Η 1η Μαΐου είναι Απεργία και όχι αργία. Την ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς τιμούμε τους αγώνες της παγκόσμιας εργατικής τάξης για έναν καλύτερο κόσμο, ελεύθερο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Με αφορμή την μάχη για την κατάκτηση του 8ωρου, πιάνουμε το νήμα των αγώνων που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν οι εργαζόμενοι/ες όλων των χωρών απέναντι στο Κεφάλαιο και τα Κράτη που το υπηρετούν.

Στην Θεσσαλονίκη, αυτές τις μέρες επίσης τιμούμε τους νεκρούς του Μάη του 1936, της μεγάλης εργατικής εξέγερσης, με αιτήματα για το 8ωρο, τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, που πνίγηκε στο αίμα από το φασιστικό μεταξικό καθεστώς.

Το Αναρχικό κίνημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς και τον αγώνα για το οκτάωρο, καθώς ήταν το αίμα των συντρόφων μας, πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ, που υπέγραψε το μελλοντικό συμβόλαιο της επίσημης κατοχύρωσης αυτού του τόσο σημαντικού και ριζοσπαστικού αιτήματος.

Από το Σικάγο του 1886…

Οι Μάρτυρες του Σικάγο ήταν αναρχικοί αγωνιστές εργάτες που καταδικάστηκαν σε θάνατο χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, για την συμμετοχή τους σε εργατική διαδήλωση στις 4 Μάη του 1886 στην Πλατεία Χέιμαρκετ. Η διαδήλωση αυτή ήρθε ως απάντηση στο κρεσέντο δολοφονικής βίας κράτους και αφεντικών, μετά τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς της ίδιας χρονιάς στις ΗΠΑ, που είχαν ως αίτημα την κατάκτηση του 8ωρου. Ωστόσο και η ίδια αυτή διαδήλωση κατέληξε σε αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ εργατών και αστυνομίας. Αρχικά συνελήφθησαν 8 αναρχικοί, εκ των οποίων καταδικάστηκαν σε θάνατο οι 7, αλλά η ποινή δύο εξ αυτών μετατράπηκε αργότερα σε ισόβια. Από τους υπόλοιπους 5, οι 4 εκτελέστηκαν τον Νοέμβρη του 1887, ενώ ο ένας αποφάσισε να “ξεγελάσει” τους δημίους του και να αυτοκτονήσει το βράδυ πριν την εκτέλεση. Οι μελοθάνατοι αντίκρισαν την μοίρα τους με επαναστατική αξιοπρέπεια, φωνάζοντας “Ζήτω η Αναρχία”, ενώ ένας εξ αυτών, ο August Spies, δήλωσε πως «Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα».

…Στο σήμερα

Δυο αιώνες μετά τις πρώτες φωνές για το οκτάωρο και κάτι παραπάνω από έναν αιώνα μετά την τυπική θέσπισή του, η κατάκτηση αυτή θα έπρεπε να μοιάζει ήδη παρωχημένη για την τάξη μας. Με βάση τις παρούσες τεχνολογικές συνθήκες, η περαιτέρω ριζική μείωση των ωρών και ημερών εργασίας είναι κάτι παραπάνω από εφικτή, όπως ήταν αντίστοιχα και το 1886. Αντίθετα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κινούμαστε σήμερα πρόσω ολοταχώς προς την απόλυτη απελευθέρωση των ωραρίων των εργαζομένων προς όφελος των αφεντικών, με νόμους που συνήθως μάλιστα παρουσιάζονται και με “φιλελεύθερο” μανδύα. Τα ελαστικά ωράρια και η μαύρη εργασία είναι ο κανόνας για μεγάλο κομμάτι της τάξης μας. Το ίδιο και οι δολοφονίες στους χώρους της δουλειάς που βαφτίζονται “εργατικά ατυχήματα”. Γενικότερα, όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια βυθίζονται στην φτώχεια και την εξαθλίωση, η ακρίβεια καλπάζει και τα νοίκια φτάνουν στο ταβάνι, ενώ η αυξήσεις στους μισθούς είναι μόνο τυπικές. Ταυτόχρονα, ολοένα και περισσότερες λαϊκές οικογένειες πετιούνται στον δρόμο από εταιρίες και fund, που εξαγοράζουν τα στεγαστικά τους δάνεια και τα χρέη τους και βγάζουν τα σπίτια σε πλειστηριασμούς. Κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία, η υγεία, η παιδεία, οι μεταφορές, υποτιμούνται σε ακραίο βαθμό και ξεπουλιούνται στο Κεφάλαιο, που φυσικά τις εκμεταλλεύεται αποκλειστικά με βάση το Κέρδος. Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας τα είδαμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ στο Έγκλημα των Τεμπών.

Κάποιοι θα πουν πως το σύστημα αυτό δεν λειτουργεί. Εμείς λέμε πως είναι πασιφανές ότι λειτουργεί ακριβώς έτσι όπως έχει σχεδιαστεί: Υπέρ των αφεντικών και με βάση πάντα το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Με βάση την διαιώνιση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μέσω και των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Της συνθήκης δηλαδή που στέλνει στην προσφυγιά εκατομμύρια ανθρώπους της τάξης μας, πολλοί εκ των οποίων θα οδηγηθούν στον θάνατο στα υγρά ή χέρσαία σύνορα της “ανεπτυγμένης” Δύσης. Είναι ένα σύστημα που καταστρέφει καθημερινά – και χωρίς επιστροφή πλέον-τον φυσικό κόσμο, εξαφανίζει ολόκληρα οικοσυστήματα για χάρη του κέρδους των λίγων. Ένα σύστημα βασισμένο στον ρατσισμό και την πατριαρχία.

Η δική μας απάντηση: Να πιάσουμε και να ξετυλίξουμε το νήμα των αγώνων

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί να ξεφύγει από την μοίρα του στρέφοντας τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες τον έναν απέναντι στην άλλη. Τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας εξοπλίζονται και απειλούν με νέους πολέμους, με την χάραξη νέων συνόρων με το αίμα των από-τα-κάτω.

Και ποια μπορεί σήμερα να είναι η δικη μας απάντηση; Για όποιον και όποια έχει τα μάτια ανοιχτά και βλέπει, είναι πλέον πασιφανές πως η λύση σε όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να δοθεί μεσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, μέσα από εκλογικές φιέστες και νέους σωτήρες, “αριστερές” και “προοδευτικές” κυβερνήσεις που απλά συντηρούν και διαιωνίζουν τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Η κοινωνική επανάσταση, η μετάβαση σε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, κοινοκτημοσύνης, χωρίς σύνορα και κράτη, είναι μονόδρομος. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της η ίδια η εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, σε διεθνές επίπεδο. Η οργάνωση της τάξης μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση, αρχικά για την επιβίωσή της στο σήμερα και στην συνέχεια για την αποτελεσματική διεξαγωγή του ταξικού πολέμου ενάντια στους δυνάστες της. Οι αιτηματικοί αγώνες, όπως ήταν και αυτός για το 8ωρο σχεδόν ενάμιση αιώνα πριν, μπορεί να φαντάζουν ως μερικοί και αποκομμένοι, όταν όμως διεξάγονται με τους σωστούς όρους, μπορούν να αποτελέσουν την θρυαλλίδα των μελλοντικών εξελίξεων, αποδεικνύοντας στους από-τα-κάτω πως οι αγώνες δεν είναι μάταιοι.

Από την μεριά μας, ως αναρχικοί/ες, οφείλουμε να πιάσουμε το νήμα των αγώνων του κινήματος και της τάξης μας και να το ξετυλίξουμε στην λογική του συνέχεια. Οφείλουμε να εμπλακούμε άμεσα – και μάλιστα στην πρώτη γραμμή- στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, χωρίς να τους ποδηγετούμε ή να τους υποκαθιστούμε. Εξασφαλίζοντας πως δεν θα μετατραπούν σε παρακολούθημα των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων, πως δεν θα γίνουν το πιόνι κανενός αρχηγού ή σωτήρα, ο,τι χρώμα λάβαρο κι αν κρατάει. Μέσω και της καλύτερης δικής μας οργάνωσης, οφείλουμε να πασχίσουμε οι αγώνες να αποκτήσουν χαρακτηριστικά ριζοσπαστικότητας και μαχητικότητας στους στόχους τους, αλλά και οριζοντιότητας και συμμετοχικότητας στην λειτουργία τους. Σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά, στις σχολές μας, να βοηθήσουμε στην δημιουργία νέων αγώνων αλλά και δομών κοινωνικής και ταξικής αυτό-οργάνωσης, που θα προεικονίζουν τον νέο κόσμο που θέλουμε να δούμε να γεννιέται μέσα από τις στάχτες του παλιού. Όπως έλεγαν και οι σύντροφοι μας των παλαιότερων χρόνων: Φτιάχνουμε εναν νέο κόσμο μέσα στο κέλυφος του παλιού.

Τιμούμε τους αγώνες της τάξης μας συνεχίζοντας την καθημερινή μάχη σε κάθε κοινωνικό και ταξικό πεδίο.

Η Πρωτομαγιά είναι Απεργία.

Όλοι και όλες στους δρόμους

Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών, Καμάρα 10.30

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό