Η Φάμπρικα Υφανέτ αποτελεί μια από τις παλαιότερες και πιο ιστορικές καταλήψεις στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Υπήρξε γέννημα των διαδικασιών του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος της Θεσσαλονίκης, που προέκυψαν ύστερα από τα γεγονότα της Ευρωπαϊκής Συνόδου που είχε λάβει χώρα στην πόλη τον Ιούνη του 2003 και της αλληλεγγύης στους 7 συλληφθέντες και απεργούς πεινάς της μεγαλειώδους διαδήλωσης.

Σε μια περίοδο πολύ δύσκολη για τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας γενικότερα, αυτή της επικείμενης διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, όταν όλη η χώρα σχεδόν βρισκόταν υπό την επήρεια του εθνικο-πατριωτικού δηλητηρίου, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που κατέλαβαν το άδειο εργοστάσιο στην συμβολή των οδών Ομήρου και Πέρδικα στην Τούμπα, επιχείρησαν να σπάσουν από την μία το κλίμα καταστολής και ελέγχου, από την άλλη δε, την ψεύτικη ευφορία της επίπλαστης ευμάρειας και να αναδείξουν πως, πίσω από τον μανδύα της ευδαιμονίας και της εθνικής ενότητας, ο ταξικός πόλεμος ήταν ζωντανός και οι κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις, ο ρατσισμός και η πατριαρχία καλά κρατούσαν στην ελληνική κοινωνία.

Από τότε και για είκοσι και πλέον χρόνια, η Φάμπρικα Υφανέτ αποτελεί οργανικό κομμάτι του κινήματος. Ωντας πάντα ένας ανοιχτός χώρος ζυμώσεων, στο εσωτερικό της κατάληψης έχουν χτιστεί δομές αγώνα και αλληλεγγύης, έχουν λάβει χώρα εκατοντάδες εκδηλώσεις, συνελεύσεις και διαδικασίες, έχουν ανοίξει θέματα ταμπού που αφορούν το κίνημα και την κοινωνία εν γένει και έχουν δομηθεί σχέσεις και κοινότητες που στρέφονται ενάντια στο υπάρχον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα, σε όλες του τις εκφάνσεις.

Όπως αναφέρει και η ίδια η Φάμπρικα Υφανετ στην ανακοίνωσή της, τις τελευταίες ημέρες ακούγονται πολλές φήμες και σενάρια εκκένωσης του κτιρίου. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το Κεφάλαιο ορέγεται να εκμεταλλευτεί κάθε σπιθαμή γης μέσα στην Μητρόπολη για να βγάλει κέρδος, ενώ το Κράτος αποτελεί πάντα τον παράγοντα που θα βοηθήσει στην διεκπεραίωση της “βρώμικης δουλειάς”. Εκτός αυτού, το σπάσιμο μιας ενεργούς κοινότητας αγώνα είναι πάντα στην ατζέντα της καταστολής, είτε εν τέλει πρόκειται να παραχθεί κέρδος, είτε όχι, όπως έχει γίνει φανερό με άλλες εκκενωμένες καταλήψεις στην πόλη, τα κτίρια των οποίων έχουν μείνει να ρημάζουν (Δέλτα, Terra Incognita, Mundo Nuevo). Το δόγμα “τάξις και ηθική” που η κυβέρνηση πουλάει στους ψηφοφόρους της, περνάει απαραίτητα πάνω από όσους αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Σε αυτή την συνθήκη, το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα έχει αποδείξει πως δεν χρειάζεται να υπάρχει πλήρης ταύτιση με τις επιμέρους θέσεις μιας ομάδας, μιας κατάληψης, μιας κοινότητας αγώνα. Η αλληλεγγύη με οσους/ες αγωνίζονται, όπως και με τους από-τα-κάτω γενικότερα, είναι για εμάς δεδομένη.

Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν: Από την μεριά μας, αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις και τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους ως ενα εργαλείο αγώνα αλλά όχι μόνο. Αποτελούν απελευθερωμένα σημεία συνάντησης αγωνιστ(ρι)ών οι οποίοι/ες μάχονται αυτό τον εξουσιαστικό και εκμεταλλευτικό κόσμο. Επιπλέον, στο εσωτερικό τους αναπτύσσονται σχέσεις και δομές που είναι απαραίτητες για την οργάνωση του κοινωνικού και ταξικού αγώνα: Σχέσεις ισότητας, οριζοντιότητας και αλληλεγγύης. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε τέτοιους χώρους μαθαίνουν πως να αυτό-οργανώνουν τις ζωές και τις κάθε είδους δραστηριότητές τους, πως να συμβιώνουν αναμεταξύ τους, πως να αγωνίζονται μακριά από αρχηγούς, ιεραρχίες και ειδήμονες. Μακριά από σχέσεις που ορίζονται από το κέρδος. Ταυτόχρονα, σε μια εποχή οξείας επίθεσης του Κεφαλαίου στις ζωές μας, οι καταλήψεις μπορούν να καλύψουν βιωτικές ανάγκες των πιο καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων, όπως η στέγαση, της οποίας το κόστος αποτελεί όλο και μεγαλύτερο βραχνά για την εργατική τάξη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούμε πως οι καταλήψεις (πολιτικές και στέγης) και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι γενικότερα, μαζί και με άλλα συλλογικά σώματα που δημιουργούν οι από-τα-κάτω και τα κινήματά τους, αποτελούν ταυτόχρονα την εμβρυακή μορφή της μελλοντικής κοινωνίας την οποία θέλουμε να κατακτήσουμε: Μία κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό. Μια κοινωνία που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την σημερινή και τις οποίας οι αξίες βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με το υπάρχον. Για αυτό και η εξουσία, το Κράτος και το Κεφάλαιο θέλουν να τις εξαφανίσουν. Για αυτόν τον λόγο κι εμείς θα υπερασπιστούμε τους χώρους αυτούς με όλες μας τις δυνάμεις.

Η πολυεθνική εταιρεία Teleperformance, κολοσσός στον κλάδο των Call Center/Customer Service, χτύπησε και πάλι, με νέες αντεργατικές και αντισυνδικαλιστικές πρακτικές!

Λίγες μόλις μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, η εταιρεία για άλλη μια φορά απολύει/δεν ανανεώνει τις συμβάσεις δεκάδων (ή και εκατοντάδων) εργαζομένων, με αστείες δικαιολογίες. Αυτή την φορά, ανάμεσά τους βρίσκονται ενεργά μέλη του επιχειρησιακού Σωματείου ΣΕΤΕΠ, ακόμη και μέλη των ΔΣ!

Οι απολύσεις αυτές έχουν ξεκάθαρα εκδικητικό χαρακτήρα, καθώς στρέφονται κυρίως απέναντι σε ανθρώπους που έχουν βγει μπροστά στον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων για συλλογικές συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, αυξήσεις, καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Ταυτόχρονα, σε μια εξοργιστική κίνηση, η εταιρεία αποπειράθηκε να καταβάλει το Δώρο των Χριστουγέννων σε δύο δόσεις, κάτι που απαγορεύεται από τον Νόμο, αλλά έλαβε την απάντηση της από την άμεση κινητοποίηση δεκάδων εργαζομένων και του Σωματείου!

Στην τελευταία συνέλευση του ΣΕΤΕΠ, οι εργαζόμενοι/ες αποφάσισαν νέα 24ωρη πανελλαδική απεργία για την Δευτέρα 23/12. Διεκδικούν την άμεση επαναπρόσληψη των συναδέλφων/ισσών τους καθώς και την εκπλήρωση όλων των προαναφερθέντων αιτημάτων του αγώνα τους, με πρώτο και κύριο την άμεση υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας αορίστου χρόνου.

Η παρούσα περίοδος χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερα σκληρή επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, από την ακραία φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερης μερίδας των από-τα-κάτω, από την εργασιακή επισφάλεια και την γιγάντωση των ποσοστών ανεργίας. Οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών και οι εξώσεις αποτελούν πλέον καθημερινότητα, ενώ στο διεθνές επίπεδο, οι πολεμικές συρράξεις γεννούν την μαζική μετανάστευση και τους δεκάδες θανάτους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης, την ίδια ώρα που γινόμαστε μάρτυρες της γενοκτονίας της εποχής μας στην Γάζα, με την ενεργό συμμετοχή και συνενοχή του Ελληνικού Κράτους.

Είναι σαφές πως, υπό την παρούσα, ακραία νεοφιλελεύθερη διαχείριση του συστήματος, δεν υπάρχουν περιθώρια και ψευδαισθήσεις κοινωνικών πολιτικών και οικονομικής εξαγοράς της πλατιάς κοινωνικής συναίνεσης. Αντίθετα βλέπουμε την έντεχνη προώθηση του κοινωνικού εκφασισμού και των πιο κανιβαλιστικών, ατομικιστικών λογικών στο εσωτερικό των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων, ώστε η οργή τους να μην στραφεί προς τους δυνάστες, αλλά προς τους συνανθρώπους τους.

Ακόμη και εν μέσω αυτής της συνθήκης ωστόσο, υπάρχουν ακόμη αυτοί και αυτές που τολμούν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται στο κοινωνικό και ταξικό πεδίο. Αυτοί και αυτές που επιμένουν να ονειρεύονται και να μάχονται συλλογικά για έναν άλλο κόσμο, αλληλεγγύης, ελευθερίας, ισότητας, για την επαναστατική προοπτική και την κοινωνική δικαιοσύνη. Απέναντι σε αυτούς και αυτές, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα πως μόνη βιώσιμη στρατηγική, αλλά και πολιτική επιλογή από μεριάς του Κράτους, είναι η βάναυση καταστολή.

Αυτό μεταφράζεται σε κινήσεις όπως διώξεις και προφυλακίσεις αναρχικών χωρίς κανένα στοιχείο – με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού- τη δημιουργία διωγκωμένων κατηγορητηρίων για κάθε αγωνιστή/τρια που συλλαμβάνεται για ψύλλου πήδημα, την ευθεία επίθεση σε απεργούς και τις μαζικές συλλήψεις διαδηλωτ(ρι)ών χωρίς καμία αφορμή, όπως συνέβη με τα 112 άτομα στην Θεσσαλονίκη κατά το τέλος της πορείας της 6ης Δεκέμβρη.

Από μεριάς μας, ως αναρχικοί/ες, αλλά και ως αγωνιζόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης, οφείλουμε να δηλώσουμε ξεκάθαρα το εξής: Απέναντι στην κρατική καταστολή, δεν θα φοβηθούμε!

Κανένας και καμία δεν θα μείνει μόνος/η. Ήρθε ο καιρός να οργανωθούμε όλοι και όλες σε δομές, συλλογικότητες και οργανώσεις στην γειτονιά, στις σχολές, στους χώρους της δουλειάς μας. Ο μόνος δρόμος για σπάσουμε τον τσαμπουκά του Κράτους και του Κεφαλαίου είναι ο συλλογικός, Οργανωμένος, ανυποχώρητος αγώνας. Σε πείσμα των καιρών και των δυναστών μας, να συνεχίσουμε να βγαίνουμε στους δρόμους, να διαδηλώνουμε, να απεργούμε, να αγωνιζόμαστε!