Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, οι

εργαζόμενοι/ες καλούνται να παρακολουθήσουν τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στα Εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Αυτή η εθιμοτυπική πλέον διαδικασία συνίσταται από την ομιλία της εκάστοτε πολιτικής κεφαλής του Κράτους, στην οποία εξαγγέλλονται συνήθως «μέτρα για την ανακούφιση των ασθενέστερων κομματιών της κοινωνίας» και δίνονται υποσχέσεις για «ανάπτυξη και ευημερία».

Σύμφωνα με όσα διαβάζουμε μέχρι στιγμής στα ειδησεογραφικά μέσα, το πακέτο μέτρων που αναμένεται να ανακοινώσει ο Μητσοτάκης την 6η Σεπτεμβρίου αντανακλά πλήρως την έως τώρα πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας: Λίγα ψίχουλα πεταμένα στον λαό, πασπαλισμένα με χρυσόσκονη από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Ψίχουλα που μάλιστα έχουν αποσπαστεί από την ίδια μας την οικονομική αφαίμαξη, μέσω των κρατικών πολιτικών της λιτότητας και της ταξικής εκμετάλλευσης.

Το αφήγημα στο οποίο έχει στηρίξει η Νέα Δημοκρατία όλη την κυβερνητική της θητεία είναι πλέον γνωστό και χιλιοπαιγμένο: ανάπτυξη και σταθερότητα της οικονομίας με συμπλήρωμα το δόγμα «νόμος και τάξη» και λίγες δόσεις συγκρατημένης παροχολογίας για να μην ξεπεραστούν τα δημοσιονομικά όρια. Αυτό το αφήγημα θα δούμε και πάλι να ξετυλίγεται στην πρωθυπουργική ομιλία, μέσα στην προσπάθεια της Ν.Δ. να χρησιμοποιήσει την ΔΕΘ για την ανασύνταξη της και την ανάκαμψη των δημοσκοπικών της ποσοστών, στον απόηχο της κοινωνικής οργής που εκφράστηκε τους προηγούμενους μήνες στις μεγάλες διαδηλώσεις για τα Τέμπη, της πρόσφατης αποκάλυψης του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ και της κοινωνικής δυσαρέσκειας που έχει διαμορφωθεί από την δυσβάστακτη πραγματικότητα της φτώχειας και των αδιεξόδων για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Η επιστράτευση των μέτρων – ψίχουλων προς τους οικονομικά ασθενέστερους ώστε να αντλήσει εκλογική αξία η Ν.Δ και να αλλάξει το αρνητικό κλίμα για αυτή, φάνηκε ήδη από τον Απρίλιο που πέρασε, όταν και στην προσπάθεια της να αλλάξει ατζέντα μετά τις κινητοποιήσεις για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, έσπευσε να ανακοινώσει πρόωρα ορισμένες από τις παροχές της ΔΕΘ που θα ισχύσουν από τον… Νοέμβρη. Οι παροχές αυτές, που θα αποτελέσουν βασικό πυρήνα των εξαγγελιών της ΔΕΘ, όπως το 250αρι σε ορισμένους χαμηλοσυνταξιούχους και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, η επιστροφή ενοικίου, αποτελούν την επιβεβαίωση του κανόνα για το πώς νέμονται τον πλούτο οι κρατικοί αξιωματούχοι. Ενώ η ελληνική οικονομία ξεπέρασε τους στόχους της για το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο φούσκωσε, όπως έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν (πχ. το περίφημο μαξιλαράκι του ΣΥΡΙΖΑ), από την λεηλασία του εισοδήματος, των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, μόνο ένα μικρό ποσοστό (περίπου το 1/11) από αυτό το πλεόνασμα επιστρέφεται σ’ αυτούς που τράβηξαν τα πάνδεινα για να κοκορεύονται οι κυβερνώντες για «ανάπτυξη».

Το successstory της ανάπτυξης που έχει χτίσει η Ν.Δ, καταρρίπτεται όχι μόνο από την ίδια δυσβάστακτη καθημερινότητα που ζει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά και από τα ίδια τα νούμερα τους: το ΑΕΠ του ελληνικού κράτους το 2024 σε ονομαστικό αριθμό παρέμεινε μικρότερο από αυτό του 2011, η πρόβλεψη για το ποσοστό του δημόσιου χρέους ως προς το ΑΕΠ για το 2025 παραμένει στα ίδια επίπεδα με το 2010, ενώ παράλληλα οι μνημονιακοί κανόνες, όπως των πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι ακόμα εδώ, οδηγώντας αναγκαστικά την Ν.Δ. σε μια πιο συγκρατημένη «προσφορά παροχών», παρά την αγωνιώδη προσπάθεια της για ανάκαμψη.

Βέβαια, αυτά τα οικονομικά μεγέθη θα αποκρυφτούν στην πρωθυπουργική ομιλία και θα επιχειρηθούν να προβληθούν τα «οφέλη της ανάπτυξης για τους πολλούς», ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ανάπτυξη προς όφελος των λίγων: έτσι, ενώ ο πρωθυπουργός θα μιλάει για την σταγόνα στον ωκεανό του προγράμματος των «κοινωνικών κατοικιών» από την άλλη θα επαίρεται για την αύξηση των επενδύσεων, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται από την άνθηση του realestate και του τουριστικού κεφαλαίου που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αύξηση των ενοικίων και την στεγαστική κρίση, ενώ θα μιλάει για τον στόχο μιας αναιμικής αύξησης του κατώτατου μισθού με ορίζοντα το 2027, θα χειροκροτεί για τα υπερέσοδα των κρατικών ταμείων που προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από την αισχροκέρδεια της ακριβείας που καταβαραθρώνει την αγοραστική δύναμη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, ενώ θα μιλάει για κάποια φαντασιακή βελτίωση του διαλυμένου και υποστελεχωμένου Ε.Σ.Υ., θα τονίσει την αναγκαιότητα για την καταβολή του 5% του ΑΕΠ σε πολεμικές δαπάνες και την αύξηση του μισθολογίου των στρατιωτικών και των αστυνομικών.

Από την άλλη πλευρά, η κατακερματισμένη σοσιαλδημοκρατική ή κεντροαριστερή αντιπολίτευση αδυνατεί να αντιτάξει ένα κυβερνητικό αφήγημα, έχοντας αφομοιώσει σύσσωμη στην ατζέντα της το μύθευμα για το τέλος της κρίσης και την έξοδο από τα μνημόνια, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα εγκαινίασε και συνέχισε με μεγαλύτερη επιτυχία ο Μητσοτάκης. Έτσι, στερούνται αντιπολιτευτικού αφηγήματος πάνω στην μεγάλη εικόνα της οικονομίας καθώς και πάνω στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, αφού σχεδόν όλοι τους συμμετείχαν στο οικονομικό φαγοπότι και την αφαίμαξη της κοινωνικής βάσης εν μέσω κρίσης. Η “πρώτη φορά αριστερά” μάλιστα φέρει τεράστιες ευθύνες για την απογοήτευση και την ματαιότητα στο εσωτερικό μεγάλης μερίδας των από-τα-κάτω, που οδήγησε στην απόσυρσή της από το προσκήνιο των αγώνων την τελευταία δεκαετία. Οι κάθε είδους φασίστες σίγουρα θα προσπαθήσουν να εποφεληθούν από το κλίμα της εποχής και την παγκόσμια στροφή προς τα ακροδεξιά, αλλά είναι στο χέρι μας να τους σταματήσουμε. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε φυσικά πως, ως αναρχικοί/ες, δεν πιστεύουμε ότι καμία κυβέρνηση, δεξιά ή αριστερή, θα νομοθετούσε και θα έπραττε ποτέ υπέρ των από-τα-κάτω. Σε αυτό το εξουσιαστικό και καταπιεστικό σύστημα, η εκάστοτε πολιτική εξουσία, ό,τι χρώμα φορεσιά κι αν φορέσει, υπάρχει για να υπηρετεί την κυρίαρχη τάξη.

Την ίδια ώρα, που η κυβέρνηση θα προσπαθεί να μας πείσει για τα οφέλη της ανάπτυξης και θα συγκρούεται με την αντιπολίτευση για το ποιος μας έβγαλε από την κρίση, η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους/ες είναι ιδιαίτερα σκληρή. Η ακρίβεια στα ύψη, τόσο στο σούπερ μάρκετ, όσο και στους λογαριασμούς της ενέργειας. Τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί, την ίδια ώρα που άνθρωποι της τάξης μας πετιούνται στον δρόμο από τα funds που αγοράζουν κοψοχρονιά «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια. Οι μισθοί, καθηλωμένοι κατά την πλειοψηφία τους σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, δεν φτάνουν πλέον να καλύψουν το αυξημένο κόστος διαβίωσης. Η επίθεση στην εργατική τάξη συνεχίζεται με νέους αντεργατικούς νόμους που καθιστούν τον βασικό μισθό όμηρο των δεικτών της καπιταλιστικής “ανάπτυξης”, ενώ ταυτόχρονα, ουσιαστικά επιβάλλουν την 13ωρη εργασία, νομιμοποιούν τις πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης προς όφελος των αφεντικών και θέλουν να ακυρώσουν με μια μονοκοντυλιά τους συνδικαλιστικούς αγώνες και το δικαίωμα στην απεργία, με το μπαμπούλα της ανεργίας ως μέσω πειθούς και πειθάρχησης.

Η κυρίαρχη πολιτική επιβάλει την αποσάθρωση των δημοσίων υποδομών και ιδιωτικοποίηση των πάντων. Η δημόσια υγεία στενάζει υποστελεχωμένη και η τριτοβάθμια εκπαίδευση ανοίγει πλέον όλο και περισσότερο σε ιδιώτες, με την πρόσφατη ψήφιση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Θύμα της ίδιας αυτής πολιτικής και πιο τρανό παράδειγμα των επιπτώσεών της είναι το σιδηροδρομικό δίκτυο, όπου ο συνδυασμός του ξεπουλήματος κομματιού του σε ιδιώτες με την χρόνια κρατική υποβάθμισή του και την έλλειψη έστω και των πιο βασικών, αναγκαίων επενδύσεων στις υποδομές, έφερε το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και την δολοφονία 57 συνανθρώπων μας.

Φυσικά, όσοι και όσες αποφασίζουν να αντισταθούν στην από πάνω συνθήκη, καλούνται να αντιμετωπίσουν την οξυμένη καταστολή. Η επίθεση στα σωματεία και το δικαίωμα στην απεργία συνοδεύεται από νέους αντι-τρομοκρατικούς νόμους για τους εχθρούς της καθεστηκυίας τάξης, με (προ)φυλακίσεις και καταδίκες αγωνιστών χωρίς στοιχεία. Από την άλλη, η γενικευμένη ατιμωρησία που παρατηρείται ως προς τα μέλη της πολιτικής εξουσίας και το μεγάλο Κεφάλαιο, πάρα την μπόχα της διαφθοράς και τα σκάνδαλα που ξεπηδούν συνεχώς στην δημόσια σφαίρα, μας δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο το πόσο “ανεξάρτητη” είναι η αστική δικαιοσύνη.

Δεν ξεχνάμε φυσικά ότι η φετινή ΔΕΘ διεξάγεται την περίοδο που πραγματοποιείται η γενοκτονία της εποχής μας στην Παλαιστίνη από το Κράτος-Δολοφόνο του Ισραήλ. Όπως δεν ξεχνάμε και τον ρόλο που έχει παίξει το Ελληνικό Κράτος σε αυτή την υπόθεση, προσδεδεμένο στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Την ίδια ώρα που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας πραγματοποιεί και πλαισιώνει δράσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να στηρίζει, μεταξύ άλλων, τις σιωνιστικές επενδύσεις στην χώρα, σε τουρισμό, βιομηχανία κλπ. Και όλα αυτά ενώ προχωράει στην συνεχή αύξηση του ποσοστού του ΑΕΠ που διατίθεται σε εξοπλιστικά προγράμματα και πραγματοποιεί έναν σκληρό πόλεμο στους/στις μετανάστ(ρι)ες, τόσο με τις δολοφονίες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της χώρας, όσο και στο εσωτερικό, με τους νέους ρατσιστικούς νόμους του φασίστα υπουργού Πλεύρη.

Απέναντι στην πραγματικότητα της φτώχειας, του εργασιακού ξεζουμίσματος, της καταστολής και του πολέμου που μας επιβάλουν κράτος και κεφάλαιο, η μόνη ελπίδα που έχει η εργατική τάξη είναι ο συλλογικός δρόμος της οργάνωσης και του αγώνα. Ενός αγώνα για την ανατροπή του συστήματος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός κόσμου στο ύψος των αναγκών και των επιθυμιών μας.

Αν και το τελευταίο διάστημα έχουν

πραγματοποιηθεί σημαντικοί αγώνες, που συσπείρωσαν στον δρόμο μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, όπως οι κινητοποιήσεις για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στην εν εξελίξει γενοκτονία στην Γάζα, βλέπουμε ωστόσο πως το σύνολο των κινημάτων και των αγώνων της εποχής στερείται ενός οραματικού προσανατολισμού και μιας στρατηγικής προς μια επαναστατική και απελευθερωτική κατεύθυνση. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, και παρά την πραγματική σημασία τους, καθίστανται εν τέλει εύκολα αφομοιώσιμοι ή καταδικάζονται στο να παραμένουν αποκομμένες στιγμές αγώνα και κοινωνικά ξεσπάσματα με συγκεκριμένα όρια.

Ως αναρχικοί/ές, ο ρόλος μας επάνω στα κομβικά ζητήματα και τους αγώνες της εποχής μας θα πρέπει να είναι καταλυτικός. Με την οργανωμένη παρουσία και δράση μας, πρέπει να πείσουμε και να εμπνεύσουμε την κοινωνία και την τάξη μας πως οι αγώνες δεν είναι μάταιοι, αλλά αντίθετα είναι πιο αναγκαίοι από ποτέ, επιχειρώντας ταυτόχρονα την συνολικοποίηση και την ριζοσπαστικοποίηση τους προς την επαναστατική προοπτική. Γιατί ο μοναδικός δρόμος για τους/τις καταπιεσμένους/ες και τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες δεν είναι άλλος από αυτόν της ανασύνταξης, της οργάνωσης και της αντεπίθεσης ενάντια τους δυνάστες μας. Στον δρόμο για τη Κοινωνική Επανάσταση, τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία.