Τις τελευταίες ημέρες, από κοινού με την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης και την Αναρχική Ομάδα Πυρανθός, πραγματοποιούμε καμπάνια προποαγάνδισης της Γενικής Απεργίας της 20ης Νοέμβρη, με την ανάρτηση δεκάδων αφισών-πλότερ σε τοίχους και στάσεις λεωφορείων της πόλης.

Ακολουθεί το κείμενο στήριξής μας στα απεργιακά καλέσματα της Καμάρας:

Γενική Απεργία 20/11: Όλοι και όλες στους δρόμους!

Την εποχή της ακραίας υποτίμησης των ζωών μας, της ακρίβειας, της αύξησης των ενοικίων, της υποβάθμισης κάθε δημόσιας δομής και υποδομής, των πολέμων και της απόπειρας να εκφασιστεί η κοινωνία, προτάσουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη, τον ανυποχώρητο αγώνα!

Ολοι εμείς οι εργαζόμενοι/ες και οι από-τα-κάτω βιώνουμε καθημερινά την εκμετάλλευση από το Κεφάλαιο, με άμεσο συνεργό του το Κράτος. Ενώ λοιπόν τα πάντα γύρω μας ακριβαίνουν, οι μισθοί μας μένουν παγωμένοι ή αυξάνονται απειροελάχιστα, ονομαστικά μόνο σε σχέση με το κόστος διαβίωσης και τα αφεντικά μας θέλουν να ζούμε μόνιμα με τον φόβο της απόλυσης και της ανεργίας. Όσο είμαστε ανοργάνωτοι/ες, οι διεκδικήσεις μας θα αντιμετωπίζονται με αδιαφορία ή θα πνίγονται από την κρατική καταστολή.

Δεν μένουμε λοιπόν με σταυρωμένα χέρια! Δεν πέφτουμε στην μοιρολατρία!

Εμπνεόμαστε από τους μαζικούς εργατικούς αγώνες του τελευταίου διαστήματος σε διάφορους κλάδους (delivery, call centers, ναυτεργάτες κλπ) και προτάσουμε την οργάνωση σε σωματεία μαχητικά και ταξικά, μακριά από τον κρατικοδίαιτο εργοδοτικό συνδικαλισμό και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Πιο συγκεκριμένα, ως αναρχικοί/ες εργαζόμενοι/ες, προωθούμε τις διαδικασίες συμμετοχικότητας και οριζοντιότητας μέσα στα σωματεία μας, σπάμε την ανάθεση καθώς και στηρίζουμε τα Σωματεία Βάσης που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο.

Χαιρετίζουμε τους/τις εργαζόμενους/ες που, εν μέσω αντίξοων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, κλιμακώνουν τους αγώνες τους – όπως αυτούς/ες στην εταιρία Teleperformance που αποφάσισαν την επέκταση της απεργίας σε 48ωρη (19-20/11)- μέχρι την τελική νίκη και την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Αγωνιζόμενοι/ες για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας στο σήμερα, χτίζουμε, μαζί με την εργατική τάξη και μέσα από τα σπλάχνα της, τις δομές της κοινωνικής αντιεξουσίας που θα έρθουν σε σύγκρουση με τον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, χαράσσοντας τον δρόμο για έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της κοινοκτημοσύνης. Την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

Όλοι και όλες στους δρόμους, όλοι και όλες στην γενική απεργία, για να σπάσουμε τον τσαμπουκά των αφεντικών!

*Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών, Καμάρα, 10.30πμ*

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε!

Περιστατικό πρώτο: Το βράδυ της Παρασκευής 25/10 η 22χρονη κρατούμενη Θ. Μ. βρέθηκε κρεμασμένη στο κελί της στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού Άγιος Παύλος. Οι συγκρατούμενοι/ες της καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους πως το μεταγωγών αποφάσισε να μην εκτελέσει καθορισμένη μεταγωγή της Θ. Μ. σε εξωτερικό νοσοκομείο, αφήνοντάς την αβοήθητη, ενώ η ίδια διαμαρτυρόταν καθημερινά στο ιατρείο της φυλακής και ζητούσε βοήθεια.

Περιστατικό δεύτερο: Το Σάββατο 26/10 στις φυλακές Βόλου, ένας 21χρονος κρατούμενος

βρίσκεται νεκρός στο κελί του “υπό διευκρίνηστες συνθήκες” . Σύντομα ξεκινούν ταραχές, αφού οι συγκρατούμενοί του ξεσηκώθηκαν, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησης και ζητώντας καλύτερη ιατρική κάλυψη και αξιοπρεπή επίπεδα διαβίωσης.

Και αυτά είναι μονάχα δύο από τα εκατοντάδες περιστατικά “αυτοκτονιών” και θανάτων που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο μέσα σε φυλακές και Αστυνομικά Τμήματα, οπου ο θάνατος έχει μετατραπεί σε ακόμη ένα “ατύχημα”. Αμφότερα τα περιστατικά πέρασαν στα ψιλά των ειδησεογραφικών Site και των δελτίων, χαρακτηριστικό του πόσο λίγο μετρούν οι ζωές των κρατουμένων για αυτούς που ορίζουν αυτό το εγκληματικό σύστημα.

Οι φυλακισμένοι/ες στην Ελλάδα είναι άνθρωποι στιγματισμένοι και ξεχασμένοι. Η μόνη αναφορά που γίνεται σε αυτούς από τα ΜΜΕ είναι όταν θέλουν να τους στιγματίσουν ακόμη περισσότερο, συλλήβδην εμπλέκοντας τους σε υποθέσεις Μαφίας καθώς και να τους συνδέσουν με κάθε είδους αντικοινωνική συμπεριφορά. Σχεδόν ποτέ δεν γίνεται κάποια αναφορά στις συνθήκες κράτησής τους, που είναι πραγματικά άθλιες, παρά μόνο όταν θέλουν να παρουσιάσουν τις φυλακές ως το “βασίλειο των κακοποιών”, του οποίου τον πλήρη έλεγχο έχουν δήθεν διαφορές συμμορίες και όπου όλοι οι κρατούμενοι απεικονίζονται να ζούνε τάχα σαν πελάτες ξενοδοχείου, “με όλες τις ανέσεις”. Καμία αναφορά και κανένας διαχωρισμός δεν γινεται στους βασανισμούς, στο άθλιο φαγητό και στην υπερσυμφόρηση σε ασφυκτικά μικρά κελιά, από την μια για την πλειοψηφία των κρατουμένων, και στην άμεση διαπλοκή των αστυνομικών και των κρατικών υπαλλήλων με τους βαρώνους του ποινικού εγκλήματος από την άλλη.

Η φυλακή και η εγκληματικότητα είναι ο διεστραμμένος (και όχι απλά ανεστραμμένος) καθρέφτης της κοινωνίας μας. Όπως ακριβώς έξω στην κοινωνία επιχειρείται να αποκρυφτούν οι κύριες αιτίες που οδηγούν στην μιζέρια και την εξαθλίωση εκατομμύρια συνανθρώπους μας – ενώ άλλοι, πολλοί λίγοι, πατάνε επάνω στην εκμετάλλευση αυτών των εκατομμυρίων για να ζουν πλουσιοπάροχα-, όπως ακριβώς πάντα βρίσκονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι επάνω τους οποίους θα ρίξουν τις ευθύνες για όλα τα κοινωνικά προβλήματα (μετανάστες, απεργοί κλπ), έτσι ακριβώς και οι κυριότεροι λόγοι που γεννούν το αντικοινωνικό έγκλημα και την παραβατικότητα αποκρύπτονται και οι φυλακισμένοι μετατρέπονται μαζικά σε “τέρατα” και απανθρωποποιούνται.

Οι κυριότεροι λόγοι φυσικά για το έγκλημα είναι αμιγώς κοινωνικοί και συστημικοί: Είναι η φτώχεια, η ανεργία, αλλά φυσικά και η πολιτισμική κατάπτωση και οι αντικοινωνικές αξίες που επιβάλλει το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι κομμάτι των πράξεων που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον/α στην φυλακή σχετίζονται με πράξεις τόσο αποτρόπαιες, που δεν μπορούν να εξηγηθούν με ταξικά κριτήρια – κάποια όμως έχουν να κάνουν με μια ξεκάθαρη εξουσιαστική συνθήκη όπως η πατριαρχία (όπως π.χ. οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί)- αναγνωρίζουμε ωστόσο πως αυτά δεν είναι παρά μία μειοψηφία – που δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και πιο συχνά- και πως η πλειονότητα των φυλακισμένων εμπλέκεται σε εγκλήματα οι αιτίες των οποίων συσχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με κοινωνικά και ταξικά αιτία.

Το ποινικό σύστημα και η φυλακή λοιπόν είναι κι αυτά μια ταξική υπόθεση. Την ίδια ώρα που χιλιάδες φτωχοδιάβολοι, μετανάστες, Ρομά, στοιβάζονται σαν τα σακιά στα ελληνικά κάτεργα για ψύλλου πήδημα, μην έχοντας καν πολλές φορές την οικονομική δυνατότητα για επαρκή εκπροσώπηση από έναν δικηγόρο, από την άλλη μεριά, επιχειρηματίες-μαφιόζοι, οι “στυλοβάτες” της ελληνικής οικονομίας, αυτοί που μεταφέρουν τους τόνους πρέζας, που κάνουν λαθρεμπόριο όπλων και καυσίμων και πλουτίζουν από την σωματεμπορία, μπορούν και την γλυτώνουν, πληρώνοντας αδρά την ελευθερία τους, λαδώνοντας ή εκβιάζοντας το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Για να μην μιλήσουμε για τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, που “αθωώνονται” καθημερινά σε υποθέσεις με μίζες εις βάρος των δημοσίων ταμείων, αλλά και την ΕΛΑΣ: Εκεί επικρατεί μια πραγματική “ομερτά” για κάθε είδους έγκλημα – από παιδοβιασμούς μέχρι και γυναικοκτονίες- στα οποία εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα (συνήθως από την Δεξιά, πχ ο πολιτευτής της ΝΔ Νίκος Γεωργιάδης) ή αστυνομικοί (όπως ο Μπουγιούκος στην υπόθεση της έκδοσης της 19χρονης από την Ηλιούπολη).

Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, το σύστημα έχει εξοπλιστεί με μία σειρά από ακόμη πιο αυστηρούς νόμους εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, δηλαδή όσων αντιτίθενται ακριβώς σε αυτή την συνθήκη της γενικευμένης εκμετάλλευσης και καταπίεσης που γεννά το ίδιο το έγκλημα(αναρχικοί, κομμουνιστές, συνδικαλιστές, κοινωνικοί αγωνιστές). Έτσι, πλέον, κάποιος/α μπορεί να βρεθεί με μήνες ή και χρόνια ποινών φυλάκισης στην πλάτη του/της ακόμη και επειδή ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο ένιωσε πως “απειλείται” και “στοχοποιείται” από κάποιο post στο Facebook. Σε αυτά τα πλαίσια ψηφίστηκε και ξεκινάει να εφαρμόζεται και ο νέος ποινικός κώδικας. Οι νέες αντικοινωνικές διατάξεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την ιδιαίτερη επιθυμία της εξουσίας για τιμωρία, στοχεύουν δήθεν στην πάταξη της εγκληματικότητας, ενώ στην πραγματικότητα καταφέρνουν ακριβώς το αντίθετο, αφού αφενός δεν καταπιάνονται καθόλου με τα αίτια της εγκληματικότητας, δηλαδή με την πρόληψη, και αφετέρου, όπως είναι γνωστό και αποδεδειγμένα, εκτός των άλλων, από διάφορες έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, η αυστηροποίηση των ποινών δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο για τα πιο καταπιεσμένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας, που λόγω του στιγματισμού και της έλλειψης ευκαιριών οδηγούνται αναπόφευκτα ξανά στο έγκλημα.

Πιο συγκεκριμένα, αυστηροποιούνται οι ποινές (είτε μέσω αύξησης του χρόνου έκτισης μιας ποινής είτε μέσω της μετατροπής της από πλημέλλημα σε κακούργημα). Επιπλέον οι τριμελείς συνθέσεις των δικαστηρίων (τουλάχιστον για πλημμεληματικές πράξεις) καταργούνται και αντικαθιστούνται απο μονομελείς, κάτι το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε ότι είναι λιγότερο δημοκρατικό. Και τέλος, με τον νέο νόμο, όπως ειπώθηκε και νωρίτερα, γίνεται πολύ πιο εύκολο να μπει κάποιος/α στην φυλακή και να εκτίσει την ποινή ή μέρος αυτής, αφού μειώνεται το χρονικό εύρος των πόνων που παρέχουν δυνατότητα αναστολής.

Αυτά αποτελούν ορισμένες μόνο από τις νέες διατάξεις του νέου νόμου. Και το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση μέσα από ένα αφήγημα πάταξης της εγκληματικότητας, ειδικότερα όσον αφορά τα θέματα ενδοοικογενειακής βίας και το θέμα των εμπρησμών, ενώ ξέρουμε πολύ καλά πόσο και αν ενδιαφέρονται το κράτος και το κεφάλαιο, τόσο για το πρώτο όσο και για το δεύτερο…

Το μήνυμα λοιπόν είναι ξεκάθαρο: Αν είσαι φτωχός και ωθηθείς στην παραβατικότητα ή αν είσαι εχθρός του συστήματος, σε περιμένει πιθανότατα η φυλακή. Αν είσαι πλούσιος, πολιτικός ή αστυνομικός, έχεις ασυλία.

Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι φυλακισμένοι/ες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Και αν για κάποιον λόγο έμπλεξαν στην παγίδα που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα και κατέληξαν στην φυλακή, αυτό δεν σημαίνει πως η ανθρώπινη τους υπόσταση πρέπει ξεχνιέται. Αυτό δεν σημαίνει πως, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, οπου και θα καταστραφούν μοιραία όλες οι φυλακές μαζί με το σύστημα και τις αιτίες που τις γέννησε, θα πρέπει να ξεχνάμε τα δικαιώματα των φυλακισμένων στο σήμερα και να τους αντιμετωπίζουμε ως άγρια θηρία και τέρατα.

Να σταθούμε δίπλα στους/στις κρατούμενους/ες και στον αγώνα τους για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Να μην αφήσουμε καμία κρατική δολοφονία, μέσα ή έξω από τα τείχη των φυλακών, να μείνει αναπάντητη.

Μέχρι το γκρέμισμα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά την ανισότητα και την καταπίεση και ωθεί τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας στο αντικοινωνικό έγκλημα και την παραβατικότητα.

Μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής!

Στηρίζουμε την συγκέντρωση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες κρατουμένων, Πέμπτη 19.00, Πλατεία Αγίας Σοφίας

Συγκέντρωση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες κρατουμένων, Πέμπτη 19.00, Πλατεία Αγίας Σοφίας

Οριζόντια Κίνηση – για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Την εβδομάδα που μας πέρασε συμμετείχαμε σε σειρά δράσεων/παρεμβάσεων σε λαϊκές αγορές, μαζί με άλλους/ες συντρόφους/ισσες και συναγωνιστές/τριες, στα πλαίσια του Συντονισμού Συλλογικοτήτων και Οργανώσεων για το δικαίωμα στην Στέγαση.

Ακολουθεί το κείμενο της ομάδας μας, που μοιράστηκε στις παρεμβάσεις στις λαϊκές της Ξηροκρήνης, Μαρτίου, Γκράτσιου, Άνω Τούμπας:

Η στέγαση είναι δικαίωμα όλων!

Όσοι και όσες ανήκουμε στην εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα γνωρίζουμε πολύ καλά τον μπαμπούλα του κόστους στέγασης. Τα ενοίκια έχουν διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, όπου στοιβάζεται το προλεταριάτο για να καταφέρει να βρει δουλειά, ενώ οι μισθοί μένουν σχεδόν αδρανείς ή μόνο τυπικά αυξάνονται. Την ίδια ώρα η ανεργία χτυπάει την πόρτα μεγάλης μερίδας των από-τα-κάτω και η ακρίβεια φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη.

Εν μέσω αυτής της συνθήκης βλέπουμε χιλιάδες σπίτια να μένουν κλειστά και αναξιοποίητα, ενώ μεγάλα funds (κυρίως από το εξωτερικό, πχ Ισραήλ) αγοράζουν ασταμάτητα ακίνητα προς εκμετάλλευση, κυρίως για Airbnb και βραχυχρόνια μίσθωση και μέσω μιας διαδικασίας εξευγενισμού (gentrification) αλλάζουν πολλές φορές τον χαρακτήρα ακόμη και ολόκληρων λαϊκών γειτονιών, ανεβάζοντας τα ενοίκια ακόμη υψηλότερα.

Ταυτόχρονα, εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία, το κύριο μέλημα του ελληνικού κράτους ήταν να διασώσει τις τράπεζες, να “ενισχύσει την ρευστότητά τους” και να κουρέψει τα χρέη τους. Το ίδιο φυσικά δεν γίνεται με τα χρέη – μικρότερα ή λίγο μεγαλύτερα- των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Βασικά, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (που υπογράφτηκαν από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζονται αθρώα πλέον από την σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλέλευθερη της ΝΔ) μια φτωχή οικογένεια μπορεί να χάσει το σπίτι της από την τράπεζα ή από κάποιο fund για ένα ασήμαντο – σε σχέση με την αξία του ακινήτου- ποσό, εξαιτίας της αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης ενός στεγαστικού ή άλλου δανείου. Δάνειο που το εν λόγω fund εξαγόρασε για εξευτελιστικό πόσο, προκειμένου να προχωρήσει στην βίαιη “διεκπεραίωση” της αποπληρωμής του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Τα ΜΜΕ και το Κράτος προσπαθούν να μετακυλήσουν την ευθύνη για αυτές τις κανιβαλιστικές και αντικοινωνικές πρακτικές στους ίδιους τους “ανεύθυνους δανειολήπτες” που “άπλωσαν τα πόδια τους πιο μακριά από εκεί που φτάνει το στρώμα τους”. Για τους αστούς και τα τσιράκια τους, η στέγαση δεν είναι δικαίωμα κανενός και οι φτωχοί θα πρέπει να αποδείξουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους ότι “αξίζουν” να μην μείνουν στον δρόμο.

Ας σκεφτούμε όμως την φαινομενική κατάσταση της οικονομίας και τις ψεύτικες υποσχέσεις “ευμάρειας” και “ανάπτυξης” που έδινε κάθε μία από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, όταν προωθούσε και σιγόνταρε την πολιτική των στεγαστικών (και όχι μόνο) δανείων για τις οικογένειες της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ας σκεφτούμε τις εκατοντάδες διαφημίσεις των τραπεζών και την στήριξη του Κράτους προς τα προγράμματα αυτά. Ας σκεφτούμε πόσο βίαια ανατράπηκε αυτή η κατάσταση “ευμάρειας” δεκαπέντε χρόνια πριν και ποιοι πλήρωσαν το κόστος με την απώλεια των εργασιών τους, των σπιτιών τους, της ίδιας τους της ζωής πολλές φορές. Και τέλος, ας σκεφτούμε ακριβώς αυτό που είπαμε παραπάνω: Τα δισεκατομμύρια των τραπεζών που διασώθηκαν. Τα μικροποσά των χρεών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, από την άλλη, αποτελούν τον τέλειο μοχλό που θα βάλει σε λειτουργία ένα καλοστημένο σχέδιο περαιτέρω αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.

Η λαϊκή κατοικία και η στέγαση στο στόχαστρο

Η αλήθεια είναι πως η ιδιοκτησία κατοικίας κυμαίνεται -ακόμη- σε υψηλά επίπεδα στην χώρα μας. Κι αυτό γιατί, ζώντας μέσα στην φτώχεια και την μιζέρια, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, οι εκμεταλλευόμενοι/ες θέλησαν να αποκτήσουν την ασφάλεια που θεωρούσαν πως θα τους προσέφερε το να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους και η θέληση να εξασφαλίσουν το μέλλον αυτό και για τα παιδιά τους. Η εργατική και λαϊκή κατοικία ήταν κάτι που κερδήθηκε μέσα από αγώνες και πιέσεις της οργανωμένης εργατικής τάξης – αν και ο οργανισμός που είχε συσταθεί για αυτόν τον σκοπό (ΟΕΚ) καταργήθηκε εν τέλει κι αυτός στα χρόνια του μνημονίου.

Στην πιο σύγχρονη εποχή, κυρίως από την δεκαετία του ’80, ο συνδυασμός των εργατικών διεκδικήσεων και κατακτήσεων, αλλά και των σχεδίων του κατασκευαστικού Κεφαλαίου προώθησε, με προνομιακούς όρους και ευκολίες, την αγορά πρώτης κατοικίας από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Δεκαετίες μετά, εν μέσω μιας κρίσης που πληρώνουν οι από-τα-κάτω και κατά την οποία η αφαίμαξη των στρωμάτων αυτών τείνει να ολοκληρωθεί, το “ζουμί” που παραμένει ακόμη διαθέσιμο για να στραγγίξουν τα αφεντικά είναι αυτό το ακίνητο κεφάλαιο, η λαϊκή κατοικία.

Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες σκηνών βγαλμένων από τους χειρότερους εφιάλτες. Σκηνές που μια δεκαπενταετία πριν βλέπαμε να συμβαίνουν σε άλλες χώρες (που επίσης αντιμετώπιζαν την οικονομική κρίση) και δεν μπορούσαμε καν να τις αντιληφθούμε: Μπάτσοι να μπουκάρουν με πολιορκιτικούς κρυούς στα σπίτια λαϊκών οικογενειών, παρέα με εισαγγελείς και μεταφορικές εταιρείες και να πετάνε τον κόσμο έξω από τα σπίτια του από την μία μέρα στην άλλη. Είδαμε να γίνονται τέτοιου είδους επιδρομές ακόμα και σε σπίτια συνανθρώπων μας με αντικειμενικά προβλήματα υγείας που τους απέτρεπαν από το να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους.

Να μην μιλήσουμε φυσικά για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι σε όσους και όσες, αντιμετωπίζοντας τον βραχνά της αστεγίας, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και επέλεξαν να δώσουν ζωή σε άδεια και παρατημένα σπίτια, καταλαμβάνοντάς τα. Εκεί το Κράτος, μέσα και από τα φερέφωνά του, επιλέγει να μιλάει για το “παράνομο” αυτών των πράξεων, την μηδενική ανοχή στην “καταπάτηση της ιδιοκτησίας” και την πάταξη των καταληψιών, προωθώντας προφανώς την λογική πως, στο υπάρχον κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα, είναι προτιμότερο ολόκληρα κτίρια να παραμένουν διαλυμένα και παρατημένα, πάρα να στεγάζουν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, όταν δεν διαμεσολαβεί κάποιο κέρδος για το Κεφάλαιο. Φυσικά, αυτό δεν είναι τυχαίο. Κράτος και Κεφάλαιο θέλουν με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψουν την γενίκευση της πρακτικής της κατάληψης στέγης από την εργατική τάξη, μια πρακτική που κατά το παρελθόν οι καταπιεσμένοι/ες, η ίδια η εργατική τάξη, είχε οικειοποιηθεί οργανωμένα και συλλογικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Τέλος, το πρόσφατο περιστατικό με το ασανσέρ που έπεσε στο κενό στις ριμαγμένες και παρατημένες στο έλεος της φθοράς Φοιτητικές Εστίες Θεσσαλονίκης, όπου από τύχη δεν υπήρξε κάποιο θύμα, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο υπολογίζει και επενδύει το Κράτος σε μια πολιτική “κοινωνικής πρόνοιας και στέγασης” : Οι φτωχοί/ες φοιτητές/τριες, που από ανάγκη και μόνο μένουν σε εκείνα τα επικίνδυνα και ανθυγιεινά κτίρια, αντιμετώπισαν την χλεύη των αρχών, το ξύλο από την αστυνομία και εν τέλει πλήρωσαν με συλλήψεις και δικαστήρια την διαμαρτυρία τους για την κατάσταση προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ.

Η αλληλεγγύη και ο συλλογικός αγωνας τα όπλα μας!

Δεν είναι όμως όλα μαύρα. Η ελπίδα βρίσκεται πάντα στους συλλογικούς αγώνες! Τα τελευταία χρόνια είδαμε να ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης από κομμάτια της εργατικής τάξης, οργανώσεις, σωματεία και συλλογικότητες, αλλά και από απλούς ανθρώπους, προερχόμενους από τα κατώτερα στρώματα, σε σχέση με το ζήτημα της στέγασης. Ανθρώπους που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά, σε μια πράξη υψίστης ταξικής αλληλεγγύης και κατάφεραν πολλές φορές να αποτρέψουν τους πλειστηριασμούς στις δικαστικές αίθουσες αλλά και τις εξώσεις στις ίδιες τις κατοικείες των συνανθρώπων τους, την ώρα που ένστολα και μη καθάρματα προσπαθούσαν να πετάξουν τις ζωές τους στο πεζοδρόμιο.

Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια οργάνωσης – στην βάση σωματείου- από τους συμπολίτες μας που ζουν υπό τον βραχνά των ενοικίων και της συνεχούς, αχαλίνωτης αύξησής τους.

Από την μεριά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως κομμάτι της τάξης που βάλλεται από τις πιο αισχρές αντικοινωνικές πολιτικές Κράτους και Κεφαλαίου, αντιλαμβανόμενοι/ες ότι αύριο μπορεί να βρισκόμαστε εμείς σε αυτή την θέση, πρέπει να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τα αρπακτικά των funds και των τραπεζών.

Να αγωνιστούμε πλάι-πλάι, ώμο με ώμο, μαζί με το ταξικο κίνημα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί και να μην αφήσουμε ούτε ένα σπίτι της εργατικής τάξης να πέσει στα χέρια αυτών των αρπακτικών.

Ακόμη, να οργανωθούμε σε συλλογικές δομές, συνελεύσεις γειτονιάς και σωματεία, που θα μπλοκάρουν την ακραία αύξηση του κόστους στέγασης.

Γιατί η στέγη δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα, αλλά αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας!

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό