Δυο χρόνια έχουν περάσει από το μεγαλύτερο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα της σύγχρονης εποχής στην χώρα, το έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.

Δύο χρόνια μετά, καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της τραγωδίας, που δεν είναι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εκείνους που βρίσκονταν στις καίριες θέσεις ευθύνης που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτό το έγκλημα, αλλά και στις ιδιωτικές εταιρίες οι οποίες, εν μέσω κρίσης, εξαγόρασαν για μια μπουκιά ψωμί τις δημόσιες υποδομές και προτεραιοποίησαν το κέρδος έναντι της ασφάλειας. Κανέναν και καμιά δεν ξεγελάει η απόδοση ευθυνών ατομικά σε αποδιοπομπαίους τράγους, ακόμη κι αν έφεραν και οι ίδιοι κομμάτι της ευθύνης.

Η παρούσα κυβέρνηση αισθάνεται παντοδύναμη και δείχνει να πιστεύει πως δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Μετά και από την δεύτερη εκλογική της επικράτηση, το περίφημο “41%”, δείχνει να προχωράει στα αντικοινωνικά της σχεδια με περίσσια αλαζονεία και αναλγησία, στο σημείο που δεν διστάζει να εμπαίζει τους συγγενείς των θυμάτων, να διατάζει το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος, να ψεύδεται σε σχέση με τους πραγματικούς λόγους και τις αληθινές αιτίες που οδήγησαν στο δυστύχημα.

Απέναντι της έχει μια κοινωνία που δείχνει εξαιρετικά μουδιασμένη και ηττημένη, μετά από 15 – και βάλε- χρόνια κρίσης, με τα κινήματα των πιο ενεργών κομματιών της να προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από το φιάσκο της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα την ακραία καταστολή των ακροδεξιών πολιτικών της παρούσας κρατικής διαχείρισης. Το Κράτος θεωρεί ότι βρίσκεται στην στιγμή της απόλυτης κυριαρχίας του ώστε να υπηρετήσει το Κεφάλαιο χωρίς καμία περίσπαση και η διαχείριση του εγκλήματος των Τεμπών το αποδεικνύει.

Εκεί όμως που κάνουν λάθος είναι πως πιστεύουν ότι η παρούσα κατάσταση μπορεί να συνεχιστεί υπέρ τους επ’ αορίστον. Το αντίθετο! Η κοινωνία μπορεί να είναι βαθιά καταρρακωμένη από την συνεχιζόμενη επίθεση και η εργατική τάξη για πολλά χρόνια διασπασμένη και διαιρεμμένη, αλλά είναι κοινή κατανόηση όλων όσων δεν είναι ποταποί τσανακογλείφτες της Κυβέρνησης και των αφεντικών, πως ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Η κοινωνική οργή – που υφέρπει στο εσωτερικό της κοινωνίας εδώ και πολύ καιρό – ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί.

Οι νεκροί/ες των Τεμπών ζητούν δικαίωση. Και πέρα από τις όποιες δικαστικές εξελίξεις, αυτή η δικαίωση είναι φανερό πως θα δοθεί στους δρόμους, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που αναμένεται να ανταποκριθούν στα καλέσματα των συγγενών των θυμάτων.

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι ξεκομμένο από τα καθημερινά κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα στους χώρους εργασίας (“εργατικά ατυχήματα”), στα υδάτινα και χερσαία σύνορα (δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών), δεν είναι ξεκομμένο από τον πνιγμένο Θεσσαλικό κάμπο και τα καμμένα δάση και σπίτια σε όλη την χώρα, από την Ρόδο μέχρι τον Έβρο. Υπαίτιοι είναι πάντα οι ίδιοι. Το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Η Φάμπρικα Υφανέτ αποτελεί μια από τις παλαιότερες και πιο ιστορικές καταλήψεις στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Υπήρξε γέννημα των διαδικασιών του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος της Θεσσαλονίκης, που προέκυψαν ύστερα από τα γεγονότα της Ευρωπαϊκής Συνόδου που είχε λάβει χώρα στην πόλη τον Ιούνη του 2003 και της αλληλεγγύης στους 7 συλληφθέντες και απεργούς πεινάς της μεγαλειώδους διαδήλωσης.

Σε μια περίοδο πολύ δύσκολη για τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας γενικότερα, αυτή της επικείμενης διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, όταν όλη η χώρα σχεδόν βρισκόταν υπό την επήρεια του εθνικο-πατριωτικού δηλητηρίου, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που κατέλαβαν το άδειο εργοστάσιο στην συμβολή των οδών Ομήρου και Πέρδικα στην Τούμπα, επιχείρησαν να σπάσουν από την μία το κλίμα καταστολής και ελέγχου, από την άλλη δε, την ψεύτικη ευφορία της επίπλαστης ευμάρειας και να αναδείξουν πως, πίσω από τον μανδύα της ευδαιμονίας και της εθνικής ενότητας, ο ταξικός πόλεμος ήταν ζωντανός και οι κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις, ο ρατσισμός και η πατριαρχία καλά κρατούσαν στην ελληνική κοινωνία.

Από τότε και για είκοσι και πλέον χρόνια, η Φάμπρικα Υφανέτ αποτελεί οργανικό κομμάτι του κινήματος. Ωντας πάντα ένας ανοιχτός χώρος ζυμώσεων, στο εσωτερικό της κατάληψης έχουν χτιστεί δομές αγώνα και αλληλεγγύης, έχουν λάβει χώρα εκατοντάδες εκδηλώσεις, συνελεύσεις και διαδικασίες, έχουν ανοίξει θέματα ταμπού που αφορούν το κίνημα και την κοινωνία εν γένει και έχουν δομηθεί σχέσεις και κοινότητες που στρέφονται ενάντια στο υπάρχον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα, σε όλες του τις εκφάνσεις.

Όπως αναφέρει και η ίδια η Φάμπρικα Υφανετ στην ανακοίνωσή της, τις τελευταίες ημέρες ακούγονται πολλές φήμες και σενάρια εκκένωσης του κτιρίου. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το Κεφάλαιο ορέγεται να εκμεταλλευτεί κάθε σπιθαμή γης μέσα στην Μητρόπολη για να βγάλει κέρδος, ενώ το Κράτος αποτελεί πάντα τον παράγοντα που θα βοηθήσει στην διεκπεραίωση της “βρώμικης δουλειάς”. Εκτός αυτού, το σπάσιμο μιας ενεργούς κοινότητας αγώνα είναι πάντα στην ατζέντα της καταστολής, είτε εν τέλει πρόκειται να παραχθεί κέρδος, είτε όχι, όπως έχει γίνει φανερό με άλλες εκκενωμένες καταλήψεις στην πόλη, τα κτίρια των οποίων έχουν μείνει να ρημάζουν (Δέλτα, Terra Incognita, Mundo Nuevo). Το δόγμα “τάξις και ηθική” που η κυβέρνηση πουλάει στους ψηφοφόρους της, περνάει απαραίτητα πάνω από όσους αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Σε αυτή την συνθήκη, το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα έχει αποδείξει πως δεν χρειάζεται να υπάρχει πλήρης ταύτιση με τις επιμέρους θέσεις μιας ομάδας, μιας κατάληψης, μιας κοινότητας αγώνα. Η αλληλεγγύη με οσους/ες αγωνίζονται, όπως και με τους από-τα-κάτω γενικότερα, είναι για εμάς δεδομένη.

Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν: Από την μεριά μας, αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις και τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους ως ενα εργαλείο αγώνα αλλά όχι μόνο. Αποτελούν απελευθερωμένα σημεία συνάντησης αγωνιστ(ρι)ών οι οποίοι/ες μάχονται αυτό τον εξουσιαστικό και εκμεταλλευτικό κόσμο. Επιπλέον, στο εσωτερικό τους αναπτύσσονται σχέσεις και δομές που είναι απαραίτητες για την οργάνωση του κοινωνικού και ταξικού αγώνα: Σχέσεις ισότητας, οριζοντιότητας και αλληλεγγύης. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε τέτοιους χώρους μαθαίνουν πως να αυτό-οργανώνουν τις ζωές και τις κάθε είδους δραστηριότητές τους, πως να συμβιώνουν αναμεταξύ τους, πως να αγωνίζονται μακριά από αρχηγούς, ιεραρχίες και ειδήμονες. Μακριά από σχέσεις που ορίζονται από το κέρδος. Ταυτόχρονα, σε μια εποχή οξείας επίθεσης του Κεφαλαίου στις ζωές μας, οι καταλήψεις μπορούν να καλύψουν βιωτικές ανάγκες των πιο καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων, όπως η στέγαση, της οποίας το κόστος αποτελεί όλο και μεγαλύτερο βραχνά για την εργατική τάξη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούμε πως οι καταλήψεις (πολιτικές και στέγης) και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι γενικότερα, μαζί και με άλλα συλλογικά σώματα που δημιουργούν οι από-τα-κάτω και τα κινήματά τους, αποτελούν ταυτόχρονα την εμβρυακή μορφή της μελλοντικής κοινωνίας την οποία θέλουμε να κατακτήσουμε: Μία κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό. Μια κοινωνία που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την σημερινή και τις οποίας οι αξίες βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με το υπάρχον. Για αυτό και η εξουσία, το Κράτος και το Κεφάλαιο θέλουν να τις εξαφανίσουν. Για αυτόν τον λόγο κι εμείς θα υπερασπιστούμε τους χώρους αυτούς με όλες μας τις δυνάμεις.

Η πολυεθνική εταιρεία Teleperformance, κολοσσός στον κλάδο των Call Center/Customer Service, χτύπησε και πάλι, με νέες αντεργατικές και αντισυνδικαλιστικές πρακτικές!

Λίγες μόλις μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, η εταιρεία για άλλη μια φορά απολύει/δεν ανανεώνει τις συμβάσεις δεκάδων (ή και εκατοντάδων) εργαζομένων, με αστείες δικαιολογίες. Αυτή την φορά, ανάμεσά τους βρίσκονται ενεργά μέλη του επιχειρησιακού Σωματείου ΣΕΤΕΠ, ακόμη και μέλη των ΔΣ!

Οι απολύσεις αυτές έχουν ξεκάθαρα εκδικητικό χαρακτήρα, καθώς στρέφονται κυρίως απέναντι σε ανθρώπους που έχουν βγει μπροστά στον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων για συλλογικές συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, αυξήσεις, καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Ταυτόχρονα, σε μια εξοργιστική κίνηση, η εταιρεία αποπειράθηκε να καταβάλει το Δώρο των Χριστουγέννων σε δύο δόσεις, κάτι που απαγορεύεται από τον Νόμο, αλλά έλαβε την απάντηση της από την άμεση κινητοποίηση δεκάδων εργαζομένων και του Σωματείου!

Στην τελευταία συνέλευση του ΣΕΤΕΠ, οι εργαζόμενοι/ες αποφάσισαν νέα 24ωρη πανελλαδική απεργία για την Δευτέρα 23/12. Διεκδικούν την άμεση επαναπρόσληψη των συναδέλφων/ισσών τους καθώς και την εκπλήρωση όλων των προαναφερθέντων αιτημάτων του αγώνα τους, με πρώτο και κύριο την άμεση υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας αορίστου χρόνου.