17 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρόνου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απο τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια. Τα γεγονότα της βραδιάς είναι γνωστά σε όλους/ες.

Την δολοφονία του Αλέξη ακολούθησε η μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στην σύγχρονη ιστορία του τόπου. Χιλιάδες νεολαίοι, εργαζόμενοι/ες, φοιτητές και φοιτήτριες, αλλά και μαθητές/τριες, εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένες κάθε ηλικίας ξεχήθηκαν από τα τσιμεντένια τους μητροπολιτικά κελιά για να ζητήσουν εκδίκηση για το αίμα που κύλησε και να αποδόσουν την δικαιοσύνη που μόνο της Γης οι κολασμένοι ξέρουν να αποδίδουν: Μακριά από τις δικαστικές αίθουσες και τα έδρανα των αστών. Εκει που η τάξη μας και η νεολαία δολοφονείται καθημερινά: Στους δρόμους.

Οι βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία και οι λεηλασίες των ναών του εμπορεύματος και του θεάματος από τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της τάξης μας, φυσικά και μονοπώλησαν τα δελτία ειδήσεων, που έσπευσαν να αποδομήσουν τους/τις εξεγερμένους/ες και να απονοηματοδοτήσουν τις διαδηλώσεις. Η αλήθεια είναι πως για πολλές συνεχόμενες ημέρες το Κράτος ήταν πανικόβλητο, δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και είχε απολέσει το μονοπώλιο της βίας από τα χέρια του. Η κοινωνική συναίνεση προς την εξέγερση ήταν επίσης σημαντική, σε μια εποχή που δεν είχε επέλθει ακόμα η γενικευμένη εσωτερίκευση της ήττας στην μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, κάτι που θα συνέβαινε χρόνια αργότερα, μετά την υπογραφή των “αριστερών” μνημονίων.

Παράλληλα όμως με αυτό το μαχητικό και επιθετικό κομμάτι της εξέγερσης, άνθισε και το “δημιουργικό”: Ένα μωσαϊκό κοινωνικής αυτοοργάνωσης, δημιουργίας δομών αλληλεγγύης, καταλήψεων (φοιτητικών, μαθητικών, στέγης και πολιτικών) και απελευθερωμένων κοινωνικών χωρών. Ξεπήδησαν αδιαμεσολάβητες εργατικές διεκδικήσεις και δημιουργήθηκαν νέες οριζόντιες και αντι-ιεραρχικές δομές κάθε είδους, που αφορούσαν κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής.

Όλη αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να καταστεί εφικτή αν δεν προϋπήρχαν ήδη, σε εμβριακή μορφή μέσα στην κοινωνία, στις γειτονιές, τα σχολεία και τις σχολές, στους εργασιακούς χώρους, δομές που έφεραν τις αξίες και τα προταγματα του ελευθεριακού, αναρχικού και αντιεξουσιαστικού κινήματος. Επιπλέον, οι φοιτητικές κινητοποίησεις και οι μαχητικοί αγώνες της προηγούμενης διετίας, είχαν ήδη διαμορφώσει ενα δυναμικό αγωνιστ(ρι)ών που ξέφυγε από τα θεσμικά και ρεφορμιστικά πλαίσια. Αυτοί οι άνθρωποι, σε όσμωση με άλλα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, αποτέλεσαν την μαγιά της εξέγερσης του Δεκέμβρη και της συνέχειας της, η οποία με την σειρά της διαμόρφωσε και καθόρισε την πορεία του Αναρχικού Κινήματος για σχεδόν μια δεκαετία, ενώ το κατέστησε κομβικό παράγοντα της κεντρικής πολιτικής σκηνής του τόπου. Το πιο αιχμηρό αγκάθι στα σπλάχνα του εγχώριου κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος.

17 χρόνια μετά, αν και αρκετές από τις δομές και τις κατακτήσεις του Δεκέμβρη έχουν χαθεί μέσα από την ανελέητη επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου στην τάξη μας – και ιδιαίτερα στο πιο μαχητικό της κομμάτι – οι συνθήκες ωστόσο που οδήγησαν σε αυτή την μεγαλειώδη κοινωνική εξέγερση παραμένουν. Οι κρατικές δολοφονίες απέναντι σε νεολαίους, μετανάστ(ρι)ες, Ρομά, πολλαπλασιάζονται. Οι Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μαθιουδάκης, ο άγριος ξυλοδαρμός του Βασίλη Μάγγου που οδήγησε στην όξυνση της κατάστασης της ψυχολογικής και σωματικής του υγείας , με αποτέλεσμα τον θάνατό του λίγο καιρό μετά, το Ναυάγιο της Πύλου με τους/τις εκατοντάδες πνιγμένους/ες μετανάστ(ρι)ες, είναι μόνο μερικές από τις πιο γνωστές υποθέσεις κρατικών δολοφονιών, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως και οι συνθήκες που οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών φέρουν, αν και με εναν διαφορετικό τρόπο, ακέραια την σφραγίδα του Κράτους.

Ταυτόχρονα, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις αντιμετωπίζουν την χειρότερη οικονομική πραγματικότητα και βιώνουν την οξύτερη καταστολή από την εποχή της μεταπολίτευσης. Φτώχεια, ανεργία, πλειστηριασμοί, απολύσεις, ακρίβεια. Διακρατικοί και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σε όλον τον κόσμο και διαρκής απειλή από-τα-πάνω για εμπλοκή της χώρας σε παρόμοιες καταστάσεις. Ζητούμενο για τους δυνάστες μας είναι ο φόβος, η πειθάρχιση και η αδράνεια της τάξης μας και της κοινωνίας. Για αυτό και εξοπλίζονται, εκτός των άλλων, με όλα τα νομικά μέσα (πχ αντιτρομοκρατικοί νόμοι) απέναντι σε όποιον/α αμφισβητήσει την κυριαρχία τους και το μονοπώλιο του Κράτους στην βία. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη!

Το μαχητικό επαναστατικό και ταξικό κίνημα μπορεί να βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια σε περίοδο κρίσης, ιδιαίτερα μετά την υποταγή της “πρώτης φοράς Αριστερά”, αλλά ήρθε πια η ώρα να την ξεπεράσει. Συγκεκριμένα, το Αναρχικό Κίνημα πρέπει να βγει μπροστά, οργανωμένα, με σχέδιο και αποφασιστικότητα. Να καταστήσει κατανοητό σε όλους/ες πως η Κοινωνική Επανάσταση αποτελεί πλέον την μοναδική επιλογή των από-τα-κάτω, αφού όλες οι άλλες “λύσεις” των υποταγμένων στο σύστημα ρεφορμιστικών δυνάμεων και των επίδοξων εξουσιαστών κάθε απόχρωσης, έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει, ρίχνοντας μάλιστα την τάξη μας όλο και πιο βαθιά στον λάκκο της παραίτησης.

Αν μας απέδειξε κάτι ο Δεκέμβρης του 2008, αυτό είναι πως οι εξεγέρσεις δεν αποτελούν ουτοπία. Πως μπορούν να συμβούν σήμερα, σε αυτή την κοινωνία. Στόχος μας όμως πρέπει να είναι, με τη σωστή προετοιμασία και οργάνωση, να παρέμβουμε καίρια και να τις καταστήσουμε μια δύναμη πραγματικού ριζοσπαστικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Μια κοινωνική δύναμη που θα αλλάξει τον κόσμο και θα φέρει στο προσκήνιο της ιστορίας έναν άλλο: Αυτόν της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Αλληλεγγύης, της Κοινοκτημοσύνης. Την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

Κράτος και Καπιταλισμός δεν είναι ανίκητα. Αρκεί οι καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες τάξεις να συνειδητοποίησουν την συλλογική τους δύναμη.

ΥΓ: Οι φετινές διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη πραγματοποιούνται εν μέσω ενός κλίματος οξυμένης καταστολής. Μέσω του πολλαπλασιασμού των δυνάμεων της αστυνομίας και των επιθετικών της σχεδιασμών, το Κράτος θέλει να στερήσει κεκτημένα χρόνων του κινήματος, αμφισβητώντας μέχρι και την ομαλή διεξαγωγή και την ασφαλή ολοκλήρωση των διαδηλώσεων στις οποίες πρωτοστατεί το Αναρχικό Κίνημα. Δεν κανουμε βήμα πίσω! Οι δρόμοι ανήκουν σε όσους και όσες αγωνίζονται και όχι στα δολοφονικά καθάρματα της αστυνομίας.