους και τα χρόνια παράπονα των φοιτητ(ρι)ών προς τις υπεύθυνες αρχές, τα ασανσέρ όχι μόνο δεν επισκευάζονται, αλλά βρίσκονται κανονικά σε λειτουργία. Ανάλογη είναι και η εικόνα των υπολοίπων εστιών, που ρημάζουν παρατημένες στην μοίρα τους.

Η διαμαρτυρία των φοιτητ(ρι)ών στις υπεύθυνες αρχές την επόμενη ημέρα πέφτει κι αυτή στο κενό, όπως ακριβώς το ασανσέρ. Έτσι, μετά από γενική συνέλευση του Συλλόγου των Οικότροφων Φοιτητ(ρι)ών των Εστιών Θεσσαλονίκης αποφασίζεται παρέμβαση διαμαρτυρίας στον Πρύτανη του ΑΠΘ για σήμερα, Πέμπτη. Η παρέμβαση αυτή αντιμετωπίζεται με χλευασμό από τον Πρύτανη, που αρνείται να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη για τις άθλιες συνθήκες στις φοιτητικές εστίες και να δεσμευτεί για την επισκευή των ασανσέρ, που ήταν ουσιαστικά το αίτημα των φοιτητ(ρι)ών.

Σύντομα ακολουθεί εισβολή της αστυνομίας στην Παλιά Φιλοσοφική όπου και βρίσκονταν οι φοιτητ(ρι)ες με τον Πρύτανη. Η αστυνομία τους επιτίθεται βίαια και συλλαμβάνει 5 εξ αυτών – ανάμεσα τους και ένα μέλος της ομάδας μας. Στους/στις συλληφθέντες/είσες αποδίδονται κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα για παράνομη κατακράτηση, παράνομη βία, διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια. Με λίγα λόγια, οι φοιτητ(ρι)ες που αποπειράθηκαν να διαμαρτυρηθούν για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης τους και το γεγονός ότι από τύχη και μόνο δεν υπήρξε κάποιο θύμα στις εστίες, όχι απλά κατέληξαν να τρώνε ξύλο από την αστυνομία, αλλά κατηγορούνται οι ίδιοι/ες για βίαιες ενέργειες!

Εμείς ξέρουμε ότι πραγματική βία είναι η κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η κατάρρευση κάθε δημόσιας δομής πρόνοιας, η φτώχεια, η ανεργία. Αυτή την βία βιώνουν καθημερινά – και αναμένεται να βιώσουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον ως εργαζόμενοι/ες- οι εστιακοί/ες φοιτητ(ρι)ες που, προκειμένου να καταφέρουν σπουδάσουν, αναγκάζονται να ζουν σε πραγματικά απαράδεκτες, ανθυγιεινές και επικίνδυνες συνθήκες, στον βωμό της υποτίμησης της δημόσιας εκπαίδευσης και των υποδομών. Και όταν αποφασίζουν να κάνουν κάτι για αυτό, δέχονται και την φυσική βία, αυτή των τραμπούκων του κράτους και του κεφαλαίου, των μπάτσων.

Από την μεριά μας στεκόμαστε αδιαπραγμάτευτα δίπλα στους/στις οικότροφους/ες φοιτητ(ρι)ες των εστιών, ως ένα από τα πιο έντονα βαλλόμενα κομμάτια της τάξης μας. Τα αιτήματά τους είναι αιτήματα της τάξης μας και ο αγώνας τους, δικός μας αγώνας.

Στεκόμαστε δίπλα στους/στις συλληφθέντες/είσες και απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης απέναντι τους.

Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης αύριο, Παρασκευή 11/10, στις 10πμ στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Αλληλεγγύη στην μαχόμενη εργατική τάξη!

Την εποχή που Κράτος και Κεφάλαιο πραγματοποιούν την πιο σκληρή επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, την εποχή της ακραίας φτωχοποίησης όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας, την εποχή των απολύσεων, των ιδιωτικοποιήσεων των πάντων, των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και της ακραίας ανόδου του κόστους στέγασης, την εποχή της ακρίβειας και της ανέχειας, ο αγώνας μεγάλων κομματιών της οργανωμένης εργατικής τάξης μας δείχνει τον δρόμο και μας γεμίζει με ελπίδα!

Δύο από τους κλάδους που έχουν πρωταγωνιστήσει το τελευταίο διάστημα με τον ανυποχώρητο αγώνα για τα δικαιώματά τους είναι αυτοί των διανομέων/delivery (ιδίως στην efood και την wolt) και των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα (ιδίως σε πολυεθνικές εταίρες κολοσσούς όπως η Teleperformance).

Στον κλάδο των διανομέων, οι εργαζόμενοι/ες συνεχίζουν τις διεκδικήσεις τους για υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις για όλους και όλες, την κατάργηση των “στόλων”, την θέσπιση ίσων δικαιωμάτων για τους/τις συναδέλφους/ισσες τους που εργάζονται ως “freelancers” στην αμοιβή, την ασφάλιση, και στα Μέσα Ατομικής Προστασίας, καθώς και την παροχή επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας σε κάθε εργαζόμενο/η. Για όλα τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι/ες σε efood και Wolt καλούν σε πανελλαδική απεργία, την Παρασκευή 11/10.

Στον κλάδο των εργαζομένων στα call centers, από τη αρχή της φετινής χρονιάς είχαμε μπαράζ απεργιακών κινητοποιήσεων που έβγαλαν χιλιάδες κόσμου στους δρόμους, με μια σειρά από αιτήματα που αφορούν τις ανύπαρκτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στην επισφάλεια/αναλωσιμότητα που αποτελεί τον κανόνα στον κλάδο, καθώς και ενάντια στo ειδικό αντιμεταναστευτικό καθεστώς εργασίας χιλιάδων εργαζομένων προερχόμενων από χώρες εκτός Ε. Ε., οι οποίοι/ες κινδυνεύουν με τον μπαμπούλα της απέλασης εάν απολυθούν, κάτι που τους/τις καθιστά ομήρους των εταιρειών. Ο αγώνας αυτός οδήγησε μάλιστα στην δημιουργία δύο επιχειρησιακών σωματείων σε εταιρίες που απασχολούν την πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου, στην Webhelp και την Teleperformance.

Η τελευταία συγκεκριμένα δεν έχει σταματήσει τις αντεργατικές της πρακτικές ούτε λεπτό, αφού απολύει τους εργαζόμενους ανά δεκάδες ή τους μεταθέτει απλά αυθαίρετα σε άλλα project. Στην Θεσσαλονίκη η απόλυση του εργαζόμενου Σ. Σ. πάρθηκε πίσω μετά την κινητοποίηση των δυνάμεων του πανελλαδικού επιχειρησιακού σωματείου ΣΕΤΕΠ και της αλληλεγγύης των συναδέλφων/ισσών του της βάσης, ωστόσο η νέα του σύμβαση επιφέρει χαμένα μεροκάματα και δυσμενή μετάθεση των όρων εργασίας του.

Για αυτό τον λόγο καλείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία της Teleperformance (26ης Οκτωβρίου, Σφαγεία) την Πέμπτη 10/10, στις 5μμ.

Απο την μεριά μας, σαν Οριζόντια Κίνηση, σαν αναρχικοί και κυρίως σαν κομμάτι και οι ίδιοι της εργατικής τάξης, στεκόμαστε στο πλάι του μαχόμενου προλεταριάτου. Ως ελάχιστη ένδειξη της αλληλεγγύης μας αναρτήσαμε πανό που κοινοποιούν τις δύο κινητοποιήσεις σε κεντρικά σημεία της πόλης.

Κάτω τα χέρια από την τάξη μας!

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων στους κλάδους των διανομέων και των τηλεφωνικών κέντρων!

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Το Σάββατο 21/9 στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα ο 38χρονος εργάτης Μοχάμεντ Καμράν δολοφονείται από τους μπάτσους. Από την πρώτη στιγμή μπάτσοι και ΜΜΕ προσπαθούν να το συγκαλύψουν λέγοντας τερατώδη ψέματα. Το συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα ούτως ή άλλως έχει μακρά ιστορία σε βασανισμούς, ξυλοδαρμούς, βιασμούς κλπ.

Το περιστατικό αυτό αποτελεί ακόμα μία κρατική δολοφονία μετανάστη (μετά τις δολοφονίες στα υπόλοιπα ατ, στα σύνορα και στις θάλασσες) και συνδέεται άμεσα με την άνοδο της ακροδεξιάς και με τις ρητορικές μίσους που είναι διάχυτες στην κοινωνία. Με άλλα λόγια με τον κοινωνικό εκφασισμό που δημιουργείται και συντηρείται από το κράτος και το κεφάλαιο σε μία περίοδο φτώχιας, εξαθλίωσης και με ορατό το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου διακρατικού πολέμου.

Αυτές οι ρητορικές αποτελούν δηλαδή, ακόμα μια προσπάθεια κράτους και παρακράτους να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα που αφορούν την τάξη μας, όπως το ότι δουλεύουμε για ψίχουλα, το ότι μας διώχνουν από τα σπίτια μας για μερικά χιλιάρικα ενώ τα πολιτικά κόμματα και οι μεγάλες εταιρίες έχουν χρέη δισεκατομμυρίων ευρώ, το ότι το σούπερ μαρκετ και η ενέργεια είναι οι ακριβότερες σε ολόκληρη την ευρώπη.

Από την μεριά μας οφείλουμε να αντισταθούμε σε αυτή την βαρβαρότητα και να αντεπιτεθούμε. Να τσακίσουμε τον φασισμό και τις φασιστικές ρητορικές τόσο στον δρόμο όσο και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Να αντιληφθούμε σαν τάξη ποια είναι τα συμφέροντα μας και ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να τα διεκδικήσουμε. Να χτίσουμε ουσιαστικές σχέσεις αλληλεγγύης και ισότητας μεταξύ μας και να συζητήσουμε μεταξύ μας για το πως θα φτάσουμε σε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΠΟΡΕΙΑ 26.9 ΣΤΙΣ 21:00 ΚΑΜΑΡΑ

Στηρίζουμε το μπλοκ του Stop War On Migrants

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΖΕΙ

 ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΝΑΖΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ

Στις 18 του Σεπτέμβρη του 2013 ο φασίστας και μέλος της Χρυσής Αυγής Γ. Ρουπακιάς μαχαίρωσε θανάσιμα τον αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι. Τα γεγονότα είναι πλέον γνωστά, ακόμη κι αν τα ΜΜΕ της εποχής προσπάθησαν να συσκοτίσουν την υπόθεση, κάνοντας λόγο για διαπληκτισμό “σχετικά με το ποδόσφαιρο”. Άλλωστε, μιλάμε για την εποχή της ανόδου της επιρροής της Χρυσής Αυγής στην κεντρική πολιτική σκηνή. Περίπου έναν χρόνο πριν, οι φασίστες είχαν εκλεγεί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με την ψήφο 426.025 ανθρώπων. Ανθρώπων που γνώριζαν πολύ καλά την ιδεολογία και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, αφού τα αντιμεταναστευτικά τους πογκρόμ δεν αποτελούσαν μυστικό, αλλά κοσμούσαν πλέον όλο και πιο συχνά τους τίτλους των δελτίων ειδήσεων και των ενημερωτικών σάιτ.

Ακολούθησε μια περίοδος κατά την οποία το μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα, με τον α/α χώρο στην αιχμή του δόρατος, συγκρούστηκε άγρια με τους φασίστες και αναχαίτισε την επέλαση τους στις γειτονιές με κάθε μέσο.

Παράλληλα, από το 2015 ξεκίνησε η δίκη της Χρυσής Αυγής, στην οποία μεγάλο κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος -κυρίως της Αριστεράς- εναπόθεσε πολλές ελπίδες για μια συστημική, δικαστική αντιμετώπιση του ζητήματος, θεωρώντας ίσως πως οι φασίστες -και ο φασισμός εν γένει- μπορούν να αντιμετωπιστούν νομικά, με την αρωγή του Κράτους. Τελικά, μετά από 5 χρόνια αργοπορίας και καθυστέρησης των διαδικασιών -στα 4 εκ των οποίων κυβερνούσε η…”πρώτη φορά αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ”- ήρθε εν τέλει η καταδίκη της Χ.Α., στις 22 του Οκτώβρη του 2020. Μια καταδίκη που πανηγυρίστηκε σχεδόν από το σύνολο του κινήματος ως μεγάλη αντιφασιστική νίκη, με την ελπίδα πως οι φασίστες θα εξαφανίζονταν από τους δρόμους και πως οι μετανάστ(ρι)ες και οι λοιπές κοινωνικές ομάδες που γίνονταν στόχος των πογκρόμ τους θα ήταν πλέον πιο ασφαλείς. Αλίμονο.

Στα χρόνια που ακολούθησαν είδαμε πολιτικές που οδήγησαν στο ντοπάρισμα του εθνικοπατριωτισμού, π.χ. την εποχή της συμφωνίας των Πρεσπών, είδαμε τις επιθέσεις σε μετανάστ(ρι)ες και ΛΟΑΤΚΙ+ να συνεχίζονται, νέες φασιστικές γκρούπες να ξεπηδούν, παλαιότερες να ανασυντάσσονται. Το αντιφασιστικό κίνημα είχε να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που αυτή την φορά έφερε πιο ευρεία πολιτικά χαρακτηριστικά από τα ναζιστικά της Χ.Α.: Εθνικοκοπατριώτες, θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές που ήθελαν να απαγορέψουν τις αμβλώσεις, άνοδος της ομο-τρανσφοβίας και του συντηρητισμού ακόμη και στις πιο νεαρές ηλικίες. Επιστέγασμα αυτών των ζυμώσεων και διαδικασιών ήταν οι πρόσφατες εκλογές του 2023, όπου εισήλθαν στην Βουλή 3 κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, που αντιπροσωπεύουν ανοιχτά και διακηρυγμένα αυτήν ακριβώς την νέα πολύμορφη σύσταση του ακροδεξιού σκοταδισμού. Το σύνολο των ψηφοφόρων τους ξεπερνάει τις 650 χιλιάδες. Αν και φυσικά δεν είναι όλοι τους φασίστες, οι περισσότεροι από αυτούς σίγουρα φέρουν ρατσιστικές, εθνικιστικές και υπέρ-συντηρητικές απόψεις.

Βλέπουμε λοιπόν πως τα 426.025 χέρια που όπλισαν το χέρι του Ρουπακιά δεν εξαφανίστηκαν με την φυλάκιση της Χ.Α..Κι αυτό γιατί ο φασισμός ως φαινόμενο δεν εξαντλείται σε κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα και οργανώσεις. Ο φασισμός είναι ένα όπλο του Κρατικού-Καπιταλιστικού συστήματος που εξαπολύεται ενάντια στους/στις καταπιεσμένους/ες και τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη. Και είναι ακριβώς η ανάγκη αυτή του συστήματος να διασπάσει την ενότητα της πολυεθνικής εργατικής τάξης που τον οπλίζει, ώστε αυτή η ενότητα να μην απειλήσει την ύπαρξή του. Αν οι από-τα-κάτω είναι διαιρεμένοι, είναι πιο αδύναμοι απέναντι στις ορέξεις των αφεντικών.

Ο κοινωνικός εκφασισμός, ως το πιο ευρέως διαδεδομένο πρόσωπο του φασισμού, δεν εκφράζεται πάντα (και μόνο) με σβάστικες και κέλτικους σταυρούς. Εμφανίζεται κυρίως μέσω της καθημερινής ρατσιστικής και ακροδεξιάς ρητορικής που λέει πως “δεν χωράνε άλλοι μετανάστες εδώ, δεν έχουμε δουλειές για αυτούς και δεν μπορούμε να τους ταΐσουμε”, χωρίς να μιλάει ποτέ για τις οικονομικές αιτίες και τους πολέμους της Δύσης -με την συμμετοχή και του Ελληνικού Κράτους- στις χώρες τους, που αναγκάζουν τους ανθρώπους αυτούς να φύγουν από τα σπίτια τους και να δολοφονηθούν αρκετοί/ες από αυτούς/ες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της “Ευρώπης Φρούριο”, να καταλήξουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή να δουλεύουν για μια μπουκιά ψωμί, χωρίς χαρτιά. Που λέει πως οι ομοφυλόφιλοι και τα τρανς άτομα είναι “απειλή για τον θεσμό της οικογένειας και για τα παιδιά μας”, χωρίς να μιλάει για τις δολοφονημένες γυναίκες και τα κακοποιημένα παιδιά από τους “Έλληναράδες” συζύγους και πατεράδες.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο ανόδου του νέο-συντηριτισμού, της ακροδεξιάς και του φασισμού παγκοσμίως. Ισχυρά κόμματα, ακόμη και κυβερνήσεις με τέτοια χαρακτηριστικά βλέπουμε στην Ανατολική Ευρώπη (Ουκρανία και Ρωσία, Ουγγαρία και Πολωνία), αλλά και στην πάλαι ποτέ “κοιτίδα του διαφωτισμού” Κεντρική και Νότια Ευρώπη. Η νεοφασίστρια Μελόνι είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας, η Λεπέν είναι πλέον η πρώτη δύναμη σε ψήφους στην Γαλλία, το AfD στην Γερμανία κερδίζει έδαφος σε διάφορα κρατίδια κ.ο.κ.. Στις ΗΠΑ, η δολοφονική Κυβέρνηση Μπάιντεν με τους χειρισμούς της σε κάθε μέτωπο φαίνεται πως βάλθηκε να επαναφέρει στο τιμόνι της χώρας τον ακροδεξιό Τραμπ, ενώ ο αγαπημένος της πολύτιμος σύμμαχος στην Μέση ανατολή, το Ισραήλ, με τον φασίστα-σιωνιστή Νετανιάχου στην ηγεσία, διαπράττει την γενοκτονία της εποχής μας στην Γάζα.

Ως Οριζόντια Κίνηση θεωρούμε πως ο φασισμός δεν νικιέται στις δικαστικές αίθουσες με την βοήθεια κρατικών λειτουργών. Το Κράτος είναι υπηρέτης του Κεφαλαίου και δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει ως ασπίδα για τους από-τα-κάτω ενάντια στους φασίστες, παρά μόνο να παίξει το παιχνίδι των αφεντικών όταν αυτό χρειαστεί. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο φασισμός νικιέται στον δρόμο, μέσα από ένα πολύμορφο και δυναμικό αντιφασιστικό κίνημα. Με πρακτικές μαχητικής αντιπαράθεσης από την μία, δίπλα και μαζί με την πολυεθνική εργατική τάξη, ώστε να συντρίψουμε τις νεοναζιστικές συμμορίες που απειλούν τα ταξικά μας αδέρφια. Αλλά και από την άλλη, με συνεχή και αδιάκοπη δουλειά μυρμηγκιού στις γειτονιές, τις πλατείες, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους της δουλειάς. Εκεί που ζει και αναπαράγεται η τάξη μας. Εκεί που το δηλητήριο του φασισμού προσπαθεί να διαχυθεί σε καθημερινή βάση. Εκεί θα πρέπει να καλλιεργήσουμε εκ νέου μια ταξική και διεθνιστική συνείδηση αδελφοσύνης, σεβασμού και συμβίωσης των διαφορετικών κουλτούρων που ενυπάρχουν στο εσωτερικό των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων στρωμάτων, των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας κάθε εθνικότητας και θρησκείας. Να μάθουμε και πάλι να ζούμε, να δουλεύουμε, να συνυπάρχουμε όλοι μαζί.

Γιατί, όταν η τάξη μας είναι ενωμένη, οι φασίστες δεν θα βρίσκουν πια τον χώρο και τον τρόπο να σπείρουν τις εγκληματικές και αντικοινωνικές τους ιδέες. Δεν θα έχουμε ποτέ ξανά άλλον Σεχζάτ Λουκμάν, άλλον Παύλο Φύσσα νεκρό.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 11 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ, 18/9, ΚΑΜΑΡΑ 18:00

(Σε κοινό μπλοκ με την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης και την Αναρχική Ομάδα Πυρανθός)

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό