Φέτος συμπληρώνονται 12 χρόνια από την 18η του Σεπτέμβρη του 2013, όταν ο φασίστας και μέλος της Χρυσής Αυγής Γ. Ρουπακιάς μαχαίρωσε θανάσιμα τον Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι.

Ο Παύλος, γέννημα θρέμα της εργατικής τάξης και φορέας των σπουδαιότερων αξιών της, της αλληλεγγύης και του αντιφασισμού, στάθηκε όρθιος για να υπερασπιστεί τους φίλους του απέναντι στους μαχαιροβγάλτες των ταγματων εφόδου, με τους μπάτσους σε απόσταση αναπνοής να αδιαφορούν.

Η δολοφονία αυτή πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή που οι φασίστες, τα χαϊδεμένα παιδιά του Κεφαλαίου, κέρδιζαν χώρο στους δρόμους πραγματοποιώντας πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες και άλλες ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Ήταν η ίδια εποχή κέρδιζαν την παρουσία τους και στα κοινοβουλευτικά έδρανα, αφού περίπου έναν χρόνο πριν την δολοφονία του Παύλου, οι φασίστες είχαν εκλεγεί στην Βουλή με την ψήφο 426.025 ανθρώπων. Ανθρώπων που γνώριζαν πολύ καλά την ιδεολογία και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Ανθρώπων που ήταν συνυπεύθηνοι και όχι απλά “ξεγελασμένοι”. Ο κάθε ένας και η κάθε μία ήξερε – ή όφειλε να ξέρει – πως ο Παύλος δεν δολοφονήθηκε “για το ποδόσφαιρο”.

Φυσικά, την άνοδο των φασιστών βοήθησαν τα καθεστωτικα ΜΜΕ που τους κανονικοποίησαν στην συνείδηση της κοινωνίας, καλώντας τους σε κάθε είδους εκπομπές, από δελτία ειδήσεων μέχρι life style, οπως και οι εκπρόσωποι των καθεστωτικών κομμάτων που συνυπήρξαν μαζί τους σε πάνελ και επιτροπές.

Αυτοί και αυτές που αντιστάθηκαν εξαρχής στους φασίστες, όπως άλλωστε έκαναν εδώ και δεκαετίες και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να κάνουν, είναι οι οι χιλιάδες σύντροφοι και συντρόφισσες του αντιφασιστικού κινήματος. Με κάθε μέσο και κάθε τρόπο, από την άμεση μαχητική αντιπαράθεση μέχρι την προπαγανδιστική δουλειά μυρμηγκιού σε κάθε κοινωνικό πεδίο, κατάφεραν να αναχετήσουν την περαιτέρω ανάπτυξη των φασιστικών δυνάμεων.

Παράλληλα, από το 2015 ξεκίνησε η δίκη της Χρυσής Αυγής, στην οποία μεγάλο κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος -κυρίως της Αριστεράς- εναπόθεσε πολλές ελπίδες για μια συστημική, δικαστική αντιμετώπιση του ζητήματος, θεωρώντας ίσως πως οι φασίστες -και ο φασισμός εν γένει- μπορούν να αντιμετωπιστούν νομικά, με την αρωγή του Κράτους. Τελικά, μετά από 5 χρόνια αργοπορίας και καθυστέρησης των διαδικασιών -στα 4 εκ των οποίων κυβερνούσε η…”πρώτη φορά αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ”- ήρθε επιτέλους η καταδίκη της Χ.Α., στις 22 του Οκτώβρη του 2020. Μια καταδίκη που πανηγυρίστηκε σχεδόν από το σύνολο του κινήματος ως μεγάλη αντιφασιστική νίκη, με την ελπίδα πως οι φασίστες θα εξαφανίζονταν από τους δρόμους και πως οι μετανάστ(ρι)ες και οι λοιπές κοινωνικές ομάδες που γίνονταν στόχος των πογκρόμ τους θα ήταν πλέον πιο ασφαλείς. Αλίμονο.

Στα χρόνια που ακολούθησαν είδαμε πολιτικές που οδήγησαν στο ντοπάρισμα του εθνικοπατριωτισμού, π.χ. την εποχή της συμφωνίας των Πρεσπών, είδαμε τις επιθέσεις σε μετανάστ(ρι)ες και ΛΟΑΤΚΙ+ να συνεχίζονται, νέες φασιστικές γκρούπες να ξεπηδούν, παλαιότερες να ανασυντάσσονται. Το αντιφασιστικό κίνημα είχε να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που αυτή την φορά έφερε πιο ευρεία πολιτικά χαρακτηριστικά από τα ναζιστικά της Χ.Α.: Εθνικοκοπατριώτες, θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές που ήθελαν να απαγορέψουν τις αμβλώσεις, άνοδος της ομο-τρανσφοβίας και του συντηρητισμού ακόμη και στις πιο νεαρές ηλικίες.

Στις τελευταίες εκλογές του 2023, δέκα χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου, εισήλθαν στην Βουλή 3 κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, που αντιπροσωπεύουν ανοιχτά και διακηρυγμένα αυτήν ακριβώς την νέα πολύμορφη σύσταση του ακροδεξιού σκοταδισμού. Το σύνολο των ψηφοφόρων τους ξεπερνάει τις 650 χιλιάδες. Αν και φυσικά δεν είναι όλοι τους φασίστες, οι περισσότεροι από αυτούς σίγουρα φέρουν ρατσιστικές, εθνικιστικές και υπέρ-συντηρητικές απόψεις. Όλοι αυτοί έρχονται να προστεθούν στις πολιτικές μιας ήδη ακροδεξιάς κυβέρνησης, η οποία εναλλάσει σε βασικά υπουργεία 3 δήθεν “μετανοημένους” φασίστες για να εφαρμόζουν τα πιο ακραία αντιλαϊκά σχέδια του Κεφαλαίου: Τον Άδωνι, τον Βορίδη και τον Πλεύρη, με τον τελευταίο να είναι υπεύθυνος για το πιο αντιδραστικό και απάνθρωπο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο των τελευταίων δεκαετιών.

Βλέπουμε λοιπόν πως τα 426.025 χέρια που όπλισαν το χέρι του Ρουπακιά δεν εξαφανίστηκαν με την φυλάκιση της Χ.Α..Κι αυτό γιατί ο φασισμός ως φαινόμενο δεν εξαντλείται σε κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα και οργανώσεις. Αντίθετα, όπως έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές, ο φασισμός είναι ένα όπλο του Κρατικού-Καπιταλιστικού συστήματος που εξαπολύεται ενάντια στους/στις καταπιεσμένους/ες και τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη. Και είναι ακριβώς η ανάγκη αυτή του συστήματος να διασπάσει την ενότητα της πολυεθνικής εργατικής τάξης που τον οπλίζει, ώστε αυτή η ενότητα να μην απειλήσει την ύπαρξή του. Αν οι από-τα-κάτω είναι διαιρεμένοι/ες, είναι πιο αδύναμοι/ες απέναντι στις ορέξεις των αφεντικών.

Ο κοινωνικός εκφασισμός, ως το πιο ευρέως διαδεδομένο πρόσωπο του φασισμού, δεν εκφράζεται πάντα (και μόνο) με σβάστικες και κέλτικους σταυρούς. Εμφανίζεται κυρίως μέσω της καθημερινής ρατσιστικής και ακροδεξιάς ρητορικής που λέει πως “δεν χωράνε άλλοι μετανάστες εδώ, δεν έχουμε δουλειές για αυτούς και δεν μπορούμε να τους ταΐσουμε”, χωρίς να μιλάει ποτέ για τις οικονομικές αιτίες και τους πολέμους της Δύσης -με την συμμετοχή και του Ελληνικού Κράτους- στις χώρες τους, που αναγκάζουν τους ανθρώπους αυτούς να φύγουν από τα σπίτια τους και να δολοφονηθούν αρκετοί/ες από αυτούς/ες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της “Ευρώπης Φρούριο”, να καταλήξουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή να δουλεύουν για μια μπουκιά ψωμί, χωρίς χαρτιά. Που λέει πως οι ομοφυλόφιλοι και τα τρανς άτομα είναι “απειλή για τον θεσμό της οικογένειας και για τα παιδιά μας”, χωρίς να μιλάει για τις δολοφονημένες γυναίκες και τα κακοποιημένα παιδιά από τους “Έλληναράδες” συζύγους και πατεράδες.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο ακραίας ανόδου του νέο-συντηριτισμού, της ακροδεξιάς και του φασισμού παγκοσμίως. Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Ντ.Τραμπ εχει κηρύξει ανοιχτό πόλεμο στους/στις μετανάστ(ρι)ες, την LGBTQI+ κοινότητα και σε κάθε ιδέα που φαντάζει έστω μετρίως προοδευτική. Ο αγαπημένος του πολύτιμος σύμμαχος στην Μέση Ανατολή, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, με τον φασίστα-σιωνιστή Νετανιάχου στην ηγεσία, διαπράττει την γενοκτονία της εποχής μας στην Γάζα ανενόχλητος. Ισχυρά κόμματα, ακόμη και κυβερνήσεις με τέτοια χαρακτηριστικά, βλέπουμε στην Ανατολική Ευρώπη (Ουκρανία και Ρωσία, Ουγγαρία και Πολωνία), αλλά και στην πάλαι ποτέ “κοιτίδα του διαφωτισμού” Κεντρική και Νότια Ευρώπη. Η νεοφασίστρια Μελόνι είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας, η Λεπέν αποτελεί σταθερά μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις στην Γαλλία, το AfD στην Γερμανία κερδίζει έδαφος σε διάφορα κρατίδια, ενώ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, την ιστορική πρωτεύουσα της αποικιοκρατίας, οι αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις που υποκινούνται απο Νεοναζί συσπειρώνουν δεκάδες χιλιάδες κόσμου.

Ως αναρχικοί/ες θεωρούμε πως ο φασισμός δεν νικιέται στις δικαστικές αίθουσες με την βοήθεια κρατικών λειτουργών. Άλλωστε το τελευταίο διάστημα είδαμε μια σειρά αποφυλακίσεων μελών της Χρυσής Αυγής, με αποκορύφωμα αυτή του φυρερίσκου Μιχαλολιάκου “για λόγους υγείας”. Αναγνωρίζουμε πως το Κράτος είναι υπηρέτης του Κεφαλαίου και δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει ως ασπίδα για τους από-τα-κάτω ενάντια στους φασίστες, παρά μόνο να παίξει το παιχνίδι των αφεντικών, όταν αυτό χρειαστεί.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο φασισμός νικιέται στον δρόμο, μέσα από ένα πολύμορφο και δυναμικό αντιφασιστικό κίνημα. Με πρακτικές μαχητικής αντιπαράθεσης από την μία, δίπλα και μαζί με την πολυεθνική εργατική τάξη, ώστε να συντρίψουμε τις νεοναζιστικές συμμορίες που απειλούν τα ταξικά μας αδέρφια. Αλλά και από την άλλη, με συνεχή και αδιάκοπη δουλειά μυρμηγκιού στις γειτονιές, τις πλατείες, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους της δουλειάς. Εκεί που ζει και αναπαράγεται η τάξη μας. Εκεί που το δηλητήριο του φασισμού προσπαθεί να διαχυθεί σε καθημερινή βάση. Εκεί θα πρέπει να καλλιεργήσουμε εκ νέου μια ταξική και διεθνιστική συνείδηση αδελφοσύνης, σεβασμού και συμβίωσης των διαφορετικών κουλτούρων που ενυπάρχουν στο εσωτερικό των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων στρωμάτων, των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας κάθε εθνικότητας και θρησκείας. Να μάθουμε και πάλι να ζούμε, να δουλεύουμε, να συνυπάρχουμε όλοι/ες μαζί.

Γιατί, όταν η τάξη μας είναι ενωμένη, οι φασίστες δεν θα βρίσκουν πια τον χώρο και τον τρόπο να σπείρουν τις εγκληματικές και αντικοινωνικές τους ιδέες. Δεν θα έχουμε ποτέ ξανά άλλον Σεχζάτ Λουκμάν, άλλον Παύλο Φύσσα νεκρό.