Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ!

16 Χρονιά έχουν περάσει από την 6η Δεκέμβρη του 2008. Τότε που ο μπάτσος Ε. Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. 16 χρόνια από την μεγάλη εξέγερση που ακολούθησε, αυτής των αναρχικών, των από-τα-κάτω, της νεολαίας χωρίς αύριο, που αποτέλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της σύγχρονης εποχής στο εγχώριο κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα.

Ήταν μια εξέγερση που, αν και έσπασε στην πράξη το μονοπώλιο της βίας των καταπιεστών επάνω στους καταπιεσμένους, δεν έμεινε μόνο στις βίαιες επιθετικές ενέργειες ενάντια στην αστυνομία και τις κρατικές / καπιταλιστικές δομές. Αντίθετα, αποτέλεσε σημείο αφετηρίας – ή επανεκκίνησης- για μια σειρά από δομές αγώνα, συνελεύσεις γειτονιάς, Σωματεία Βάσης, συλλογικότητες, καταλήψεις, πολιτικές και στέγης. Ενα κρίσιμο σημείο για την διαμόρφωση του ευρύτερου σύγχρονου αναρχικού/ελευθεριακού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, αλλά και για την επαφή των ιδεών της αλληλεγγύης, της οριζοντιότητας, της αυτό-οργάνωσης με ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.

Ο Δεκέμβρης πήρε την σκυτάλη από προηγούμενους κοινωνικούς αγώνες της εποχής (π.χ. τα φοιτητικά του 06/07) και διαμόρφωσε συνειδήσεις αγωνιστών που πρωταγωνίστησαν στον επόμενο γύρο των σκληρών συγκρούσεων και κινητοποιήσεων της εποχής των Μνημονίων. Αν και ο αναρχικός χώρος δεν κατάφερε να παίξει τον κομβικό ρόλο που θα του αναλογούσε στην κεντρική πολιτική σκηνή την εποχή που ακολούθησε, ωστόσο δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε πως, χωρίς την διάχυση των ελευθεριακών επαναστατικών ιδεών και του πνεύματος της αντίστασης με τα οποία μπόλιασε ο Δεκέμβρης μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οι επόμενοι αγώνες θα ήταν σίγουρα πιο αδύναμοι.

Ταυτόχρονα, ο Δεκέμβρης του 2008 και ιδίως η εποχή που τον ακολούθησε, φανέρωσε τα όρια κάποιων πρακτικών και μεθόδων δράσης προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, ενώ ανέδειξε την ανάγκη για καλύτερη οργάνωση των αναρχικών, κάτι που, ως το δυσκολότερο ίσως έργο για ένα κίνημα, 16 χρόνια μετά αποτελεί ακόμη το ζητούμενο. Ζητούμενο για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε ως κίνημα, αλλά κυρίως ως τάξη, την οξεία επίθεση που δεχόμαστε από τις ακροδεξιές και νεοφιλελεύφθερες πολιτικές του Κράτους και του Κεφαλαίου, αλλά και να προταξούμε με συνέπεια και υπευθυνότητα στους/στις εκμεταλλευόμενους/ες έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.

16 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι το Κράτος συνεχίζει να δολοφονεί. Στα σύνορα, στα κέντρα κράτησης και τα ΑΤ, στις κοινότητες των Ρομά. Ταυτόχρονα, προστατεύει και συγκαλύπτει τις δολοφονίες που διαπράττει το Κεφάλαιο στους χώρους εργασίας (“εργατικά ατυχήματα”) , καθώς και τις γυναικοκτονίες – ιδιαίτερα όσες προέρχονται από στοιχεία που είναι δομικά συνδεδεμένα με αυτό, όπως αστυνομικούς.

Ακούστηκε πολλές φορές από τότε πως ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση. Μπορούμε να πούμε πλέον με βεβαιότητα πως ήταν και τα δύο. Από την μία, ήταν μια άμεση, αναγκαία απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα. Από την άλλη, έθεσε τις σημαντικές ερωτήσεις της εποχής: “Που πάμε από εδώ και μπρος;” και “Πως σταματάμε αυτό που συμβαίνει και αυτό που έρχεται;”.

Ακόμη κι αν τότε – αλλά και ακριβώς επειδή- οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενοι/ες, καθώς και οι αναρχικοί/ες ως το πιο ριζοσπαστικό τους κομμάτι, δεν κατάφεραν να δώσουν μια σαφή απάντηση, ούτε και να σταματήσουν αυτό που ακολούθησε, αν και σίγουρα προσπάθησαν, οι ερωτήσεις αυτές που έθεσε ο Δεκέμβρης παραμένουν αναπάντητες ή μάλλον αναμένουν απαντήσεις από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του σήμερα και του αύριο. Ένας άλλος, δίκαιος και ελεύθερος κόσμος, είναι όχι απλά εφικτός, αλλά αναγκαίος. Και στην προσπάθεια να τον κατακτήσουμε, οι εξεγέρσεις του παρελθόντος, όπως ο Δεκέμβρης του 2008, με τα θετικά και τα αρνητικά συμπεράσματα που μπορούν να μας προσφέρουν, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε οι εξεγέρσεις του μέλλοντος να μετατραπούν σε κοινωνικές επαναστάσεις.

Οργάνωση κι Αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό!

Ολοι και όλες στους δρόμους στις πορείες της 6ης Δεκέμβρη!

Στηρίζουμε τα αναρχικα καλέσματα και μπλοκ της Καμάρας, 6μμ.

ΥΓ. Ο φετινός Δεκέμβρης έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς βρίσκει το κινημα να δέχεται μια οξεία επίθεση στις δομές, αλλά και τους ανθρώπους του. Το Κράτος αποφάσισε, λίγες ημέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, να προφυλακίσει χωρίς κανένα στοιχείο (μισό αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε ένα διαλυμένο διαμέρισμα δεν αποτελεί στοιχείο) τον αδερφικό του φίλο, τον άνθρωπο στα χέρια του ξεψύχησε εκείνο το βράδυ, τον αναρχικό αγωνιστή Νίκο Ρωμανό, ενώ το έργο επαναλήφθηκε λίγες μέρες μετά με ακόμη μια πανομοιότυπη σύλληψη. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ παίζουν και πάλι το χαρτί της τρομολαγνείας επάνω σε νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένος/ες αναρχικούς/ες. Αυτό πρέπει να μας δώσει ακόμη ένα κίνητρο για μαζική παρουσία στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 49 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΣΘΕ

Στις 16 Μαρτίου 2024, στα πλαίσια ενός μαζικού πανελλαδικού φοιτητικού κινήματος, που είχε δημιουργηθεί με αφορμή την ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια το κράτος από κοινού με την πανεπιστημιακές αρχές επιλέγουν να στείλουν τους μπάτσους να εισβάλλουν στο κτίριο της ΣΘΕ με αφορμή μια δράση επανοικειοποίησης που λάμβανε μέρος εκείνη την ημέρα. Η επέμβαση αυτή της αστυνομίας είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη 49 φοιτητών και φοιτητριών (μεταξύ των οποίων και μέλος της συλλογικότητάς μας) και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για σοβαρή διατάραξη της ομαλής λειτουργίας δημόσιου κτιρίου για τους 2 μήνες κατά τους οποίους το κτίριο βρισκόταν υπό κατάληψη αλλά και για απείθια.

Είναι οφθαλμοφανές ότι η συγκεκριμένη κίνηση είχε στόχο να στοχοποιήσει ολόκληρο τον αγώνα που δινόταν από τις τεράστιες μάζες των φοιτητών/ριών. Αποτελεί πραγματικότητα αυτό που λένε και οι ίδιοι οι φοιτητές ότι στα πρόσωπα των 49 δικάζονται όλοι και όλες που συμμετείχαν στις συλλογικές διαδικασίες , που τάχθηκαν υπέρ των καταλήψεων και διαδήλωναν στον δρόμο δυναμικά. Άλλωστε εκατοντάδες σχολές είχαν κατάληψη διαρκείας και οι διαδηλώσεις που γινόταν εκείνο το διάστημα απαριθμούσαν χιλιάδες κόσμου που διεκδικούσαν το αυτονόητο. Δηλαδή το να παραμείνει η παιδεία δημόσια και προσβάσιμη σε ολόκληρη την κοινωνία. Το να μην γίνει ακόμα ένα πεδίο κερδοφορίας των αφεντικών και να μην χρειάζεται οι φοιτήτριες να πληρώνουν δίδακτρα, συγγράματα και τις υπόλοιπες φοιτητικές παροχές (πχ. φοιτητική εστία). Σε τελική ανάλυση απ’ ότι φαίνεται το πανεπιστήμιο που ονειρεύονται οι πρυτάνεις και τα κράτη και δεν είναι ούτε ανοιχτό, ούτε ελεύθερο. Αντίθετα είναι ”αποστειρωμένο” και απρόσωπο και έχει σαν μοναδικό σκοπό να παράγει κατάλληλα καταρτισμένους εργαζόμενους που θα συνεισφέρουν στην περαιτέρω κερδοφορία των αφεντικών.

Βλέποντας επιπλέον την μεγαλύτερη εικόνα, παρατηρούμε ότι το τελευταίο διάστημα η καταστολή γενικότερα αλλά και ειδικότερα στους/ις αγωνιζόμενους/ες φοιτητές/ριες έχει αναβαθμιστεί. Οι μπάτσοι μπαινοβγαίνουν συνεχώς στο campus (η τελευταία εισβολή πραγματοποιήθηκε στην παλιά φιλοσοφική όπου τα ματ έδειραν φοιτητές και φοιτήτριες που διαμαρτύρονταν για την τραγική κατάσταση στις εστίες με αφορμή την πτώση του ασανσέρ), προσπαθούν να μπλοκάρουν πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα με την έντονη παρουσία τους γύρω από αυτό και εκκενώνουν φοιτητικές καταλήψεις-στέκια. Ταυτόχρονα στις διαδηλώσεις των φοιτητών η παρουσία τους είναι δυσανάλογη και πολλές φορές προκλητική. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και το χρονικό διάστημα από τότε που οι μπάτσοι ήταν εγκατεστημένοι εντός του campus δήθεν για την ανέγερση της βιβλιοθήκης στο βιολογικό και που ταυτόχρονα προσπαθούσαν να εγκαταστήσουν την πανεπιστημιακή αστυνομία. Ένα δίαστημα που επίσης το φοιτητικό κίνημα έδωσε μαχητικούς αγώνες πραγματοποιώντας καταλήψεις και μαζικές διαδηλώσεις (πολλές φορές μάλιστα με συγκρουσιακό χαρακτήρα).

Συμπεραίνουμε οπότε, ότι ο μεγαλύτερος στόχος του κράτους είναι να φιμωθεί οποιαδήποτε φωνή αμφισβήτησης και να κατασταλλεί οποιαδήποτε πράξη αντίστασης. Πόσο δε μάλλον όσον αφορά τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που ανέκαθεν αποτελούσαν ένα πολύ ενεργό κοινωνικό κομμάτι στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα. Ως Οριζόντια Κίνηση στηρίζουμε τους αγώνες των αγωνιζόμενων φοιτητών/ριων που απαιτούν καλύτερες συνθήκες σπουδών, που διεκδικούν ένα πανεπιστήμιο που βάζει τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης πάνω από τα κέρδη των εταιριών, ένα πανεπιστήμιο που δεν παράγει ερευνητικό έργο για τον στρατό, ένα πανεπιστήμιο που θα είναι προσβάσιμο από τον καθένα και την καθεμία και θα αποτελεί πραγματικό πεδίο ζύμωσης ολόκληρης της κοινωνίας.

ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ 49 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ/ΕΙΣΩΝ ΤΗΣ ΣΘΕ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 26 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 09:00

Οριζόντια Κίνηση – για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ LIBERTATIA ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΓΩΝΑ

Η κατάληψη Libertatia αποτελεί έναν κατειλημμένο πολιτικό χώρο εδώ και 16 χρόνια με έντονη δραστηριότητα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Μετά τον εμπρησμό της το 2018 από φασίστες, οι σύντροφοι/ισσες ξεκίνησαν έναν ακόμα αγώνα για την ανοικοδόμησή της. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, αλλά και λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι υπεύθυνοι για τον εμπρησμό του κτιρίου δεν συνελήφθησαν ποτέ, το κράτος επιλέγει να χτυπήσει αυτόν τον αγώνα αλλά και συνολικά την κατάληψη Libertatia, μέσα σε ένα ευρύτερο κατασταλτικό κύμα εναντίον των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Έχει εισβάλλει λοιπόν 4 φορές στην κατάληψη συλλαμβάνοντας τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονταν εντός του κτιρίου, με αφορμή την κατηγορία της επέμβασης σε διατηρητέο κτίριο, φορτώνοντας τους δικαστήρια, ευελπιστώντας ότι αυτή η τακτική θα βάλει φρένο στην πολιτική τους δράση. Οι σύντροφοι/ισσες όχι απλά δεν πτοήθηκαν αλλά αντίθετα δεν το έβαλαν ούτε στιγμή κάτω και η Libertatia αποτελεί μια κατάληψη με συνεχή παρέμβαση, που διοργανώνει συχνά πολιτικές (αλλά και καλλιτεχνικές) εκδηλώσεις με εξωστρεφή απεύθυνση, κάτι που την βάζει ακόμη περισσότερο στο στόχαστρο της καταστολής.

Είναι αρκετά ξεκάθαρο πως το Κράτος έχει αλλεργία στην οποιαδήποτε εστία ελευθερίας, αγώνα και αντίστασης. Οποιοδήποτε κτίριο, οποισδήποτε χώρος γενικότερα αποτελεί σημείο συνάντησης των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων προκειμένου να καταστρώσουν σχέδια αντίστασης και αντεπίθεσης ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο, αποτελεί θανάσιμο εχθρό του συστήματος. Πόσο μάλλον οταν αυτό συμβαίνει με όρους απτής αμφισβήτησης της αστικής νομιμότητας, όπως ισχύει για τις καταλήψεις. Για αυτό άλλωστε και τα τελευταία χρόνια έχουμε την ολοένα και πιο οξυμένη επίθεση σε αυτές τις δομές αγώνα, την εκκένωση αρκετών κατειλημμένων κτιρίων – αλλά και την μαχητική επαναδιεκδίκηση και επανακατάληψη κάποιων εξ αυτών από το κίνημα και ευρύτερα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας (π. χ Ρόζα Νέρα στα Χανιά, Ευαγγελισμός στο Ηράκλειο κλπ).

Ως Οριζόντια Κίνηση θεωρούμε πως οι καταλήψεις και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι ενός μεγάλου ψηφιδωτού, το οποίο θα συνθέσει το κίνημα αντίστασης κι αγώνα των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Μαζί με άλλες δομές αγώνα, όπως μαχητικά ταξικά σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς κ.α., μπορούν να δομήσουν αυτό το ευρύ ταξικό και κοινωνικό μέτωπο που, όταν μαζικοποιηθεί, θα αμφισβητήσει υλικά και πολιτικά τον κόσμο του Κράτους και του Κεφαλαίου και θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση μαζί του, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης.

Στηρίζουμε και υπερασπιζόμαστε τις Καταλήψεις και τους Ελεύθερους Κοινωνικούς Χώρους.

Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Libertatia

Παύση των διώξεων στους/στις συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες

ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ LIBERTARIA ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΓΩΝΑ | ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΝΟΕΜΒΡΗ 12:00 | ΠΑΡΚΟ ΕΡΤ3

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ/ΙΣΣΩΝ

51 Νοέμβρηδες μετά… Δεν λέγεται Χούντα, λέγεται “Δημοκρατία”

51 Νοέμβρηδες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε ως αναρχικοί/ες να τιμήσουμε τους/τις νεκρούς/ες αγωνιστ(ρι)ες, συνεχίζοντας και επανανοηματοδοτώντας τον αγώνα τους.

Αλλωστε, για το αναρχικό κίνημα, ο Νοέμβρης του 1973 αποτελεί την στιγμή της (επαν)εμφάνισής του στο προσκήνιο της εγχώριας αγωνιστικής ιστορίας, αφού εκείνες τις κρίσιμες ημέρες, πανό και συνθήματα όπως τα “ΚΆΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ” και “ΚΆΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ” αναρτήθηκαν στα κάγκελα και έβαψαν τους τοίχους του Πολυτεχνείου Αθηνών, αναδεικνύοντας την συμμετοχή μιας – όχι και τόσο μικρής- μερίδας αναρχικών στους κόλπους των εξεγερμένων.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι ουσιαστικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την εξέγερση είναι παραπάνω από ορατοί και υπαρκτοί και στο σήμερα. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι στις μέρες μας οι μορφές της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι πιο ύπουλες και καλυμμένες κάτω από εναν δημοκρατικό μανδύα.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ουσιαστικοί λόγοι που προαναφέρθηκαν; Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η καταπίεση σε όλους τους τομείς της ζωής μας, σίγουρα αποτελούν ορισμένους απο τους σημαντικότερους. Αυτά τα προβλήματα ειναι άμεσα συνυφασμένα με την ουσία του Κράτους και γεννούν εξεγέρσεις και επαναστάσεις ανά τα χρόνια.

Στο σήμερα όλα αυτά τα προβλήματα – και πολλά περισσότερα- είναι πιο έντονα από ποτέ. Διανύοντας ακόμα μία περίοδο κρίσης, μιας κρίσης που έχει ξεκινήσει εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια – και ακόμη δεν έχει τελειώσει φυσικά- οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αναζητούν διεξόδους, καταδικάζουν την τάξη μας σε ακόμα πιο δυσμενείς συνθήκες. Χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια, πανάκριβα ενοίκια, πλειστηριασμοί, διάλυση και περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του συτήματος υγείας, άθλιες συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε εκατοντάδες θανάτους εργαζομένων, πανδημίες, πόλεμοι, ανυπολόγιστες καταστροφές, τόσο στην φύση όσο και στις πόλεις, από φυσικές καταστροφές για τις οποίες δεν υπάρχει καμία πρόληψη, αφού αυτή δεν φέρνει κάποιο κέρδος (βλ. Φωτιές, πλημμύρες) και άγρια καταστολή για όσους αντιστέκονται σε αυτήν την πραγματικότητα: Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πλέον ξερονήσια και να μην βλέπουμε τανξ στους δρόμους, αλλά οι φυλακές είναι γεμάτες με τους απόκληρους της ζωής – καθώς και πολιτικούς κρατούμενους, αναρχικούς και κομμουνιστές- ενώ απεργοί και διαδηλωτές αντιμετωπίζονται με ακραία βία, ακόμη και με Αύρες Νερού. Ταυτόχρονα η ακραία λογοκρισία που επιχειρείται να επιβληθεί άμεσα ή έμμεσα στα κανάλια, στον Τύπο και στο διαδίκτυο και οι πολιτικές διώξεις για αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρουν κάτι από τον αέρα της Επταετίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η έξαρση του φασισμού το τελευταίο διάστημα έρχεται να αποπροσανατολίσει την κοινωνική βαση από τα πραγματικά της προβλήματα και να δημιουργήσει – ή καλύτερα να αναπαράγει- τους επίπλαστους διαχωρισμούς που έχουν δημιουργήσει το Κράτος και το Κεφάλαιο στο εσωτερικό της. Τους διαχωρισμούς με βάση το χρώμα, την εθνικότητα, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ο φασισμός δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Φασισμός δεν είναι ούτε μονάχα η Χούντα, ούτε μονάχα η Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός ενυπάρχει διάχυτος μέσα στην κοινωνία και χρησιμοποιείται από την αστική τάξη ως ακόμα ένα εργαλείο καταστολής των κινημάτων. Στις μέρες μας, όπου η κοινή γνώμη είναι αρκετά μετατοπισμένη πλέον προς τα δεξιά, βλέπουμε πως και το ίδιο το Κράτος χρησιμοποιεί ακροδεξιά ρητορική και αντίστοιχες πρακτικές χωρίς κανέναν δισταγμό.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οφείλουμε να αντισταθούμε με το ίδιο σθένος που έδειξαν οι φοιτητές και φοιτήτριες του Πολυτεχνείου το ’73. Με αποφασιστικότητα και χωρίς φόβο. Με οργάνωση, οραματιζόμενοι την εικόνα ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από την καταπίεση και την εξαθλίωση, έχοντας στο επίκεντρο τις αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της ισότητας. Να χτίσουμε αναχώματα στην επέλαση αυτού του συστήματος που προκαλεί μόνο θάνατο και καταστροφή στον βωμό του κέρδους μιας χούφτας ανθρώπων.

Καλούμε όλους και όλες στην πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου θα σχηματίσουμε κοινό αναρχικό μπλοκ με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης και της Αναρχικής Ομάδας Πυρανθός.

Κυριακή, 17 Νοέμβρη, 17.00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ.

Οριζόντια Κίνηση – Για Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό