Δυο χρόνια έχουν περάσει από το μεγαλύτερο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα της σύγχρονης εποχής στην χώρα, το έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.

Δύο χρόνια μετά, καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της τραγωδίας, που δεν είναι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εκείνους που βρίσκονταν στις καίριες θέσεις ευθύνης που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτό το έγκλημα, αλλά και το Κεφάλαιο, δηλαδή οι ιδιωτικές εταιρίες οι οποίες, εν μέσω κρίσης, εξαγόρασαν για μια μπουκιά ψωμί τις δημόσιες υποδομές και προτεραιοποίησαν το κέρδος έναντι της ασφάλειας. Κανέναν και καμιά δεν ξεγελάει η απόδοση ευθυνών ατομικά σε αποδιοπομπαίους τράγους, ακόμη κι αν έφεραν και οι ίδιοι κομμάτι της ευθύνης.

Η παρούσα κυβέρνηση, έως και χθες, αισθανόταν παντοδύναμη και έδειχνε να πιστεύει πως δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Μετά και από την δεύτερη εκλογική της επικράτηση, το περίφημο “41%”, συνέχισε να προχωράει στα αντικοινωνικά της σχεδια με περίσσεια αλαζονεία και αναλγησία, στο σημείο που δεν δίσταζε καν να εμπαίζει τους συγγενείς των θυμάτων, να διατάζει το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος, να ψεύδεται σε σχέση με τους πραγματικούς λόγους και τις αληθινές αιτίες που οδήγησαν στο δυστύχημα.

Μετά και από τις νέες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις – τόσο της 26ης Γενάρη, όσο και της 28ης Φλεβάρη, οι οποίες συγκέντρωσαν πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους πανελλαδικά και πολλές χιλιάδες ακόμη σε διάφορες πόλεις σε όλον τον κόσμο, την επιμονή του κόσμου να βγαίνει μαζικά στον δρόμο για το ζήτημα αυτό, κάτι δείχνει να αλλάζει – και στην κοινωνία αλλά και στην ίδια την κρατική διαχείριση.

Από εκεί που μέχρι χθες η Κυβέρνηση είχε απέναντι της μια κοινωνία εξαιρετικά μουδιασμένη και ηττημένη, μετά από 15 – και βάλε- χρόνια κρίσης, με τα κινήματα των πιο ενεργών κομματιών της να προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από το φιάσκο της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα την ακραία καταστολή των ακροδεξιών πολιτικών της παρούσας κρατικής διαχείρισης, έχει πλέον να αντιμετωπίσει την γενική κατακραυγή. Από εκεί που το Κράτος θεωρούσε ότι βρίσκεται στην στιγμή της απόλυτης κυριαρχίας του, ώστε να υπηρετήσει το Κεφάλαιο χωρίς καμία περίσπαση, πλέον, οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που στέκονται στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων και ζητούν δικαιοσύνη, φαίνεται να ταρακουνούν την σιγουριά των κυβερνώντων.

Φάνηκε ξεκάθαρα πως ήταν λάθος τους να πιστεύουν ότι η παρούσα κατάσταση κοινωνικής αδράνειας μπορεί να συνεχιστεί υπέρ τους επ’ αορίστον. Η κοινωνία μπορεί να είναι βαθιά καταρρακωμένη από την συνεχιζόμενη επίθεση και η εργατική τάξη για πολλά χρόνια διασπασμένη και διαιρεμμένη, αλλά είναι πλέον κοινή κατανόηση όλων όσων δεν είναι ποταποί τσανακογλείφτες της Κυβέρνησης και των αφεντικών, πως ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Το συναίσθημα της οργής – που υφέρπει στο εσωτερικό της κοινωνίας εδώ και πολύ καιρό – ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί.

Για αυτό τον λόγο και η επίθεση της Κυβέρνησης και των πληρωμένων φερεφώνων της απέναντι στους ίδιους τους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που τους συμπαραστέκεται ενεργά, έχει φθάσει στα έσχατα επίπεδα κατασυκοφάντησης, ενώ επιστρατεύθηκαν και νέες τεχνικές παραχάραξης της αλήθειας (παραποιημένα Video κλπ). Ταυτόχρονα, η Κυβερνητική παράταξη προσπαθεί να “τσιμεντώσει” το δικό της κοινό με αφίσες που καλούν τον κόσμο να μην κατέβει στις πορείες, ανασύροντας ακόμη και τους νεκρούς στο Μάτι για να πείσει πως όλα αυτά είναι μια σκευωρία προκειμένου να πέσει η – τόσο αγαπητή σε όλους – κυβέρνηση του Μητσοτάκη.

Μετά τις διαδηλώσεις της 28η Φλεβάρη, τις μεγαλύτερες σε όγκο στην σύγχρονη ιστορία της χώρας, η Κυβέρνηση παριστάνει πως δεν έχει συμβεί τίποτα. Καμία αυτοκριτική, καμία κίνηση που να δείχνει έστω και την πιο στοιχειώδη θέληση για ανάληψη ευθύνης. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε πως αυτό δεν θα γίνει ανεκτό!

Όμως πρέπει να γίνει κατανοητό πως το ζήτημα δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη Κυβέρνηση. Φυσικά και οι παρόντες διαχειριστές του Κράτους είναι οι πιο βαθιά βουτηγμένοι στα συμφέροντα, τις μίζες και τα πάρε-δώσε με την μαφία και το μαύρο κεφάλαιο. Φυσικά και έχουν κάνει τα πάντα για να καλύψουν τους “υμετέρους”. Φυσικά και είναι οι προτιμότεροι από το Κεφάλαιο διαχειριστές του συστήματος. Ωστόσο, το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο. Το έγκλημα στα Τέμπη αναδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το που οδηγούν οι ακραίες καπιταλιστικές πολιτικές της ιδιωτικοποίησης των πάντων, της υποβάθμισης κάθε δημόσιας υποδομής στον βωμό του κέρδους. Ακόμη και η ίδια η συγκάλυψη και το ζήτημα με τα παράνομα καύσιμα που μετέφερε το τρένο, μας δείχνουν τον ακραίο βαθμό του εναγκαλισμού του Κράτους με το (μαύρο ή μη) Κεφάλαιο και τα επίπεδα ποταπότητας στα οποία μπορεί να εκπέσει το πρώτο για να καλύψει το δεύτερο.

Ως ξεκάθαρο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα, τα Τέμπη δεν είναι ξεκομμένα από τα λοιπά καθημερινά εγκλήματα ίδιας φύσης στους χώρους εργασίας (“εργατικά ατυχήματα”), στα υδάτινα και χερσαία σύνορα (δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών), δεν είναι ξεκομμένα από τον πνιγμένο Θεσσαλικό Κάμπο και τα καμμένα δάση και σπίτια σε όλη την χώρα, από την Ρόδο μέχρι τον Έβρο. Υπαίτιοι είναι πάντα οι ίδιοι. Το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Οι νεκροί/ες των Τεμπών ζητούν δικαίωση. Και πέρα από τις όποιες δικαστικές εξελίξεις, αυτή η δικαίωση είναι φανερό πως θα αποδοθεί στους δρόμους, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που αναμένεται να ανταποκριθούν και πάλι στα καλέσματα των συγγενών των θυμάτων, των εργατικών σωματείων και των λοιπών φορέων, όπως το έπραξαν με εμφατικό τρόπο και στην Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη.

Οι νεκροί περιμένουν. Αναμένουν δικαίωση. Και είναι καθήκον των ζωντανών να την αποδώσουν.

Είμαστε ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ, ΑΝΕΡΓΟΙ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΕΣ από το κράτος και την πατριαρχία ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΕΣ από το κεφάλαιο, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά. “ΞΕΝΟΙ” & “ΝΤΟΠΙΕΣ”.

Είμαστε όλοι/ες εμείς που η εργασία μας καθημερινά υποτιμάται και ο μισθός δεν μας φτάνει ούτε μέχρι την μέση του μήνα, που οι κοινωνικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα μας δέχονται ολομέτωπη επίθεση.

Και οι 57 ΝΕΚΡΟΙ/ΕΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΑΣ. Ήταν φίλοι και αδερφές μας. Παιδιά και εγγόνια μας. Συναδέλφισσες και γείτονές μας. ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

…Γιατί εμείς είμαστε αυτοί/ες που αναγκάζονται να χρησιμοποιούν καθημερινά τα επικίνδυνα και υποβαθμισμένα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Όπως ακριβώς είμαστε εμείς που αναγκαζόμαστε να περιμένουμε στις ουρές στα ραντεβού των διαλυμένων δημόσιων νοσοκομείων, που πέφτουμε από τις σκαλωσιές οικοδομών, εργαζόμενοι ακόμη στα 70 μας χρόνια, που αναγκαζόμαστε να φεύγουμε μετανάστριες λόγω των πολέμων των αφεντικών και αφήνουμε την τελευταία μας πνοή στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της “Ευρώπης Φρούριο”, στο Βόρειο Αιγαίο, στην Πύλο. Που τα σπίτια μας μπορεί μια μέρα κατεδαφιστούν από τις βόμβες των πολεμικών μηχανών της Δύσης και των συμμάχων της.

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, ήρθε πλέον η ώρα ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ. Να παραμείνουμε στους δρόμους για να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ αλλά και για κάθε πτυχή της καθημερινότητας που μας βασανίζει, να οργανωθούμε στις γειτονιές μας, τους χώρους εργασίας μας, τις σχολές μας. Να ανακτήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις με τους/τις διπλανούς/ες μας.

Μας θέλουν διαιρεμένους ανάλογα με την φυλή, το φύλο, την θρησκεία μας. Να ενωθούμε με βάση την Τάξη μας και τα συμφέροντα μας!