Την Τρίτη 3/12 στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης είχαμε ακόμα μια εργοδοτική δολοφονία. Ένας 29χρονος εργάτης έπεσε από το μηχάνημα που χειριζόταν και στην συνέχεια αυτό τον καταπλάκωσε με αποτέλεσμα τον θάνατό του.

Οι εργοδοτικές δολοφονίες αποτελούν κυριολεκτικά καθημερινότητα, και το τελευταία χρόνια παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση. Προφανώς γι’ αυτές δεν θα μιλήσουν τα ΜΜΕ, αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι οι ζωές των εργατών θεωρούνται ασήμαντες τόσο από τα κράτη και τα αφεντικά, όσο και από τα φερέφωνα τους. Αν όμως πέθαινε κάποιος μπάτσος ή στρατιωτικός , τότε θα το μάθαινε όλη η χώρα…

Τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες εργασίες έχουν επιδεινωθεί, κάτι το οποίο έχει ως αποτέλεσμα την μεγάλη αύξηση των “εργατικών ατυχημάτων” και των δολοφονιών εργατ(ρι)ών ως επακόλουθο. Πιο συγκεκριμένα, το 2021 ο αριθμός των εργατικών ατυχημάτων ανήλθε σε 12.000 ενώ το 2023 σε 15.000! Το πρώτο μισό του 2024 είχαν καταγραφεί ήδη 7.800 εργατικά ατυχήματα, και όπως όλα δείχνουν μάλλον θα σπάσει ακόμα ένα αρνητικό ρεκόρ αυτό το έτος.

Αντίστοιχα και οι εργοδοτικές δολοφονίες έχουν αυξηθεί με ανάλογα ποσοστά. Πιο συγκεκριμένα, το 2022 είχαμε 104 νεκρούς/ες εργάτ(ρι)ες, ενώ μέχρι τον Οκτώβρη την φετινής χρονιάς είχαμε ήδη 115 νεκρούς/ες! Ενδεικτικά αναφέρεται ότι από το διάστημα 5 έως 10 Οκτώβρη σκοτώθηκαν εν ώρα εργασίας 8 εργάτ(ρι)ες. Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι στα επίσημα στοιχεία του Ελληνικού Κράτους δεν καταγράφεται η επαγγελματική νοσηρότητα, οι επαγγελματικές ασθένειες και οι θάνατοι που προέρχονται από επαγγελματική νόσο.

Βλέποντας αυτά τα νούμερα αλλά και την συνολικότερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, είναι σαφές ότι τα συγκεκριμένα περιστατικά ούτε τυχαία ούτε μεμονωμένα είναι. Αντίθετα, αποτελούν φυσικό επακόλουθο των πολιτικών που ακολουθούνται από τα κράτη και το κεφάλαιο. Ειδικά στην Ελλάδα οι συνθήκες εργασίες είναι άθλιες. Η εντατικοποίηση και η ελαστικοποίηση της εργασίας δεν είναι απλά τσιτάτα για τα οποία φωνάζουμε και γράφουμε στα πανό μας, αλλά υπαρκτή συνθήκη που βιώνει η πλειοψηφία των ανθρώπων της τάξη μας. 10-12 ώρες δουλειάς, 6-7 μέρες την εβδομάδα, τις περισσότερες φορές χωρίς καμία πρόληψη για την ασφάλεια των εργαζομένων. Το κράτος δεν πραγματοποιεί κανέναν έλεγχο για να διαπιστώσει εάν τηρούνται ακόμα και τα ελάχιστα που είναι θεσπισμένα ως δικαιώματα των εργαζομένων, γι’ αυτό και άλλωστε πολλοί εργοδότες και εταιρίες δεν κολλάνε όλα τα ένσημα, δεν πληρώνουν στην ώρα τους, δεν δίνουν δώρα και αυτή η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα…Είναι ξεκάθαρο ότι τα αφεντικά ενδιαφέρονται μόνο για την μεγιστοποίηση των κερδών τους, το οποίο το πετυχαίνουν μέσω το “ξεζουμίσματος” των εργατ(ρι)ών σε συνεργασία με το Κράτος, που τους δίνει το ελεύθερο, θεσμοθετώντας αντεργατικούς νόμους.

Για όλα τα παραπάνω, οφείλουμε σαν τάξη να οργανωθούμε και να αντεπιτεθούμε στην επίθεση που έχει εξαπολύσει το Κεφάλαιο εναντίον μας. Να προασπίσουμε τα κοινά μας συμφέροντα και να αγνοήσουμε τους επίπλαστους διαχωρισμούς που θέλει να επιβάλλει η αστική τάξη ώστε να μην κινδυνεύσει η κυριαρχία της, να εδραιώσουμε το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ μας, ώστε να μην νιώθει κανένας και καμία μόνος/η ενάντια σε αυτή την κρατική μηχανή που μας βλέπει σαν αναλώσιμους/ες, να οργανωθούμε σαν τάξη και να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή, χωρίς αφεντικά, καταπίεση και εκμετάλλευση. Να διεκδικήσουμε έναν κόσμο ελευθερίας, αλληλεγγύης και ισότητας.

Οριζόντια Κινηση – για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό