52 χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και καλούμαστε ως αναρχικοί/ές για μία ακόμη φόρα να τιμήσουμε τους/τις νεκρούς/ες, συνεχίζοντας τον αγώνα τους και επανανοηματοδοτώντας τον στο σήμερα. Καλούμαστε επίσης να τιμήσουμε τους/τις αναρχικούς/ές του Νοέμβρη του 73΄ που εκείνες τις κρίσιμες ημέρες πάλεψαν και ανέδειξαν τα πιο σημαντικά μας προτάγματα με τα συνθήματα: “ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ” και “ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ”, που αναρτήθηκαν στα κάγκελα και έβαψαν τους τοίχους του Πολυτεχνείου Αθηνών.

Για να συνεχίσουμε τον αγώνα των εξεγερμένων του Νοέμβρη του 1973 πρέπει να αντιληφθούμε πως οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την εξέγερση είναι παραπάνω από ορατοί και υπαρκτοί και στο σήμερα. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι στις μέρες μας οι μορφές της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι πιο ύπουλες και καλυμμένες κάτω από έναν δημοκρατικό μανδύα.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ουσιαστικοί λόγοι που προαναφέρθηκαν; Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η καταπίεση σε όλους τους τομείς της ζωής μας και η αδιάκοπη προσπάθεια του Κράτους να αποστειρώσει τους χώρους όπου αναπαράγονται οι ιδέες αμφισβήτησης της εξουσίας του, σίγουρα αποτελούν ορισμένους από τους σημαντικότερους. Αυτά τα προβλήματα είναι άμεσα συνυφασμένα με την ουσία του Κράτους και γεννούν εξεγέρσεις και επαναστάσεις ανά τα χρόνια.

Στο σήμερα, όλα αυτά τα προβλήματα – και πολλά περισσότερα- είναι πιο έντονα από ποτέ. Διανύοντας ακόμα μία περίοδο κρίσης, μιας κρίσης που έχει ξεκινήσει εδώ και 20 σχεδόν χρόνια – και ακόμη δεν έχει τελειώσει φυσικά- οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αναζητούν διεξόδους, καταδικάζουν την τάξη μας σε ακόμα πιο δυσμενείς συνθήκες. Χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια, πανάκριβα ενοίκια, πλειστηριασμοί, άθλιες συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε εκατοντάδες θανάτους εργαζομένων και εργατικά νομοσχέδια εκτρώματα (όπως το Νομοσχέδιο Κεραμέως για το 13ωρο) που προεικονίζουν τον Μεσαίωνα, αποτελούν μερικά από τα παραδείγματα που διαμορφώνουν τις συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης.

Επιπλέον η πλήρης απαξίωση του Ε.Σ.Υ. που καταρρέει, οι συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις όλο και περισσότερων δημοσίων αγαθών που αλλεπάλληλα αποδεικνύονται θανατηφόρες και η παντελής αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού τόσο για την φύση όσο και για τον άνθρωπο στις περιπτώσεις φυσικών καταστροφών (βλ. πλημμύρες, φωτιές) έρχονται να προστεθούν στη μακρυά λίστα που συνθέτει την εκμετάλλευση και την αφαίμαξη των εργατών/ριών.

Φυσικά η παιδεία δεν ξεφεύγει από το μένος του κρατικό-καπιταλιστικού συστήματος. Τα πανεπιστήμια που αποτέλεσαν για δεκαετίες χώρους όπου πολλοί/ές φοιτητές/ριες δημιουργούσαν δομές, οι οποίες έρχονταν σε ρήξη με την κρατική εξουσία και την αμφισβητούσαν, πλέον βρίσκονται στο στόχαστρο της. Η κατάργηση του ασύλου, η ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με την παράκαμψη του αρ. 16, ο νόμος 4777 που φέρνει τους μπάτσους, τα τουρνικέ και τις κάμερες στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα πειθαρχικά συμβούλια και οι διαγραφές φοιτητών/ριών, αναδεικνύουν την πολιτική στόχευση του Κράτους και την ανάγκη του να εξαπολύει επιθέσεις σε κάθε αντικρατική δομή που έχει χτιστεί στα πανεπιστήμια (βλ. εκκενώσεις στεκιών όπως Φυσικό ΑΠΘ, ΑΣΞ,), να παρεμποδίζει εκδηλώσεις, συζητήσεις και συνελεύσεις με lock out και να διώκει φοιτητές και ερευνητές ως περιβόητους εγκληματίες (βλ. τη δίωξη του φοιτητή Ζ.Μ. με καταγγελία του ίδιου του πρύτανη του ΕΜΠ και η δίωξη υποψήφιου ερευνητή του ΕΜΠ).

Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πλέον ξερονήσια και να μην βλέπουμε τανξ στους δρόμους, αλλά οι φυλακές είναι γεμάτες με τους απόκληρους της ζωής – καθώς και πολιτικούς κρατούμενους, αναρχικούς και κομμουνιστές- ενώ απεργοί και διαδηλωτές αντιμετωπίζονται με ακραία βία, ακόμη και με Αύρες νερού. Ταυτόχρονα η ακραία λογοκρισία που επιχειρείται να επιβληθεί άμεσα ή έμμεσα στα κανάλια, στον Τύπο και στο διαδίκτυο και οι πολιτικές διώξεις για αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρουν κάτι από τον αέρα της Επταετίας.

Τα μαζικά κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα, όπως αυτά των Τεμπών και της Πύλου, διαχειρίζονται απο το Κράτος με εξοργιστική κυνικότητα, ενώ η συγκάλυψη έχει γίνει κανόνας, κάτι που φυσικά ισχύει και με τα κάθε είδους σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα και μεγαλοεπιχειρηματίες. Είναι προφανές πως το αίτημα για “Δικαιοσύνη”, όπως εκφράστηκε μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων τον τελευταίο χρόνο, προκειμένου να μην πνιγεί μέσα στον βούρκο της αοριστίας και να μην καταστεί έρμαιο μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, πρεπει να συνδεθεί άμεσα με τον ευρύτερο αγώνα για την ανατροπή του άδικου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος.

Επιπλέον, πολύ λίγα έχουν αλλάξει από την εποχή της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και σε σχέση με την πρόσδεση του Ελληνικού Κράτους στο δυτικό, ΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Την περίοδο 1967 – 1974 η Χούντα αποτέλεσε αγαπημένο παιδί των Αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή. Έτσι και σήμερα, η σχέση αυτή συνεχίζεται απερίσπαστα, βρίσκοντας την πιο χαρακτηριστική της έκφραση στην υλική στήριξη που παρείχε το Ελληνικό Κράτος στην γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Σιωνιστικό Κράτος του Ισραήλ και στις δεκάδες ΝΑΤΟϊκές βάσεις που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε ολόκληρη την επικράτεια.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η έξαρση του φασισμού το τελευταίο διάστημα έρχεται να αποπροσανατολίσει την κοινωνική βάση από τα πραγματικά της προβλήματα και να δημιουργήσει – ή καλύτερα να αναπαράγει- τους επίπλαστους διαχωρισμούς που έχουν δημιουργήσει το Κράτος και το Κεφάλαιο στο εσωτερικό της. Τους διαχωρισμούς με βάση το χρώμα, την εθνικότητα, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ο φασισμός δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Φασισμός δεν είναι ούτε μονάχα η Χούντα, ούτε μονάχα η Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός ενυπάρχει διάχυτος μέσα στην κοινωνία και χρησιμοποιείται από την αστική τάξη ως ακόμα ένα εργαλείο καταστολής των κινημάτων. Στις μέρες μας, όπου η κοινή γνώμη είναι αρκετά μετατοπισμένη πλέον προς τα δεξιά, βλέπουμε πως και το ίδιο το Κράτος χρησιμοποιεί ακροδεξιά ρητορική και αντίστοιχες πρακτικές χωρίς κανέναν δισταγμό.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οφείλουμε να αντισταθούμε με το ίδιο σθένος που έδειξαν οι φοιτητές και φοιτήτριες του Πολυτεχνείου το ’73. Με αποφασιστικότητα και χωρίς φόβο. Με οργάνωση, οραματιζόμενοι την εικόνα ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από την καταπίεση και την εξαθλίωση, έχοντας στο επίκεντρο τις αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της ισότητας. Να χτίσουμε αναχώματα στην επέλαση αυτού του συστήματος που προκαλεί μόνο θάνατο και καταστροφή στον βωμό του κέρδους μιας χούφτας ανθρώπων.